Me And That Man

O Adam Darski, γνωστός στο metal κοινό ως Nergal των Behemoth, έχει βαλθεί εδώ και τέσσερα χρόνια να εξωτερικεύσει έναν διαφορετικό τόνο της μαύρης κατά τα άλλα ψυχής του. Μέσα από τους Me And That Man εξερευνά έναν πιο country ήχο και έχει σε αυτό του το ταξίδι πολλούς και σημαντικούς συνοδοιπόρους. Η πετυχημένη συνταγή του συνεχίζεται, όπως προϊδεάζει και ο τίτλος.

Το άλμπουμ αποκτά ακόμα πιο σκοτεινό χαρακτήρα, αφού η κυκλοφορία του συνέπεσε με τον θάνατο του Hank Von Hell, πρώην frontman των Turbonegro. O τελευταίος τραγουδά προφητικά για «τη μέρα που πέθανε», στο εναρκτήριο "Black Hearse Cadillac". Η λιτή συνεργασία με τον μπασίστα των Satyricon, Anders Odden, βασίζεται στα έγχορδα και τα χορωδιακά μέρη, ενώ επιταχύνει και απογειώνεται στα ¾ της διαδρομής της.

Στη συνέχεια ο Tobias Forge ως Mary Goore αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο "Under The Spell", χωρίς ωστόσο να εντυπωσιάζει.

Πόσο πιθανό θα ήταν να άκουγες πρώην μέλη των Iron Maiden, των Anthrax, των Slayer και των Venom σε μια blues σύνθεση; Αν δεν υπήρχε ο Πολωνός μουσικός, καθόλου. Ε, λοιπόν, στο "All Hope Has Gone" οι Blaze Bayley, Gary Holt και Jeff "Mantas" Dunn αρπάζουν την ευκαιρία και δημιουργούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του άλμπουμ.

Υπό τη συνοδεία του Kristoffer Rygg των Ulver, ο Nergal δημιουργεί μια εξαιρετική country ατμόσφαιρα στο "Witches Don't Fall In Love".

Στο "Losing My Blues" ακούμε μια σύνθεση με έντονα στοιχεία Hexvessel και συμμετοχές από Abbath, Chris Holmes (W.A.S.P.) και Frank The Baptist. Αν και δυσανάλογα τα μεγέθη, οι τελευταίοι φαίνεται να προσεγγίζουν πιο εύκολα το στυλ του κομματιού, ενώ και η χαρακτηριστική φωνή του Νορβηγού frontman φαντάζει αβίαστα ταιριαστή.

Σαν βγαλμένο από το soundtrack του Sons Of Anarchy, το "Coldest Day In Hell" τσεκάρει όλα τα κουτάκια του τρίπτυχου μηχανές, hard rock και αλκοόλ.

Ο πρώην frontman των Morbid Angel, David Vincent, προσυπογράφει το dark americana "Year Of The Snake" με έντονες επιρροές από Madrugada.

Οι Black Keys έχουν την τιμητική τους στο "Blues & Cocaine", το οποίο διαφοροποιείται με τη συνδρομή του Michale Graves των Misfits.

Ο δίσκος συνεχίζει σε πιο country ρυθμούς με τον, χαρισματικό και στα καθαρά του, frontman των Behemoth να ωθεί τον Randy Blythe (Lamb Of God) σε μια εκ των κορυφαίων στιγμών του, το "Silver Halide Echoes".

Για τις δύο επόμενες συνθέσεις, οι κυρίες έρχονται στο προσκήνιο. Η Alissa White Gluz αποδεικνύεται εξαιρετική μακριά από το death metal σε ένα noir αισθητικής άκουσμα. Στο "Goodbye" έχει βάλει και το χεράκι του ο Devin Townsend διατηρώντας,ωστόσο, χαμηλό προφίλ.

Επόμενη, η Myrkur, η οποία κινείται ανάμεσα στη Lera Lynn και την Chelsea Wolfe με την απόδοση της στο "Angel Of Light", έχοντας αποδείξει, ωστόσο, ότι μπορεί και πολλά περισσότερα.

Για το τέλος, ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου, το "Got Your Tongue" μοιάζει να προέρχεται από την πρώτη φουρνιά του "New Man, New Songs, Same Shit". O Darski παρασύρεται αυτήν τη φορά από την εκρηκτικότητα των Turbowolf και του frontman τους, Chris Georgiadis.

Η νέα συλλογή του frontman των Behemoth βαδίζει με επιτυχία στα χνάρια του πρώτου μέρους. Χωρίς να είναι το άλμπουμ- φαινόμενο, είναι αρκούντως απολαυστικός και κάθε του κομμάτι, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, φαίνεται προσεγμένο. Μέσα από το "New Man, New Songs, Same Shit, Vol.2" γνώρισα και δύο μπάντες με τις οποίες δεν είχε τύχει να έχω έρθει σε επαφή στο παρελθόν και δεν είναι άλλες από τους Turbowolf και τους Frank The Baptist.

Η ευφυία του Nergal έγκειται στο ότι «αναγκάζει» φτασμένους μουσικούς να βγουν από το comfort zone τους και τους δείχνει έναν νέο τρόπο προσέγγισης της μουσικής, από τον οποίο μπορούν να επωφεληθούν αμφότεροι. Δίνει, επίσης, την ευκαιρία στον ακροατή να ακούσει τον αγαπημένο του μουσικό σε κάτι που ενδεχομένως να μην τολμούσε στην καριέρα του. Και όλο αυτό να περιβάλλεται από μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, ένα πλαίσιο συνεργασίας και εκτίμησης, το οποίο αποτυπώνεται στον δίσκο.

Το μόνο που αναμένω στο Vol.3 - αν και όταν αυτό ποτέ κυκλοφορήσει - είναι μια συνεργασία ανάμεσα στον Darski και τον Josh Homme. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον.