Konvent

Call Down The Sun

Napalm Records (2022)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 21/03/2022
Ατενίζοντας το παγωμένο σκοτάδι
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν η μουσική είναι καλή, μπορεί να σε πάρει από το χέρι και να σε ταξιδέψει. Ή σε περιπτώσεις όπως οι Konvent, να σε αρπάξει από το λαιμό και να σε τραβήξει με το ζόρι, θες δε θες. Όπως πάντα, στη μουσική και την τέχνη γενικότερα, η προδιάθεση έχει έναν κάποιο ρόλο. Αν δε νιώθεις από death doom, το παλιό το ορθόδοξο το ατμοσφαιρικό, οι πιθανότητες να σου αλλάξει τώρα η γνώμη είναι λίγες. Αν όμως έχεις έστω μία στοιχειώδη συμπάθεια για το ύφος, εδώ μέσα θα βρεις όσα περιμένεις κι ακόμα περισσότερα.

Οι υπνωτιστικοί ρυθμοί. Οι ογκώδεις κιθάρες. Τα ουσιώδη ρυθμικά. Τα μανιασμένα γρυλίσματα. Οι κραυγές που μπορούν να στείλουν αδιάβαστο κάθε ανυποψίαστο περαστικό. Η μέχρι εκεί που δεν πάει οργανική παραγωγή. Η αίσθηση ότι αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, ξαφνικά τριγύρω θα υπάρχει μόνο μαυρίλα. Τίποτα το καινοτόμο. Τίποτα το σύνθετο. Αν έχεις ασχοληθεί με το "Puritan Masochism", το ντεμπούτο του σχήματος, ξέρεις πού πας να μπεις. Αν όχι, ακούς τη καμπάνα για εισαγωγή στο "Into The Distance" και το βρίσκεις αμέσως.

Στον μικρόκοσμο της σκληρής μουσικής δεν υπάρχει τίποτα πιο προβλέψιμο από μια μπάντα που θα χαρακτηρίσει τη νέα δουλειά της ως ό,τι πιο σκοτεινό ή/και heavy έχει κάνει. Η τετράδα από τη Δανία στέκεται περήφανα ανάμεσα στις εξαιρέσεις στον κανόνα. Και δεν είναι ότι είχαν το πιο εύκολο έργο, δεδομένου του πρώτου δείγματος γραφής. Ανάμεσα στα "Sand Is King", "Grains" και "Fatamorgana" δε γίνεται παρά να υποκλιθείς. Το υλικό είναι τόσο αβίαστα βαρύ. Τόσο απολαυστικά κρύο. Τόσο άμεσο με τον τρόπο που κάποιοι εγγλέζοι δίδαξαν πίσω στη δεκαετία του '90.

Τη μία στιγμή νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα χιονισμένο δάσος. Την επόμενη ότι στέκεσαι στην έρημο ενός μακρινού πλανήτη, κάτω από έναν έναστρο ουρανό, με το έδαφος να τρέμει και ήχους από γιγάντια σκουλήκια στο βάθος. Στην πραγματικότητα μπορεί να περπατάς σε μία γκρίζα πόλη που αγαπάς να μισείς. Η ομορφιά του "Call Down The Sun" βρίσκεται στην απλότητα και τη σκληράδα του. Στην ωμότητα του "Pipe Dreams" και στα έγχορδα πριν το πέσιμο αυλαίας του "Harena". Στην ευκολία με την οποία μπορεί να καταβροχθίσει το φως τριγύρω του.

  • SHARE
  • TWEET