Manic Street Preachers

Το προηγούμενο album των Manic Street Preachers με τίτλο “Send Away The Tigers” έδωσε στους Manics μια γερή ώθηση στην καριέρα τους καθώς ήταν επιτυχημένο τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά. Αφού μας έδειξαν ότι δεν είναι πια καμένο χαρτί αποφάσισαν να θέσουν σε εφαρμογή ένα σχέδιο που είχαν κρατήσει καλά κρυμμένο εδώ και πολλά χρόνια: Να κυκλοφορήσουν ένα album αποκλειστικά με στίχους του χαμένου, και επισήμως νεκρού, κιθαρίστα τους Richey Edwards ο οποίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς το 1995 λίγο μετά την κυκλοφορία του καλύτερου album που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ οι Manics, του “The Holy Bible”.

Το εύλογο ερώτημα που υπάρχει τώρα είναι γιατί αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν μετά από τόσα χρόνια στίχους του Edwards. Το έκαναν για να κυκλοφορήσουν το “The Holy Bible” part 2 , για να εκμεταλλευτούν το όνομα του Edwards ή απλά το έκαναν για να τιμήσουν το εκλιπόντα; Καθώς αυτές οι απορίες δεν πρόκειται  να απαντηθούν με ειλικρίνεια  από τους ίδιους τους Manics θα προσπαθήσουμε να δούμε το “Journal For Plague Lovers” ως μια αυτόνομη κυκλοφορία και όχι ως μια προσπάθεια σύγκρισης με το “The Holy Bible”.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε είναι ότι δεν υπάρχει η μεγάλη προώθηση που είχαν κάνει για την προηγούμενη τους κυκλοφορία, καθώς ούτε singles ή Video Clip δεν κυκλοφόρησαν από το “ Journal For Plague Lovers” ούτε καμία guest εμφάνιση δεν υπάρχει για να βοηθήσει το album να ακουστεί περισσότερο.

Ακούγοντας το album δεν παρατηρείς μεγάλες διαφορές στον ήχο τους σε σχέση με τα προηγούμενα τους. Στα 13 κομμάτια του δίσκου υπάρχουν punk στιγμές, γρήγορα τραγούδια, μια αίσθηση από Joy Division στο “Marlon JD” και γενικότερα στην δομή του δίσκου νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε γνώριμα μονοπάτια.

Αυτό που διαφοροποιεί το album και το κατατάσσει στα καλύτερα που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ οι Manics είναι το συναίσθημα που βγάζουν οι συνθέσεις των τραγουδιών. Χωρίς να υπάρχει το κομμάτι που να κάνει την διαφορά καταλαβαίνεις από την χρεία του Bradfield , από τον τρόπο που τραγουδά, ότι κάθε στίχο που είχε γράψει ο Edwards τον έχει βιώσει: για  παράδειγμα σε τραγούδια όπως το “This Joke Sport Severed” καταλαβαίνεις τον πόνο που είχε ο Edwards κατά την παραμονή του στο νοσοκομείο κάποια στιγμή το 1994 ή την ειρωνεία που υπάρχει σε αρκετά τραγούδια. Το τελείωμα του album με το “William's Last Words” κατά πολλούς είναι το σημείωμα αυτοκτονίας που άφησε πίσω του ο Edwards κάνοντας τον Bradfield να μην είναι σε θέση να τραγουδήσει το τραγούδι με τον μπασίστα τους να αναλαμβάνει τα φωνητικά προσπαθώντας και αυτός να μπει στο πνεύμα των στίχων του Edwards.

Το “Journal For Plague Lovers” δεν είναι το ευκολότερο album για να ακούσει κάποιος. Πρέπει να έχεις κάπως ασχοληθεί με τους Manics για να καταλάβεις την σημασία που είχε  για το group o Richey Edwards, να μελετήσεις το καλαίσθητο 36σέλιδο booklet για να δεις την σημασία των στίχων και τότε μόνο θα μπορέσεις να απολαύσεις μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.