Kryptos

Ακούς «Ινδία» και το μυαλό σου πάει αυτόματα στον Ravi Shankar, το Bollywood και τον Peter Sellers του "Party". Αντίθετα με τα στερεότυπα, όμως, οι Kryptos ούτε με σιτάρ και τάμπλα έχουν σχέση, ούτε από χορογραφίες ξέρουν, ούτε συνηθίζουν να διαλύουν δεξιώσεις ταΐζοντας κάποιο «Birdie Num Num». Το παλιομοδίτικο heavy / thrash είναι το αντικείμενό τους και το NWOBHM το κέντρο συμμετρίας τους, ενώ το τρίτο τους άλμπουμ, "The Coils Of Apollyon", μπορεί με ασφάλεια να χαρακτηριστεί ως το πιο φιλόδοξο «διαβατήριό» τους.

Εδραιωμένη βαρέως στις κλασικές αξίες των Priest, Maiden και Sabbath, η μουσική τους σφύζει από μία ισχυρή αίσθηση αυθεντικότητας, κάτι που φαίνεται καθαρά από το πρώτο riff του κολλητικότατου "The Mask Of Anubis" που ανοίγει τον δίσκο. Ανάλογες κιθαριστικές μελωδίες οδηγούν το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων, παρεκκλίνοντας προς Mercyful Fate και Candlemass μοτίβα στις πιο mid-tempo στιγμές τους, ενώ η thrash συνιστώσα προβάλλεται κυρίως μέσω κάποιων γρήγορων ρυθμών στα drums, αφού κατά βάση η προσέγγιση σπάνια ξεμακραίνει από το καθαρό heavy.

Στα βαρύτερα "Spellcraft" και "Visions Of Dis" δεν κρύβουν την συμπάθειά τους για τη μελωδικότητα του σκανδιναβικού ήχου των '90s, θυμίζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι Dark Tranquillity, μεταξύ πολλών άλλων, ενσωμάτωναν Maidenικές μελωδίες σε πιο ακραία συνθετικά καλούπια. Ενίοτε -και κυρίως μέσω κάποιων πιο τεχνικών σημείων- προκύπτουν και επιρροές από Coroner, αν και το μεγαλύτερο σε έκταση στοιχείο που οι Ινδοί δανείζονται απ’ τους Ελβετούς έγκειται στα φωνητικά του Nolan Lewis, που πλησιάζουν αρκετά σ’ αυτά του Ron Royce, προσδίδοντας μια έξτρα cultίλα στο αποτέλεσμα.

Μπορεί πολλοί να προσπεράσουν τους Kryptos λέγοντας ότι τα μισά τους riff είναι δανεικά (κι αγύριστα), ότι στους τομείς της παραγωγής και της εκτελεστικότητας δεν ξεφεύγουν από τα υποτυπώδη ή ότι γενικώς σαν μπάντα προσφέρουν τόσα στο σημερινό heavy metal όσα έχει προσφέρει και ο Νίκολας Κέιτζ στην τέχνη της υποκριτικής. Στην τελική, όμως, το "The Coils Of Apollyon" δεν νοιάζεται για όλα αυτά, αφού κατατάσσεται σ' εκείνη την συμπαθή κατηγορία των δίσκων που δεν σηκώνουν πολλές αναλύσεις και προβληματισμούς. Είναι απλώς μουσική για να περνάς καλά και πετυχαίνει απόλυτα τον σκοπό της, ανεξάρτητα αν δικαιούται την ταμπέλα της «δισκάρας» ή όχι.