Lana Del Rey

«Looking back my past, it all seems stranger than a stranger»

Η εικόνα της Lana Del Rey, για πολλούς, είναι αυτή ενός κακομαθημένου κοριτσιού, που χάρη στα λεφτά του μπαμπά, έχει πρόσβαση σε όλα όσα θέλησε ποτέ. Αυτή, που φοράει καυτά σορτσάκια, λουλούδια στα μαλλιά και κοιτάζει με λάγνο βλέμμα την pop βιομηχανία, καπνίζοντας ένα τσιγαριλίκι. Ανεξάρτητα απ' το αν αυτή η εντύπωση δημιουργήθηκε εσκεμμένα ή όχι, ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα για ένα μικρό μόνο διάστημα. Η Lana κατάφερε, σταδιακά και με μαεστρία, να απομυθοποιήσει την «it-girl» εικόνα που η ίδια έχτισε στο ξεκίνημά της, μετατρέποντάς την στον δεύτερο δίσκο σε εκείνη της «class-άτης μελαγχολικής δεσποινίδας» και κορυφώνοντάς το δράμα στον τρίτο και κομβικό δίσκο, στον οποίον και αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για ένα ακόμη ατάλαντο μουσικό είδωλο.

«It never was about the money or the drugs, for you there's only love»

Συνδυάζοντας όλα τα στοιχεία των προηγούμενων άλμπουμ, των δυνατοτήτων που είχαν εντοπίσει οι κεραυνοβόλα φανατικοί της, αλλά και οι μετέπειτα του "Ultraviolence", η Lana βρίσκει την μεταξύ τους ισορροπία και φτάνει στον ηθελημένο και καλώς προγραμματισμένο προορισμό της.

«Lights, camera, action, you know I can't make it on my own» ("Put Me In A Movie" - "Lana Del Ray")

«Lights, camera, action, I'll do it on my own. Don't need your money to get me what I want» ("High By The Beach" - "Honeymoon")

Δίχως, όμως, να σημαίνει πως αυτός είναι και ο τελικός του "American Dream" ταξιδιού της, καθώς το τελευταίο της εγχείρημα αλλάζει τον χάρτη της καριέρας της, ανοίγοντάς της καινούργιους ανεξερεύνητους δρόμους. Την σκιαγραφεί ως μια απρόβλεπτη δημιουργό, με έναν αυθεντικά προσωπικό και χαρακτηριστικό ήχο και την εδραιώνει, πλέον, ως μια θαρραλέα και αρτιστικά καινοτόμο τραγουδοποιό. Ταυτόχρονα, επιδεικνύει την μόρφωση και το γούστο της με νύξεις προς τον Bowie στο "Terrence Loves You", τους Eagles στο "God Knows I Tried", τον Dylan στο "Religion", την Holiday στο "The Blackest Day" και φανερά, πια και για δεύτερη φορά, την Simone με τη διασκευή του "Don't Let Me Be Misunderstood" και τον T.S Eliot με την αφήγηση του ποιήματος- ιντερλούδιου "Burnt Norton".Την ίδια στιγμή που αποκαλύπτει πως η ίδια δεν έχει αφήσει την επιτυχία της να διαφθείρει την πηγαία αγάπη της για την μουσική καθεαυτή, αντιμετωπίζοντάς την ως θρησκεία.

«And I still got jazz when I've got those blues, and I still get trashed baby when I hear your tunes»

Μέσω μίας κρυστάλλινα προσεγμένης και απρόσμενα ζεστής παραγωγής, παρατηρούμε την Lana να αντλεί λάμψη απ' την χρυσή εποχή του Hollywood-ιανού κινηματογράφου και να δημιουργεί μία σκοτεινή σύγχρονη ατμόσφαιρα. Προσθέτει jazz και trip hop στοιχεία, μινιμαλιστικών εγχόρδων και πνευστών, πάνω στις μπασογραμμές των dream / art pop μελωδιών που συνοδεύουν τα αιθέρια, με hip hop-ική ροή, φωνητικά. Οι trap συνθέσεις είναι σαγηνευτικές και παρά τον χαμηλό σφυγμό τους έχουν όλα τα φόντα της διαχρονικότητας, μαζί μ' ένα Bond-ικό σασπένς. Το τελευταίο, επιβεβαιώνεται και με την ύπαρξη του απορριφθέντος soundtrack του Spectre, το οποίο διατηρεί κρυφή την ταυτότητά του, ενώ, φημολογείται ότι είναι το "24". Η απουσία, ωστόσο, ενός ισχυρού single a la "Video Games" είναι φανερή, συνάμα απολύτως καλοδεχούμενη. Με αυτόν τον τρόπο, τα κομμάτια παρουσιάζονται, ανεπισκίαστα, ως ισαξίως δυνατά μέρη ενός ολοκληρωμένου και αριστουργηματικά συνεκτικού συνόλου, αφήνοντας τις προσλαμβάνουσες του ακροατή να επιλέξουν τα αγαπημένα του. Οι δικές μου δίνουν τον τίτλο στο "The Blackest Day", παρ' όλο που το "Freak" και το "Religion" το πλησιάζουν αξιόλογα, τη στιγμή που το "MTWB" έχει μείνει λίγο πίσω.

Η ποιητικά δοσμένη φινετσάτη στιχουργία και το διάχυτο νοσταλγικό ύφος των μελωδιών, σε συνδυασμό με τις εύθραυστες εκτελέσεις των ακριβέστερων, μέχρι τώρα, φωνητικών της καθιστούν την τρίτη προσπάθεια της Grant την πιο σοβαρή και ώριμή της. Αν υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το "Swan Song" είναι πράγματι το κύκνειο άσμα, για την αγανακτισμένη απ' τη διασημότητα και διψασμένη για τη σταθερότητα μιας αγάπης και όχι τον ενθουσιασμό ενός έρωτα, Lana, τότε το "Honeymoon" είναι το πιο πολύτιμο αντικείμενο στην δισκογραφική διαθήκη της. Αυτό που θα θέλουν όλοι, και όχι μόνο οι συγγενείς που τη συμπαθούν, να κληρονομήσουν.