Lost In Grey

Συμφωνικό, θεατρικό euro-metal made in Finland. Όσοι φανταστήκατε και μόνο από αυτές τις λέξεις περί τίνος πρόκειται, τότε ναι το βρήκατε και δεν θα απογοητευτείτε αν είστε fan του είδους που ουσιαστικά επηρεάστηκε στον υπέρτατο βαθμό από τους έταιρους συμπατριώτες Φινλανδούς των LIG, και αναφέρομαι φυσικά στους Nightwish. Οι LIG δημιουργήθηκαν το 2013 από τον συνθέτη, τραγουδιστή και πληκτρά Harri Koskela και την τραγουδίστρια Anne Lil Rajala (πλέον υπάρχει και τρίτη τραγουδίστρια, η Emily Leone) με στόχο να αποτελέσουν ένα μικρό project, που όμως έπιασε και εξελίχθηκε με δύο άλμπουμ, τα οποία έτυχαν σχετικά θετικής υποδοχής και έτσι φυσικά επήλθε και ένα τρίτο άλμπουμ στο οποίο οι Φινλανδοί επιχειρούν να αποδείξουν ότι δεν είναι ακόμα μια μπάντα από τη Σκανδιναβία που απλά παίζει symphonic-theatrical metal.

Όχι ότι βέβαια στο "Under The Surface" ανακαλύπτουν τον τροχό, ωστόσο μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ που ακούγεται ευχάριστα, η ακρόαση κυλάει εύκολα και θα βρείς στιγμές που θα σηκώσεις το φρύδι και θα πατήσεις το repeat. Και ειδικά αν αρχίσουμε από το δεύτερο μισό, όπου συναντάμε τη θεματική τριπλέτα με τίτλο "Stardust" ("The Race", "Sand Castles" και "The Abyss"). Μια παράσταση, ένα show από κάποιο θέατρο, μια metal όπερα γεμάτη ατμόσφαιρα, υπέροχες εικόνες που γεννάει η πολυφωνία των τραγουδιστών και τα συνεχώς εναλλασσόμενα μουσικά μέρη, τα οποία κρύβουν μια μελαγχολία μέσα τους, αλλά δεν παύουν να είναι uplifting. Σίγουρα, η προφορά του Koskela (‘λέιντις εντ τζεντλεμεν’) δεν είναι και ό,τι καλύτερο, αλλά και τα τρία αυτά concept κομμάτια απογειώνουν το άλμπουμ.

Από τα υπόλοιπα κομμάτια ξεχωρίζουν το επικότατο "Disobedience", που OK θυμίζει πολύ Nightwish, αλλά είπαμε οι επιρροές δεν κρύβονται, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το folk "Waves" έχει τις στιγμές του, αλλά ποτέ δεν απογειώνεται, το "Varjo" είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι που ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουμε λέξη, μας ταξιδεύει με την όμορφη φωνή της Emily Leone. To "Souffrir" είναι λες και βρίσκεσαι σε κάποιο τσίρκο και παίζει η μουσική εισαγωγής σε ένα σχεδόν δεκάλεπτο black-ίζων metal κομμάτι που συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ολόκληρο το άλμπουμ βασικά και αυτό είναι με μια λέξη η ατμόσφαιρα. Λείπει το βάθος, ίσως, για να μπορέσει να ξεφύγει από τα στεγανά του είδους, γιατί αρέσει, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει, αλλά σίγουρα είναι μια παραγωγή που αξίζει την ακρόαση και τον χρόνο μας.