Masterplan

MK II

AFM (2007)
15/02/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Masterplan θεωρούνταν μία αρκετά μεγάλη ελπίδα, καθώς είχαν στις τάξεις τους τα μέλη που έφυγαν από τους Helloween (Roland Grapow, Uli Kusch) μετά το αριστουργηματικό "The Dark Ride" και τον τρισμέγιστο frontman Jorn Lande, για τον οποίον ότι και να πω θα είναι λίγο. Μετά όμως από τον δεύτερο πολύ καλό τους δίσκο έγιναν ανακατατάξεις και στη θέση του Jorn μπήκε ο Mike DiMeo, ενώ το κενό του Uli κάλυψε ο Mike Terrana. Έτσι λοιπόν με νέα σύνθεση μας παρουσιάζουν το τρίτο εγχείρημα τους ονόματι "MK II".

Θα είμαι ειλικρινής. Ο αρχικός λόγος που άκουσα την μπάντα από το πρώτο της κιόλας ep ήταν η συμμετοχή του Jorn, τον οποίο θεωρώ έναν εξαιρετικά χαρισματικό τραγουδιστή. Όταν άκουσα ότι έφυγε ήταν σα να μειώθηκε το ενδιαφέρον μου για το γκρουπ. Σα να έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο. Έτσι λοιπόν, μια ωραία μέρα φτάνει στα χέρια μου το promo του νέου εγχειρήματος τους. Πραγματικά ήμουν πολύ αρνητικά προκατειλημένος. Σχεδόν δεν ήθελα να μου αρέσει ο δίσκος...

Το βάζω λοιπόν στο cd player και πατάω το play, ενώ ταυτόχρονα έκανα εργασίες στο pc. Καθώς το άκουγα όμως, είδα ότι είναι διαφορετικό από τα άλλα, δίχως να απομακρύνεται πολύ από το κλασικό τους στυλ. Διαφορετικό... αλλά με την καλή έννοια. Μου ακουγόταν πιο φρέσκο από τις προηγούμενες προσπάθειες τους. Αποφασίζω λοιπόν να του δώσω μία ευκαιρία...

Πιστέψτε με, άκουσα τον δίσκο περισσότερο από όσο χρειαζόταν για να του κάνω κριτική. Είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα. Τα κομμάτια είναι απίστευτα "πιασάρικα", σε ένα στυλ που κυμαίνεται ανάμεσα στο ύφος των δύο πρώτων δίσκων. Τα περισσότερα σημεία έχουν μελωδίες που σου μένουν στο μυαλό, πράγμα που δε ίσχυε απόλυτα για τους προηγούμενους δίσκους. Είναι άνετα το πιο ώριμο, μουσικά και συνθετικά, έργο τους. Έχει όσα μελωδικά και μεταλλικά στοιχεία χρειαζόταν σε τέλειες αναλογίες. Επιπλέον, ο νέος frontman είναι αποστομωτικός. Σε αρκετά σημεία το στυλ των φωνητικών, και όχι τόσο η χροιά, μου θυμίζει πολύ τον Jorn. Είναι σίγουρα ο καλύτερος αντικαταστάτης και μάλλον η φωνή του ταιριάζει καλύτερα στο "MK II", καθώς αρχίζω να πιστεύω πως ακόμα και ο ίδιος ο Jorn δε θα τα κατάφερνε τόσο καλά.

Επίσης, το "MK II" έχει μία σημαντική διαφορά από τα προηγούμενα. Προσωπικά μου άρεσαν όλα τα κομμάτια του, ενώ στον ομώνυμο δίσκο και στο "Aeronautics" όλο και κάποιο τραγούδι υπήρχε που δε μου έκανε το "κλικ". Ο δίσκος έχει μία ποικιλία συνθέσεων, στην οποία θα βρείτε και γρήγορα "μεταλλάδικα" κομμάτια αλλά και πιο αργά μελωδικά, καθώς και σημεία που μπορούν να χαρακτηριστούν από συμφωνικά (μη φανταστείτε δα και Nightwish, απλά τα πλήκτρα δίνουν μία ατμόσφαιρα στο βαθμό που χρειαζόταν) έως επικά (όπως το "Heart Of Darkness", η μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση του δίσκου). Η μπάντα ακούγεται πολύ δεμένη με τα νέα της μέλη και το αποτέλεσμα της δουλειάς της είναι μέχρι στιγμής, ως σύνολο κομματιών, ό,τι πιο πλήρες έχει παρουσιάσει. Αυτό είναι κάτι που με γεμίζει ελπίδες για το μέλλον και, ακόμα παραπάνω, μου δίνει έναν νέο λόγο να τους ακούω.

Με λίγα λόγια, η μπάντα στο τρίτο κατά σειρά album της έβαλε τα δυνατά της για να δείξει πως είναι εδώ, είναι ζωντανή και έτοιμη να αφήσει το σημάδι της στο μεταλλικό ιδίωμα. Θεωρήστε το "MK II" σαν ένα δεύτερο σημάδι. Τον ερχομό των νέων Masterplan. Ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσουν το ίδιο δυνατά και στο μέλλον...

  • SHARE
  • TWEET