Leprous

Χρειάστηκαν πολλή προσπάθεια και τέσσερα εξαιρετικά άλμπουμ για να φτάσουν οι Leprous στο σημείο του να κυκλοφορούν τη νέα τους δουλειά ως ένα καταξιωμένο όνομα και υπολογίσιμο μέγεθος στο χώρο του progressive metal. Μη φανταστείτε τίποτα μεγαλεία, αλλά είναι αντιληπτό σε όσους ασχολούνται με το ιδίωμα, πως οι Νορβηγοί ανήκουν πλέον στην εμπροσθοφυλακή του.

Τα δυο προηγούμενα άλμπουμ τους, το "Bilateral" και το "Coal" ξεχώρισαν και βρέθηκαν αμφότερα ψηλά ανάμεσα στις καλύτερες κυκλοφορίες για το 2011 και το 2013 αντίστοιχα, αλλά ήταν τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, που μαρτυρούσαν ότι το ανήσυχο πνεύμα του ηγέτη τους Einar Solberg δεν είχε κατασταλάξει ως προς την ταυτότητα της μπάντας. Παρ' όλα αυτά το "Coal" ως σύνολο είχε μια ομοιογένεια κι έναν πιο συγκεκριμένο χαρακτήρα, πάνω στον οποίο επιλέγουν να χτίσουν και να εξελίξουν στη νέα τους δουλειά, με αποτέλεσμα η μετάβαση να μοιάζει πιο ομαλή αυτή τη φορά.

Το "The Congregation" μοιάζει ακόμα πιο συμπαγές ως σύνολο και δεν χρειάζεται πολλές αναλύσεις ή ακροάσεις για να γίνει αντιληπτό είναι ένα ακόμα μικρό αριστούργημα, το οποίο έρχεται να προστεθεί στην ήδη εξαιρετική δισκογραφία της μπάντας. Εκ νέου πειραματικό, ασυμβίβαστο, στρυφνό, σκοτεινό, μελαγχολικό και ιδιαίτερο σαν άκουσμα, το νέο έργο των Leprous αναμένεται να πάει τη μπάντα στο επόμενο επίπεδο, κεφαλαιοποιώντας και την αξία και των προκατόχων του.

Το τρίπτυχο που καθορίζει τις συνθέσεις του άλμπουμ είναι τα κοφτά riff, τα περίεργα παιχνίδια με τα μέτρα και τους χρόνους, καθώς και οι χαρακτηριστικές γραμμές φωνητικών μελωδιών που τοποθετεί ο Einar. Προσθέτοντας σε αυτά την ιδιαίτερη ερμηνευτική του προσέγγιση, την σκοτεινή (ως στοιχειωτική) ατμόσφαιρα και τους synth ήχους των πλήκτρων, δίνεται μια καλή εικόνα του πλαισίου στο οποίο κινείται συνθετικά κι ηχητικά το άλμπουμ.

Εστιάζοντας λίγο περισσότερο στους synth ήχους των πλήκτρων, αν απομονωθούν δίνουν την αίσθηση πως στην ραχοκοκαλιά του άλμπουμ υπάρχει κάτι το «χορευτικό», που πιθανότατα οφείλεται στην εκτίμηση που τρέφει ο Einar για τους Massive Attack. Από αυτούς, μάλιστα, μοιάζει να διδάχθηκε πώς να επιμένει σε μια κύρια μελωδία και να χτίζει τη σύνθεση γύρω από αυτή.

Το εναρκτήριο, groovy και πολύ δυναμικό "The Price" αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του τι να περιμένει κανείς από τον δίσκο, ακολουθούμενο από τέσσερεις εξίσου εξαιρετικές συνθέσεις: το "Third Law" με την εντυπωσιακή, mind-blowing εισαγωγή, το καταπληκτικό "Rewind" που αναμένεται να ξεχωρίσει, το προσωπικά αγαπημένο "The Flood" που έχει κάτι από τη συνταγή του "The Cloak" και το επιβλητικό, φορτισμένο "Triumphant". Η επόμενη τετράδα συνθέσεων έχει τις επιμέρους ιδιαίτερες στιγμές της, αλλά επί της ουσίας απλά διατηρεί το άλμπουμ σε ένα καλό επίπεδο, για επαναφέρουν την κατάσταση σε υψηλά επίπεδα κολλητικό "Down" και η post-apocalyptic ατμόσφαιρα του "Lower", στο κλείσιμο του άλμπουμ.

Οι στίχοι, το (άρρωστο ως ψυχωτικό) εξώφυλλο κι όλες οι υπόλοιπες καλλιτεχνικές παράμετροι δεν αποτελούν αποκομμένα στοιχεία, αλλά συνάδουν με την συνολική αισθητική του άλμπουμ, καθώς και με την κεντρική ιδέα, η οποία παρουσιάζει τους Leprous πιο κοινωνικά προβληματισμένος από ποτέ γύρω από θέματα όπως ο υπέρ-καταναλωτικός τρόπος ζωής στη Δυτική Κοινωνία ή η περιβαλλοντική επιβάρυνση του πλανήτη. Κοιτάζοντας τη συνολική εικόνα των πραγμάτων γίνεται εύκολα αντιληπτό πως το "The Congregation" είναι το αποτέλεσμα μιας ολιστικής καλλιτεχνικής προσέγγισης, που προέκυψε από δημιουργικό τους ένστικτο και ανάγκη έκφρασης κι όχι από εμπορικές επιταγές.

Τώρα που (θα έπρεπε να) γνωρίζετε τους Leprous, δεν πρέπει να αμελήσετε να δώστε την δέουσα προσοχή στη νέα τους δουλειά, η οποία κινείται στα εξαιρετικά τους στάνταρ και καταφέρνει να πάει τον ήχο τους ακόμα ένα βήμα μπροστά. Δεν θα προσφέρουν μασημένη τροφή, ούτε ευχάριστα τραγουδάκια για ανέμελες ακροάσεις, αλλά μέσω της μουσικής και των στίχων τους αποτυπώνουν μια αλήθεια που είναι τόσο ζοφερή, όσο η πραγματικότητα γύρω μας. Και τι είναι πιο απολαυστικό από το να μεταδίδει η τέχνη επακριβώς τα συναισθήματα που αποπνέει η ίδια η ζωή;