Linkin Park

Είναι πρακτικά αδύνατο να ακούσεις μια κυκλοφορία σαν το "One More Light Live" και να την προσεγγίσεις χωρίς συναισθηματισμούς. Το ίδιο μέχρι ενός βαθμού ισχύει για οποιοδήποτε καλλιτεχνικό δημιούργημα, όχι μόνο για τη μουσική κι όχι μόνο για λόγους που να σχετίζονται με τους ανθρώπους πίσω από αυτή· στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, όποια υποψία υποκειμενικότητας πάει περίπατο πολύ πριν πατηθεί το "play". Μιλάμε για μια από τις τελευταίες συναυλίες των Linkin Park με τον Chester Bennington πίσω από το μικρόφωνο, κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να δημιουργήσει μια παράξενη ατμόσφαιρα.

Η αλήθεια είναι πως πάντα είχα ένα ζήτημα με τους μεταθανάτιους δίσκους, αλλά στον συγκεκριμένο μπορώ να δώσω ένα δίκιο παραπάνω από τη μέση περίπτωση. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον χαμό του μεγάλου frontman. Το όλο κλίμα που είχε ακολουθήσει την κυκλοφορία του "One More Light" και μεταφέρθηκε στην αντίστοιχη περιοδεία ήταν υπερβολικά τραβηγμένο και, διατηρώντας όσο γίνεται απόσταση από τα γεγονότα, το σχήμα έχει κάθε λόγο να θέλει να αποτυπώσει δισκογραφικά αυτό το εγχείρημα. Υπερβολικά απλοϊκή προσέγγιση, που παραβλέπει τον ελέφαντα στο δωμάτιο, σίγουρα, ωστόσο ακόμα κι ως υποσημείωση καλό είναι να υπάρχει.

Όσοι παρακολουθούν από κοντά τη μπάντα ή είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν κάποια από τις περσινές συναυλίες της, θα γνωρίζουν για το μη προφανές επί σκηνής στήσιμο. Για τους υπόλοιπους, αρκεί να ειπωθεί ότι ο τίτλος της κυκλοφορίας τα λέει όλα. Αν περιμένετε ένα νέο "Live In Texas" ή κάτι αντίστοιχο με τα όσα είχαμε ζήσει το 2008 ή το 2009 στη Μαλακάσα, ετοιμαστείτε να ξαφνιαστείτε πολύ. Το νεύρο λάμπει δια της απουσίας του και δίνει τη θέση του σε μια ραδιοφωνική/greatest hits/pop λογική, οι κιθάρες παίζουν σταθερά χωρίς distortion, ενώ οι τσιρίδες μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Για ξέσπασμα, έστω και μικρό, ούτε λόγος.

Δε μπορώ να κρύψω ότι η απουσία σκληρών κομματιών και η παράβλεψη των "Living Things" και "The Hunting Party" με ξένισε και με ξενίζει ακόμα. Δεν είναι απαραίτητα ότι τα κομμάτια που επιλέχθηκαν υστερούν, αλλά αποτελούν μόνο ένα μικρό μέρος από το υλικό του συγκροτήματος. Από την άλλη, με περάσματα όπως εκείνα από το "Battle Symphony" στο "New Divide" ή από το "One More Light" στην πιανίστικη εκδοχή του "Crawling", ακόμα κι ο πιο δύσκολος οφείλει να παραδεχθεί ότι το αποτέλεσμα ακούγεται ισορροπημένο. Τα νέα τραγούδια δένουν όμορφα με τα παλιότερα και η όρεξη της μπάντας έχει μόνο να προσθέσει σε αυτό. Ακούστε το σερί των "In The End"/"Sharp Edges"/"Numb" και θα καταλάβετε.

Με μια κάπως ψυχρή ματιά, το στοίχημα που οι Linkin Park έπαιξαν με το "One More Light" είναι σαφώς πιο κερδισμένο στη ζωντανή εκδοχή του. Προφανώς απέχει πολύ από την τυπική LP ζωντανή κυκλοφορία κι όσοι έχουν μείνει στην εποχή του "Meteora" ή ακόμα και του "Minutes To Midnight" είναι δεδομένο πως θα παραξενευτούν. Κάποιες από τις αδυναμίες του πρόσφατου υλικού καμουφλάρονται, κάποιες παραμένουν, αλλά όπως και να έχει είναι προφανές ότι ο Bennington, ο Shinoda και η παρέα τους ένιωθαν στο έπακρο αυτό που έκαναν και το έκαναν κάτι παραπάνω από καλά. Κι αυτή είναι η εξίσωση χωρίς να προστεθεί το συναισθηματικό κομμάτι.