Kotipelto

Serenity

AFM (2007)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 17/05/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το ποιοι είναι οι Stratovarius σίγουρα σχεδόν όλοι το γνωρίζουν. Το πόσο χαρισματική φωνή και μορφή είναι ο τραγουδιστής τους Timo Kotipelto επίσης είναι πολύ γνωστό. Ίσως χωρίς αυτόν να μην αποδίδονταν με τον καλύτερο τρόπο τα albums των Stratovarius στα οποία συμμετέχει και τα οποία, για πολλούς, αν δεν υπήρχαν η μουσική μας θα ήταν φτωχότερη. Οι απόψεις βέβαια ποικίλλουν, αλλά ας είναι, δημοκρατία έχουμε, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει.

Ο κύριος Kotipelto λοιπόν, γιατί περί αυτού ο λόγος, παράλληλα με τις ασχολίες του με τους Stratovarius έχει αποφασίσει να κυκλοφορεί και προσωπικές δουλειές. Έτσι μετά τα "Waiting For The Dawn" και "Coldness", μας προσφέρει φέτος την τρίτη δουλειά του, προσπαθώντας αφενός να κάνει περισσότερο ντόρο γύρω από το όνομα του και αφετέρου ίσως να εξασφαλίσει οικονομικά το μέλλον του (;). Ποιος ξέρει. Μπορεί τώρα πια οι Kotipelto / Tolkki να είναι πάλι «στα μέλια», δείχνοντας παραέξω σαν ερωτευμένο ζευγάρι, αλλά κάποιος που αντιμετωπίζει τα γεγονότα στον πάτο και όχι στην επιφάνεια δε μπορεί να ξεχάσει τους Ομηρικούς καυγάδες μεταξύ τους, οι οποίοι οδήγησαν άλλωστε και στην παρά λίγο διάλυση της μπάντας. Το κακό κλίμα αποδείχθηκε και στην τελευταία δουλειά τους που ίσως είναι για πολλούς η χειρότερη τους.

Σε αντίθεση με όλα αυτά, και ενώ περιμέναμε καινούργια κυκλοφορία από τους Stratovarius, μας προέκυψε νέα solo δουλειά του Kotipelto. Η νέα του αυτή προσπάθεια δεν απέχει και πολύ από τις προηγούμενες δύο αλλά ούτε και από τις δουλειές του με τη μπάντα που τον έκανε ευρέως γνωστό. Όλες οι συνθέσεις ακολουθούν την πεπατημένη οδό που ήδη έχουμε γνωρίσει τα τελευταία χρόνια. Το album έχει όλα τα στοιχεία που θα αρέσουν στους οπαδούς του ευρωπαϊκού Metal: Γρήγορες αλλά και αργές europower συνθέσεις, μπαλάντες και πολλή μελωδία. Όλο το album, το οποίο δείχνει να έχει κυκλοφορήσει με αρκετή προσοχή και επιμέλεια -κάτι που φαίνεται από το εξώφυλλο μέχρι τις συνθέσεις-, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να ικανοποιήσει τους οπαδούς, σε ταξιδεύει ανά στιγμές, αν κλείσεις τα μάτια, πάνω από τη γη.

Ο Kotipelto για ακόμα μια φορά ξετυλίγει το χαρισματικό ταλέντο του στη φωνητική, χαρίζοντας μας μια ακόμα μεγάλη ερμηνεία. Πραγματικά τα κομμάτια θεωρώ πως θα ηχούσαν διαφορετικά αν δεν ήταν αυτός πίσω από το μικρόφωνο. Η καινούργια του δουλειά έχει επιτέλους ένα σταθερό line up, το οποίο δείχνοντας ότι είναι σε φόρμα, συμμετέχει πια ενεργά στις συνθέσεις, καθιστώντας το album ίσως το πιο ώριμο του καλλιτέχνη. Παρόλα αυτά, ακούγεται λίγο κοινότυπο, όπως μάλλον και η πλειοψηφία των κυκλοφοριών του είδους τα τελευταία χρόνια. Το album θα μπορούσε ίσως με κάποιες προσθαφαιρέσεις να είναι η νέα δουλειά των Stratovarius. Παρόλο που δεν είναι όμως, τους θυμίζει σε πολλά σημεία. Από τις συνθέσεις μέχρι και την παραγωγή, κάτι που κάνει το album κάπως προβλέψιμο, αφού μάλλον οι συνθέσεις έχουν εναρμονιστεί στο στυλ που τον έχουμε μάθει και αγαπήσει.

Ο Kotipelto πιθανόν να κυκλοφόρησε το album για αυτοικανοποίηση και ίσως κάποια παραπάνω έσοδα. Δυστυχώς η καινούργια δουλειά του δεν προσθέτει κάτι νέο ή καινοτόμο στη σκηνή, αλλά παραμένει ένα απλά καλό album, το οποίο μάλλον θα ξεχαστεί μετά από λίγο καιρό. Κατ' εμε ο Kotipelto καλά θα κάνει να αφήσει τους εγωισμούς κατά μέρος και να συνεργαστεί με τα υπόλοιπα μέλη των Stratovarius, έτσι ώστε να απολαύσουμε και πάλι μουσικά διαμάντια όπως αυτά του παρελθόντος. Από ότι φαίνεται το πείραμα των προσωπικών προσπαθειών μάλλον απέτυχε, αφού δεν οδηγεί σε κάτι πρωτοποριακό. Αναμένω με μεγάλη αναμονή και περιέργεια το επόμενο κεφάλαιο στο βιβλίο των ηρώων του europower και εύχομαι να είναι καλό, γιατί ο μουσικός Καιάδας καρτερεί υπομονετικά για υποψήφια θύματα.

  • SHARE
  • TWEET