Magic Circle

Καταρχάς, ας υπενθυμίσουμε προς πάσα κατεύθυνση πως οι Magic Circle κυκλοφόρησαν το 2015 έναν από τους καλύτερους δίσκους παραδοσιακού heavy metal της τρέχουσας δεκαετίας. Με την πάροδο του χρόνου, μόνο μεγάλωσε αντί να κρυφτεί στα πίσω ράφια. Ανατρέχοντας στο τι γράφαμε πίσω τον Νοέμβριο του 2015 για το εξαιρετικό "Journey Blind", πέφτουμε πάνω στον υπότιτλο «Το μεγάλο κατόρθωμα του δίσκου είναι ο μουσικός επαναπατρισμός χαμένων ψυχών». Προς μεγάλη σύμπτωση, ο τίτλος του νέου τους άλμπουμ, τριάμισι χρόνια μετά, είναι "Departed Souls". Δεν νομίζω πως είχαμε κάποιο inside info, για να είμαι ειλικρινής. Όσο δύσκολο θα ήταν να μαντέψουμε τον τίτλο του επόμενου άλμπουμ, άλλο τόσο δύσκολο θα ήταν να μυριστούμε τη μεγάλη αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης που συνέβη εδώ.

Το ομώνυμο ντεμπούτο τους του 2013 ήταν βυθισμένο σε ένα ευφυές και πολυσυλλεκτικό doom metal. Πραγματικά πολύ καλό, μα ακατέργαστο άλμπουμ. Το δεύτερο χτύπημά τους, "Journey Blind", κράτησε το doom στοιχείο και προσέθεσε πάρα πολύ παραδοσιακό, επικό heavy metal κατευθείαν από τα '80s. Τώρα, το "Departed Souls" γυρνάει το χρόνο ακόμα πιο πίσω. Συναντάμε έναν proto-metal ήχο από τα ακόμα πιο μακρινά, μα λιγότερο λησμονημένα, '70s. Πρόκειται για μια αλλαγή πορείας που δεν επικροτώ. Πάρα πολλά χρόνια τώρα έχουμε υποστεί έναν καταιγισμό heavy psych δίσκων, αρκετοί εξ αυτών είναι πολύ καλοί, για να είμαστε ειλικρινείς. Είναι, ομολογουμένως, δύσκολο να ξαφνιαστείς  από κάτι που έχει τους Black Sabbath ως μία εκ των κυρίων επιρροών. Αλλά οι Magic Circle είναι οι Magic Circle. Αν είσαι μπαντάρα, είσαι σε ό,τι κάνεις, οπότε δεν τους κρατάω ουδεμία κακία.

Η vintage φωτογραφία νεκροταφείου στο εξώφυλλο ενισχύει τον occult χαρακτήρα όπως αυτός είχε εκφραστεί σε μπάντες τύπου Devil’s Blood (ή Pentagram αν θέλετε να το πάμε πιο πίσω, στην πηγή). Από το 2017 και μετά ο τραγουδιστής Brendan Radigan είναι περιοδεύον μέλος των θεών Pagan Altar φέρνοντας επιρροές και από εκείνο το, ούτως ή άλλως, συγγενικό στρατόπεδο. Αξίζει να συγκρίνει κανείς τον τραχύ Radigan του πρώτου άλμπουμ με τις φετινές απίστευτες ερμηνείες του που ανεβάζουν επίπεδο στις συνθέσεις.

Μπορεί να μας λείπουν τα manowar-ικά γυρίσματα του παρελθόντος, μα εδώ κάνει ακροβασίες αλά-Ian Gillan και μας ταξιδεύει στις καλύτερες στιγμές των Deep Purple (βλέπε "Gone Again", με τα υπέροχα ρετρό πλήκτρα του) ή τις πιο ψυχεδελικές των Led Zeppelin (βλέπε "A Day Will Dawn Without Nightmares"). Τα riff των axemen Chris Curry/Renato Montenegro μαζί με το μπάσο του Justin DeTore των φοβερών Sumerlands εξακολουθούν να έχουν προεξέχοντα ρόλο και, ειδικά στις πιο βαριές και μεταλλικές στιγμές τους, όπως τα "Valley Of The Lepers" και "Nightland", δίνουν επικό χαρακτήρα συνοδευόμενα από τις γεμάτες πάθος ερμηνείες του Radigan. Εν τέλει, μετά από κάμποσες ακροάσεις δεν βρίσκεις ούτε ένα κομμάτι στο “Departed Souls” που να μην σου κολλάει στο μυαλό. Δίσκος μερακλίδικος, με χαρακτήρα.

Bandcamp