Michael Lee Firkins

Ομολογώ ότι τον κύριο Firkins δεν τον γνώριζα. Ομολογώ επίσης ότι από τούδε και στο εξής θα τον παρακολουθώ στενά. Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι εντυπωσιάστηκα.

Πρόκειται για έναν χαρισματικό κιθαρίστα που έχει ως αφετηρία το hard rockin' blues, το μπολιάζει με λίγο southern συναίσθημα, κάμποσα slide περάσματα και μία γερή δόση jazz όπου χρειάζεται και στη συνέχεια ακολουθεί μονοπάτια που μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω. Ειλικρινά το πώς καταφέρνει να παντρέψει όλα αυτά τα μουσικά είδη χωρίς ποτέ να ακούγονται παράταιρα μου είναι αδύνατο να καταλάβω, ακόμα και τώρα που ακούω για τέταρτη φορά το cd του!

Οι συνθέσεις είναι κατά βάση ορχηστρικές και ανήκουν στον ίδιο. Εξαίρεση αποτελούν τα "Bleck Betty", σύνθεση του Leadbelly που έκαναν γνωστό οι Ram Jam, όπου ακούμε για πρώτη και μοναδική φορά τη φωνή του και το "Theme From Sanford And Son", σύνθεση του Quincy Jones που αποτελεί την πιο jazz στιγμή του δίσκου.

Μπορεί πρωταγωνιστής να είναι ο Firkins και η κιθάρα του αλλά έχει συνοδοιπόρους εξαιρετικούς μουσικούς που μόνο αμέτοχοι δε στέκουν στο τελικό αποτέλεσμα. Και για του λόγου το αληθές θα αναφέρω στα drums τον Thomas Pridgen των Mars Volta και στο μπάσο τον jazzίστα Kai Eckhardt -ο οποίος έχει θητεύσει δίπλα σε John McLaughlin και Billy Cobham-, που δίνουν το ρυθμό στα περισσότερα κομμάτια. Ξεχωριστά όμως θα σταθώ στο ονειρικό επιτελείο που εμφανίζεται στο τραγούδι "Took The Words Right Outta My Mouth" όπου εμφανίζεται η ρυθμική βάση των Gov't Mule (Matt Abts - drums, Andy Hess - μπάσο) και ο Chuck Leavell (Allman Brothers Band, Rolling Stones) στα πλήκτρα για να συνοδεύσουν τον Firkins στην πιο southern σύνθεση του άλμπουμ, όπως εξάλλου ήταν αναμενόμενο.

Σε ολόκληρο το cd κυριαρχεί η έννοια της διασκέδασης με μουσική που σου φτιάχνει τη διάθεση και κυλάει αβίαστα από τα ηχεία χωρίς να σε κουράζει. Μόνη πιο ατμοσφαιρική στιγμή αποτελεί το ομώνυμο κομμάτι που κλείνει το δίσκο και φέρνει στο νου κάτι από τις μελωδίες του Roy Buchanan ή, για να μη γίνω τελείως ιερόσυλος, τις καλές στιγμές του Gary Moore. Ο Firkins καταφέρνει κάτι ακόμα. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις κιθαριστών που, όπως ο Stevie Ray Vaughan, μπορούν να προσελκύσουν κοινό και από τα σκληρότερα παρακλάδια του ροκ.

Είναι πραγματικά κρίμα να δοξάζονται κιθαρίστες που έχουν 10, 20 ή και 30 χρόνια να παίξουν κάτι της προκοπής και αναμασάνε χιλιοειπωμένα κλισέ, ενώ άλλοι όπως ο Michael Lee Firkins με πιο φρέσκιες ιδέες να παραμένουν στην αφάνεια.