Kingdom Of Sorrow

Behind The Blackest Tears

Relapse (2010)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 01/06/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο ηγέτης των Crowbar και κιθαρίστας των Down, Kirk Windstein, μαζί με τον frontman των Hatebreed, Jamey Jasta δημιούργησαν πριν πέντε χρόνια τους Kingdom Of Sorrow. Ένα metal project που κινείται στο χώρο του heavy, του sludge και του hardcore.  

Η φετινή κυκλοφορία και ουσιαστικά η επανεμφάνισή τους προβλέπεται δυναμική μιας και εξασφάλισαν ήδη εμφανίσεις αυτό τον Αύγουστο στην δεύτερη σκηνή του Ozzfest που θα καθοδηγείται από τους Black Label Society. Καθόλου άσχημα και πώς να είναι, όταν η σκληρή αυτή πεντάδα παράγει με το κιλό βαρύγδουπες riff-άρες και δεν σ' αφήνει σε ησυχία ούτε λεπτό; Πέραν της μπαλάντας "From Heroes To Dust", στη μέση χρονικά του δίσκου, την οποία θα χαρακτήριζα επιεικώς αστεία και εντελώς παράταιρη με το σύνολο, το υπόλοιπο άλμπουμ διακρίνεται για την σκληράδα και την ατέρμονη σαπίλα του. Διατηρείται ένας groovy ρυθμός σε όλο το δίσκο και η μίξη metalcore και sludge metal δημιουργούν μια φρέσκια μεταλλική ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω αν ευδοκιμεί ο όρος sludgecore αλλά εδώ θα ταίριαζε απόλυτα. Συχνά οι ταχύτητες είναι γρήγορες και δεν παύει να υπάρχει εύθυμος και χορευτικός ρυθμός που δημιουργεί ένταση και διάθεση για headbanging. Από την άλλη ο ήχος, ανά σημεία, κυριεύεται από βαριά ατμόσφαιρα, θορυβώδη περάσματα από τα έγχορδα και βαριά τύμπανα σε αργόσυρτους sludge ρυθμούς. Αυτά τα δυο στοιχεία που αναφέρω, περιγράφουν περίπου και τους Eyehategod και δεν θα το αρνηθώ. Είναι πολύ κοντά μουσικά, συνθετικά και ηχητικά  Γενικά ο ήχος είναι heavy και για να μην μπλέκουμε πολλά είδη και διάφορους όρους ο χαρακτηρισμός σκληρό metal κολλάει γάντι.

Αυτό το side project λοιπόν κυκλοφορεί έναν δίσκο γεμάτο μισανθρωπικη διάθεση στα φωνητικά και τεράστια ρυθμικά metal σκαμπανεβάσματα που σκάβουν βαθιά το έδαφος. Σε προκαλεί σε κοπάνημα με διάθεση ξύλου, προωθεί την βία (χορευτική πάντα) και συγκαταλέγεται σε δίσκους που «γκρεμίζουν». Αν κρατούσα τώρα ένα δρεπάνι θα θέριζα στο πέρας μου τα πάντα με την μουσική συνοδεία των συνθέσεων του "Behind The Blackest Tears". Αναρωτιέμαι πόσο σπρωξίδι θα πέφτει στις ζωντανές τους εμφανίσεις και πόσο μπύρα θα μυρίζει η ατμόσφαιρα. Μ' έφτιαξαν οι μπαγάσηδες με την άκρως συναυλιακή μουσική τους. Χαραμίζονται και αυτοί αλλά και εμείς σαν ακροατές όταν τους ακούμε στο CD player ή σε walkman με τ' ακουστικά μας. Εδώ θέλουμε ήλιο, ιδρώτα, μπύρα, σκόνη και ένα λάκκο να βουτάμε όλοι μαζί! Το τι θα έχει μέσα ο λάκκος το διαλέγει ο καθένας προσωπικά.
  • SHARE
  • TWEET