Lindemann

Γελάω ακόμα με το απόσπασμα από την κριτική του Νικόλα Ρώσση για το ντεμπούτο των Lindemann "Skills In Pills" το 2015: «[...]είναι αυτός ο τύπος που στα όργια κάνει high five». Όντως δεν μπορώ να βρώ καλύτερο σχολιασμό για το πορνοδιαστροφικό ντεμπούτο του project των Lindemann-Tägtgren. To 2015 αντιμετωπίστηκε σαν ένα καλό side project και για τους δύο και κυρίως για τον Lindemann ο οποίος θέλοντας να διαχωρίσει το άλμπουμ όσο περισσότερο γίνεται από τους Rammstein επέλεξε να τραγουδήσει εξ ολοκλήρου στα Αγγλικά. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό αλλά η προφορά του Lindemann σε συνδυασμό με τους εξωφρενικούς στίχους προκαλούσε ένα ελαφρό μειδίαμα και προβληματισμό.

Με μεγάλη έκπληξη λοιπόν είδαμε το 2019 και κυκλοφορία από Rammstein αλλά και το δεύτερο άλμπουμ των Lindemann που πλέον είναι μόνο στα Γερμανικά. Ίσως πλέον ο Till Lindemann να ξέρει ότι το κεφάλαιο Rammstein έκλεισε και πλέον μπορεί να αφοσιωθεί μόνο στα προσωπικά του projects (;). Είναι πάντως σημαντικό χαρακτηριστικό του "F&M" ότι ενώ ακούγεται πολύ κοντινό σε ότι έχουν κάνει μέχρι τώρα οι Rammstein, με τη βοήθεια του Tägtgren πηγαίνει ένα βήμα παραπάνω και πατάει ηχητικά σε ποικίλα και ιδιόμορφα μονοπάτια. Industrial, metal, electronica, rap, μέχρι και τανγκό (!) έχει ο μπαξές. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από δύο εξαιρετικά ιδιοφυείς και ταλαντούχος μουσικούς και performers. Ο συνδυασμός των δύο, η χημεία τους είναι τόσο μοναδικά επιτυχημένη που αν το ντεμπούτο ήταν θετικό τότε το "F&M" είναι δυό φορές καλύτερο και η Γερμανική γλώσσα βοηθάει στο να απελευθερώσει ακόμα περισσότερο τον Lindemann και εν τέλει να μας δώσει μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2019!

Πατάς το play και το πρώτο πράγμα που ακούς είναι οι ξεσηκωτικές νότες του "Steh Auf". Σηκώνεσαι πάνω λοιπόν και χορεύεις. Βλέπεις και το βίντεοκλιπ με τον Peter Stormare και ξέρεις ότι εδώ έχουμε κάτι ενδιαφέρον (και χιουμοριστικό όπως άλλωστε το όλο στυλάκι των Lindemann). Στιχουργικά πλέον δεν μιλάνε μόνο για σεξ και για διαστροφές αλλά υπάρχει και λίγο εσωτερική αναζήτηση στο "Ich Weiß Es Nicht" το οποίο όπως και το "Allesfresser" (σ.σ. ‘παμφάγο’) μουσικά άνετα θα μπορούσε να ανήκουν σε κάποιο δίσκο των Rammstein με την διαφοροποίηση βέβαια των αναπόφευκτα έντονων χαρακτηριστικών στοιχείων που θυμίζουν Pain. Και αυτός ο συνδυασμός είναι που απογειώνει μουσικά το άλμπουμ. Πάρτε για παράδειγμα το εθιστικό "Blut" με τα σχεδόν επικά του στοιχεία και τις backing φωνές. To "Knebel" (‘φίμωτρο’) έχει ένα αρκετά extreme βιντεοκλιπ με τον Lindemann να δαγκώνει μεταξύ άλλων ένα ζωντανό χέλι και να μας φανερώνει ξανά την σεξοδιαστροφική περσόνα του. Η κιθάρα, η φωνή, οι στίχοι, η ‘άγρια’ αλλαγή στη γέφυρα του τραγουδιού μας δίνουν ένα εμπορικότατο τραγούδι που δεν είναι τόσο απλό όσο μια πρώτη ακρόαση προδιαθέτει.

Η χαριτωμενιά του "Frau & Mann" φέρνει χαμόγελο στα χείλη και προκαλεί λικνίσματα έτσι ώστε να ανέβεις στη πίστα και να χορέψεις μετά ένα τανγκό ("Ach So Gern"). Είπαμε, ποικιλία! Δεν σας αρκεί; Υπάρχει και παιδικό νανούρισμα με την ‘τρυφερή’ φωνή του Lindemann στο "Schlaf Ein". Δεν αστειεύομαι είναι όντως νανούρισμα και μάλιστα αρκετά γλυκό με όμορφους στίχους. Βέβαια στη συνέχεια σκάει ένα "Gummi" και μάλλον είναι ο πατέρας που έχει βάλει το παιδί για ύπνο και μετά φοράει τη λαστιχένια (=gummi) στολή και αυνανίζεται. Και αν μέχρι τώρα το άλμπουμ ήταν εξαιρετικό, φτάνει στο ζενίθ του με χορευτικό "Platz Eins" που όντως παίρνει τη πρώτη θέση ως το καλύτερο του άλμπουμ με το συνδυασμό ηλεκτρονικής μουσικής και metal. Το υπερεγώ του Lindemann προβάλλεται μέσα από μια πανδαισία συνθεσάιζερ και εμείς τραγουδάμε μαζί του όπως μας ζητάει. Αυτό που δεν θα κάνουμε είναι να τραγουδήσουμε "Fick Fick Fick Mathematik" ("Mathematik") σε ένα τραγούδι από τα b-sides του ‘δικού μας’ Snik που μάλλον απευθύνεται σε δεκάχρονα αλλά συγχωρούμε αυτη την αποτυχημένη απόπειρα χιούμορ αφού στο ενδιάμεσο υπάρχει η όμορφη και συναισθηματική μπαλάντα "Wer Weiß Das Schon". Ποτέ δεν περίμενα όσο μεγάλωνα και σιχαινόμουν το φροντιστήριο Γερμανικών να το παραδεχτώ αλλά και οι Rammstein και τώρα οι Lindemann δείχνουν ότι το συναίσθημα και η γλυκιά μελωδία ξεπερνούν τις όποιες προκαταλήψεις έχεις με το πως ακούγεται μια γλώσσα.

Ένα άλμπουμ γεμάτο αντιθέσεις, με εμπορικά, χορευτικά, ξεσηκωτικά, πορωτικά, προκλητικά κομμάτια αλλά και ρομαντικές συνθέσεις, νανουρίσματα, τανγκό και ολίγον ραπ. Αυτό συμβαίνει όταν αναμιγνύεις δύο εκρηκτικά συστατικά. Άλλοτε απλά η συνεργασία τελειώνει με τα ονόματα και άλλοτε παράγει συνεργασίες όπως αυτή των Lindemann-Tägtgren. Μπορεί το focus να πέφτει πάνω στον Γερμανό frontman των Rammstein αλλά η ιδιοφυία του Peter Tägtgren είναι εμφανής παντού και διακατέχει όλες τις συνθέσεις του άλμπουμ που όμως καλώς η κακώς (και λόγω ονόματος) σκεπάζει η προσωπικότητα του Till Lindemann. Σαφώς ανώτερο από το ντεμπούτο αφού τα Γερμανικά βοηθάνε σε αυτό και θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί και γεμάτοι που το 2019 μας έδωσε και Rammstein και ότι κοντινότερο υπάρχει σε αυτούς.