King Crimson (Jackszyk, Fripp & Collins)

Προβληματίστηκα αρκετά για το αν θα έπρεπε το "A Scarcity Of Miracles" να αποδοθεί στο όνομα και άρα τη δισκογραφία των King Crimson. Η αλήθεια είναι ότι τα πηχυαία γράμματα του εξωφύλλου αναφέρουν τα ονόματα των τριών βασικών συντελεστών του άλμπουμ, ενώ στο οπισθόφυλλο αναφέρονται και οι υπόλοιποι, έτσι ώστε αν θέλαμε να αποδώσουμε πλήρως το όνομα θα έπρεπε να γράψουμε κάτι στο στυλ «Jackszyk, Fripp & Collins with Levin And Harrison». Η γνώριμη όμως τεχνοτροπία του artwork και κυρίως η υποσημείωση «A King Crimson ProjeKct» νομίζω ότι αποδίδουν καλύτερα από όλα τα υπόλοιπα την πραγματικότητα. Αυτός εδώ είναι ο νέος δίσκος του θρυλικού progressive συγκροτήματος και περιέχει ουκ ολίγες άξιες αναφοράς λεπτομέρειες.

Καταρχήν έρχεται σε μία στιγμή που ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του συγκροτήματος, Robert Fripp, έχει δηλώσει ότι πάτησε το «off» στο συγκρότημα, απογοητεύοντας τους οπαδούς του. Υπάρχει εξήγηση όμως για αυτό και την αναφέρει ο ίδιος. Δεν υπήρχε πρόθεση να βγει τέτοιου είδους ηχογράφηση, αλλά όλα ξεκίνησαν από τη συνάντησή του και το σταδιακό τζαμάρισμα με τον Jakko Jackszyk. Αυτοί αποτέλεσαν τον πυρήνα γύρω από τον οποίο προσελκύστηκαν σταδιακά και οι υπόλοιποι. Και εδώ έρχονται τα άλλα ωραία. Διότι οι «υπόλοιποι» είναι ο παλιόφιλος Mel Collins, στέλεχος του συγκροτήματος μέχρι το "Red" του 1974, ο Tony Levin, εξίσου βασικός στις νεότερες εκδοχές των King Crimson, και ο Gavin Harrison, πρόσφατα συνεργάτης τους στις τελευταίες τους ζωντανές εμφανίσεις και φυσικά μέλος των Porcupine Tree. Ο μόνος «άσχετος» με το παρελθόν είναι ο Jackszyk, αν εξαιρεθεί το γεγονός ότι ουσιαστικά αντικαθιστούσε τον Fripp στην tribute μπάντα 21st Century Schizoid Band από πρώην μέλη του Βασιλιά Πορφυρού!

Το παράδοξο είναι ότι, παρά τις όποιες αναφορές στην ιστορία του συγκροτήματος, μουσικά ο δίσκος δεν έχει ομοιότητα με οτιδήποτε έχουν κάνει μέχρι τώρα. Το πιο κοντινό πεδίο που θα μπορούσε να βρεθεί ανάγεται πίσω στο "In The Court Of The Crimson King" κι αυτό πάλι κυρίως λόγω της αυξημένης λυρικής διάθεσης που δείχνουν, παρά για τις καθαρά μουσικές τους ομοιότητες. Κεντρικός άξονας δείχνει να είναι ο Mel Collins με τα πνευστά του, που παίρνει πολύ χρόνο στο προσκήνιο της μουσικής και ορίζει συχνότατα τους μελωδικούς δρόμους του συγκροτήματος, εξ ου και η ύπαρξη ενός jazz επιστρώματος, με την πιο easy listening έννοια που μπορεί αυτό να πάρει. Σε πλήρη αντίθεση με το παρελθόν των King Crimson, η μουσική εδώ είναι κάθε άλλο παρά «κοφτερή». Αντίθετα, είναι απαλή, ήπια, σχεδόν υπονοητική σε σημεία. Σε αυτό παίζει ρόλο τόσο η περιορισμένη δράση της κιθάρας του Fripp, που μας είχε συνηθίσει σε τεχνικούς ακροβατισμούς, όσο και η εντελώς υποστηρικτική ύπαρξη του rhythm section, εξίσου παράδοξο για μουσικούς που μας έχουν συνηθίσει σε καταιγισμούς και εκρήξεις όπως ο Harrison και ο Levin. Φυσικά μουσικοί της αυτής ποιότητας ξέρουν πολύ καλά πώς να λάμπουν ακόμα και μέσα από έντονη διακριτικότητα.

Από το πρώτο άκουσμα του άλμπουμ είναι εμφανής η ποιότητα του αποτελέσματος, αλλά το βάθος του αποκαλύπτεται με περισσότερα ακούσματα. Αποτελεί την πιο ευαίσθητη και χαλαρή πλευρά των King Crimson, όχι ξένη για τους οπαδούς τους, καθώς πάντοτε υπήρχε στις δουλειές τους, ακόμα κι αν ήταν περιορισμένη από τα άλλα τους χαρακτηριστικά. Από την άλλη όμως δε μπορεί να μην τονισθεί ότι οι περιπετειώδεις φόρμες που ήταν συνυφασμένες με το όνομα του συγκροτήματος εδώ απουσιάζουν παντελώς, στερώντας τους έτσι από την πιο πολύτιμη και περιβόητη ιδιότητά τους.