Kovlo

Συγκρότημα από την Ελβετία με δύο ολοκληρωμένες κυκλοφορίες, το "I'm So Happy On This Boat" του 2008 και το "Hey Mom, Where's Timbuktu?" του 2011 και ένα soundtrack για την ταινία "Tutti Giù", στο ιστορικό τους. Οι μουσικές τους αρκετά θεατρικές και άκρως κινηματογραφικές, κινούνται αποκλειστικά σε οργανικά και ορχηστρικά post-rock περιβάλλοντα.

Στο "Timelapse", βάσει τίτλων, ελλείψει στίχων και τραγουδιού, διακρίνουμε μια ιστορική απαρίθμηση γεγονότων. Το δελτίο τύπου λέει ότι κάθε κομμάτι (τίτλος) αναφέρεται σε ένα ιστορικό γεγονός, της χρονιάς γέννησης κάθε μέλους της μπάντας. Άρα έχουμε το "Walesa" που θυμάται τον Λεχ Βαλέσα που έγινε πρόεδρος της Πολωνίας το 1990. Ένα κομμάτι με δυνατό ρυθμό και όμορφες αλά Explosions In The Sky στιγμές. Στα δώδεκα και βάλε λεπτά του "Opec Raid", που θυμάται τον Carlos το Τσακάλι που επιτέθηκε στους πετρελαιάδες το 1975, η μουσική φτιάχνει μια ατμοσφαιρική κατάσταση, με εφιαλτικές και σκοτεινές στιγμές, που ξεσπά ήπια, αλλά καλοστημένα προς το τέλος. Μετά στο "The Dakota Κilling" η μπάντα θυμάται τον θάνατο του John Lennon (1980) και  παίζει με ήχους που σε αφήνουν να σκεφτείς, να ταξιδέψεις και να φανταστείς μόνο σου την πορεία. Δεν έχει τίποτα ιδιαίτερα πρωτότυπο, δεν εξερευνά νέους ορίζοντες, αλλά φτιάχνει ένα post-rock που θυμίζει τους Mono και στέκεται αρκετά στις ίδιες νότες, χωρίς πολλά πολλά ξεσπάσματα. Στο επόμενο "Suez" που επανέρχεται στο 1975 και την ανοικοδόμηση και το εκ νέου άνοιγμα της γνωστής διώρυγας, ακούμε το πιο γλυκό και ήρεμο (έως και αδιάφορο) κομμάτι του δίσκου. Το τελευταίο "Lake Nyos" μας πάει πίσω στο 1986 και την καταστροφική έκλυση διοξειδίου, της ηφαιστειακής λίμνης στο Καμερούν, που σκότωσε χιλιάδες κόσμο. Ο ήχος της σύνθεσης είναι αρκετά πειραματικός, σε σχέση με τα υπόλοιπα και χτίζει σιγά σιγά για να κορυφωθεί εκρηκτικά μια στην μέση και άλλη μία στο κλείσιμο του κομματιού και του δίσκου ολόκληρου.

Οι Ελβετοί, έφτιαξαν έναν δίσκο που δεν ξεφεύγει καθόλου από τις βασικές τάσεις του post-rock ιδιώματος. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρωτοτυπούν, αλλά τουλάχιστον παρουσιάζουν συνθέσεις που δεν κουράζουν, ρέουν αρκετά καλά και μπορούν να σε συντροφεύσουν σε χαλαρές στιγμές. Η μουσική τους δεν έχει φοβερά σημεία. Φτιάχνει όμως μερικά περάσματα που σου θυμίζουν μπάντες πρωτεργάτες του χώρου και καταφέρνουν έστω και για λίγα λεπτά να σε πείσουν, να σου κλείσουν τα μάτια και να σε στείλουν σε όμορφες σκέψεις. Ο ήχος τους είναι αρκετά βατός και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας μέσος, εύκολος δίσκος που ακούγεται εύκολα.