Kristoffer Gildenlow

Ο Kristoffer Gildenlow μοιάζει ξεκάθαρος ως προς τις καλλιτεχνικές του προθέσεις, στο τέταρτο προσωπικό του άλμπουμ. Η μουσική που γράφει προσπαθεί να αποτελέσει μια αντανάκλαση των σκέψεων του για την ίδια τη ζωή και τα συναισθήματα που αυτή δημιουργεί. Για όσα θυμάται και όσα ξεχνάει, για όσα μετανιώνει και για όσα συνεχίζει να ελπίζει, για όσα ονειρεύεται και για όσα αλλάζουν όσο μεγαλώνει και γεμίζει τον κύκλο της ζωής. Για τις φορές που έπεσε, για τις φορές που σηκώθηκε, αλλά και για αυτές που δεν βρήκε τη δύναμη να το κάνει. Πράγματα και καταστάσεις που όλοι βιώνουμε και μπορούμε να ταυτιστούμε σε ένα βαθμό.

Για να το πετύχει αυτό το σκοπό, διατηρεί τα πράγματα όσο πιο απλά και όσο πιο προσωπικά μπορεί, με τις συνθέσεις και τις ενορχηστρώσεις του διατηρούν μια άμεση, όχι όμως απλοϊκή, προσέγγιση. Το ύφος και οι ερμηνείες του διακρίνονται από μια ηπιότητα και μια ενδοσκόπηση, κάτι που συνάδει με το προφίλ του ανθρώπου που έχω σχηματισμένο για τον ίδιο τον Kristoffer: έναν ήρεμο και σχετικά εσωστρεφή τύπο. Παράλληλα, ο ίδιος (ως πολύ-οργανίστας, με κύριο όργανο το μπάσο) παίζει όλα τα όργανα στο άλμπουμ, εκτός από τα drums (όπου αυτά υπάρχουν), τα οποία έχει αναθέσει στον Joris Linder, ενώ ένα κιθαριστικό σόλο (στο "Fleeting Thought") το εμπιστεύεται στα χέρια του Marcel Singor. Κατά τα άλλα, σχεδόν τα πάντα περνάνε από το μυαλό, τα χέρια και τη φωνή του, ακόμα και η παραγωγή και η μίξη του άλμπουμ.

Το "Let Me Be A Ghost" θα το χαρακτήριζα ως ένα «άλμπουμ συντροφιάς», μια μουσική πρόταση που καλεί με τον τρόπο της τον ακροατή να κάνει τη δική του ενδοσκόπηση όσο το ακούει, και να ταυτιστεί με τα όσα πραγματεύεται ο δημιουργός του. Κοινώς, είναι μια δουλειά που δύσκολα θα εκτιμηθεί σωστά αν παίζει κάπου στο background ή με τη μουσική αποκομμένη από τους στίχους και το όλο πνεύμα/ύφος που τη διακατέχει.

Μουσικά, ως βασικά σημεία επιρροής θα ανέφερα τον Leonard Cohen πρωτίστως και τους Pink Floyd δευτερευόντως, ενώ στο κάδρο εντοπίζονται ο Bod Dylan, ο Tom Waits, αλλά και το art rock συγκροτημάτων όπως οι Gazpacho. Η ακουστική κιθάρα και το πιάνο είναι σχεδόν πανταχού παρόντα, με την ηλεκτρική κιθάρα να εμφανίζεται σε πολύ λίγα σημεία, όπως στο τελείωμα του πρώτου single και φορτισμένου "Falling, Floating, Sinking" ή σε κάποια lead σημεία.

Η βασική μελωδία που χαρακτηρίζει τα τρία μέρη του ομότιτλου τραγουδιού είναι πραγματικά όμορφη, όπως και οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους παρουσιάζεται, ενώ τα διπλά φωνητικά και η μελωδία στο πιάνο του "The Wind" το καθιστούν ξεχωριστό ως σύνθεση μονομιάς. Στο "Blame It All On Me" και στο "Don’t" ο Kristoffer εξερευνάει τις πιο χαμηλές νότες της φωνές του, στις πιο Cohenικές στιγμές του άλμπουμ, ενώ το "Fleeting Thought" είναι αντίστοιχα η πιο Floydική στιγμή, καταφέρνοντας τα καλά και στις δυο προσεγγίσεις. Επίσης, το "Lean On Me" - όπου η Erna auf der Haar συντροφεύει τον Kristoffer στα φωνητικά- είναι μια από τις συνθέσεις που ξεχωρίζουν, ενώ ιδιαίτερο είναι και το τελείωμα με το lead μέρος του "Where I Ought To Be".

Ο μόνος μου αστερίσκος στο σύνολο του "Let Me Be A Ghost" είναι πως ο ήπιος χαρακτήρας του σε στιγμές μεταφράζεται σε μια ελαφρά υποτονικότητα, ειδικά προς το τέλος του άλμπουμ, το οποίο νιώθω ότι ενδεχομένως θα επωφελούταν από λίγη παραπάνω ένταση από αυτή που πάει να προσφέρει το τρίτο μέρος του ομότιτλου τραγουδιού. Πέραν τούτου, όμως, ο Gildenlow συνεχίζει να δημιουργεί μουσική που χαρακτηρίζεται από ποιότητα, όπως σε κάθε προσωπική δουλειά του, και μάλιστα προσφέρει μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια που έχει γράψει στην ως τώρα σόλο καριέρα του.

Εν κατακλείδι, παρουσιάζει ένα ακόμα πολύ αξιόλογο άλμπουμ, που αναμένεται να αποτελέσει πολύ καλή συντροφιά όσο σταδιακά θα αποχαιρετούμε τις πιο ζεστές μέρες και θα αυξάνονται οι στιγμές εσωστρέφειας, παρέα μόνο με εκλεκτές μουσικές.