Knut

Πέντε χρόνια μετά την τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά "Terraformer" των Ελβετών, μιας και δεν υπολογίζω το "Alter" (δίσκος με remix), είναι πολλά. Ακόμα και οι πιο φανατικοί μετά από πέντε χρόνια απουσίας σταματάνε ν' ακούνε και ψάχνονται αλλού αφού συνήθως μια πενταετία σιγής προϊδεάζει για επικείμενη διάλυση. Κι όμως διάλυση δεν υπήρξε ποτέ, αλλά οι Knut επέστρεψαν με νέα κυκλοφορία και δεν μοιάζει να έχει αλλάξει τίποτα. Ίσα ίσα που η μπάντα έχει ωριμάσει, ο ήχος είναι πιο μεστός και η σαπίλα ρέει διάχυτη. Από την πρώτη επαφή με το δίσκο, δηλαδή το εξώφυλλο και το γενικότερο artwork, το οποίο έχει επιμεληθεί ο Aaron Turner (Isis, Twilight), έρχεσαι αντιμέτωπος με έντερα και για την ακρίβεια με ένα πλέγμα λεπτών και παχέων εντέρων. Σάπιο από την αρχή μέχρι το τέλος, τι άλλο να ζητήσεις! Εμφάνιση αλλά και ήχος λοιπόν κρατάνε την σαπίλα σε πολύ υψηλά επίπεδα και δημιουργούν μια κατάσταση που είναι το ζητούμενο σε φίλους και οπαδούς τους, αλλά και το προτέρημά τους για να κερδίσουν και νέους ακροατές.

Οι Ελβετοί στα τρία προηγούμενα άλμπουμ κράταγαν ένα συγκεκριμένο επίπεδο και κόσμος που τους ακούει πάνω από δέκα χρόνια δυσκολεύεται να κατατάξει με σειρά προτίμησης τους τρεις προηγούμενους δίσκους. Για κάποιους το "Bastardiser" είναι το πιο ωμό και αυθεντικό όλων. Οι υπόλοιποι ζυγίζουν τα "Challenger" και "Terraformer" και παρόλο που οι περισσότεροι γέρνουν προς την κυκλοφορία του 2002 κανείς δεν μπορεί να εκφράσει κακία και άσχημη κριτική για την προ πενταετίας δουλειά. Το θέμα είναι αν το φετινό "Wonder" είναι ένα «θαύμα» και αν οι Knut έχουν να πουν κάτι παραπάνω.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο δίσκος σε κάθε ακρόαση ανεβαίνει άλλο λίγο στην προτίμηση μου. Είναι ήδη πολύ κοντά στις προηγούμενες δουλειές τους και έχει κοινά στοιχεία που προτρέπουν σε συγκρίσεις αλλά κάθε φορά ανακαλύπτω νέες φόρμες, καινούργιες ιδέες και ήχους που με κάνουν να γουστάρω ακόμα πιο πολύ. Δεν είναι όσο πειραματικό ήταν το "Terraformer", αλλά είναι πιο γεμάτο από τις παλιότερες κυκλοφορίες. Η βασική συνταγή είναι η εναλλαγή από γοητευτικές και πλάνες ατμόσφαιρες σε βάναυσες ηχητικές επιθέσεις. Η επίθεση ξεκινάει με hardcore διάθεση και βραχνάδες που φτύνουν οργή. Διατηρείται μια έντονη mathcore κατάσταση άσβεστη σε όλο το δίσκο, η οποία στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά εξυψώνεται και συνδυάζει τους Converge με τους The Dillinger Escape Plan ώστε να τσιτώσει το μαστίγιο και να στηλιτεύσει τ' αυτιά μας. Στο υπόλοιπο του δίσκου περνάμε από ambient παγωμένες λιμνούλες και ήρεμα κάτασπρα τοπία σε sludge σκαμπανεβάσματα που σε βαράνε στο σβέρκο και σου σπανέ τη μέση Ξαφνικά, punk ταχύτητες που τρομάζουν και drone / doom περάσματα που κάνουν τα ηχεία να τρίζουν. Μοντέρνοι ήχοι, ακόμα και για τους Knut, αφήνουν μια δόση ευχάριστης γεύσης στη γλώσσα και metal σαπίλα συνεχίζει να καταβροχθίζει λοιπούς φλώρους καθ' όλη την διάρκεια της δουλειάς αυτής καθώς και τα φωνητικά είναι περισσότερα και άκρως κτηνώδη, αλλά και η φασαρία σαγηνεύει όποιον ψάχνεται γύρω από αυτήν. Όλα κλείνουν βασανιστικά, αργόσυρτα και μεθυστικά. Μια ψυχεδέλεια που εμφανιζόταν διάσπαρτα στις προηγούμενες συνθέσεις κλείνει το «βιβλίο» μ' ένα φανταστικό επίλογο και κάνει τον καθένα να βάζει το δίσκο σε επανάληψη.

Αν δεν είναι «θαύμα» και η λέξη φαντάζει υπερβολική, τότε απλά ας καταλήξουμε στο ότι η μπάντα συνθέτει με σταθερή έμπνευση. Δημιουργεί ατελείωτη σαπίλα. Φτιάχνει θορύβους που θα έσπερναν σε noise-rock μπάντες. Μοιράζει καινούργιους σβέρκους στους επίδοξους headbangers και αποτρέπει υπερβολές και φανφάρες να εισέλθουν στην αγνότητα και αμεσότητα του σκληρού και συνάμα ατμοσφαιρικού άγριου metal τους. Σαπίστε μαζί τους!