Kamelot

The Shadow Theory

Napalm (2018)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 11/04/2018
A voice lost in darkness
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όσοι έχουν ακολουθήσει τους Kamelot κι έχουν δει την πορεία τους, ίσως να συμφωνήσουν στο ότι μάλλον η δημιουργική τους κορυφή ήταν το εκπληκτικό "The Black Halo". Έχοντας φέρει μια πιο σκοτεινή διάσταση στον ήχο της μπάντας, φαινόταν σαν να ξεκινούσε μια νέα, ανανεωμένη εποχή για τη μπάντα. Καλώς ή κακώς, έμελλε όμως το "Black Halo" να αποδειχθεί πολύ μεγάλο για να μπορέσει να ξεπεραστεί.

Τα χρόνια πέρασαν, με τα αξιοπρεπέστατα αλλά αρκετά αναμενόμενα "Silverthorn" και "Haven" να δίνουν μια συνέχεια στους Kamelot ενώ ο φανταστικός Tommy Karevik πίσω από το μικρόφωνο έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει σε μια φαινομενικά αναντικατάστατη θέση. Το "The Shadow Theory" σηματοδοτεί μια άλλη αποχώρηση, αυτή του drummer Casey Grillo ο οποίος για τελευταία φορά βασάνισε τα δέρματα στο στούντιο με τη μπάντα. Βασισμένο σε ένα concept γύρω από την τεχνητή νοημοσύνη και την τεχνολογία, σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου οι συνειδήσεις μεταφέρονται από το σώμα σε νευρωνικά δίκτυα, ενώ καταπιάνεται με στοιχεία της ψυχολογίας και του υποσυνείδητου.

Αυτή η πιο μοντέρνα προσέγγιση αντικατοπτρίζεται και στο ηχητικό κομμάτι, με αρκετά industrial στοιχεία. Φυσικά για τους Kamelot μιλάμε, οπότε το συμφωνικό power metal δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί δραματικά. Άλλοτε πιο καταιγιστικό και γρήγορο, άλλες φορές με πιο κατεβασμένες ταχύτητες, πασχίζει να πρωτοτυπήσει.

Νιώθω διχασμένος γι’ αυτό το άλμπουμ. Ίσως επειδή περίμενα περισσότερα. Ίσως επειδή πρέπει να πάρω απόφαση ότι για όση καριέρα έχουν ακόμη μπροστά τους οι Kamelot, φαίνονται καταδικασμένοι στο να βγάζουν απλώς αξιοπρεπείς δίσκους. Ίσως επειδή εκτιμώ τόσο τη φωνάρα του Tommy και νιώθω πως λίγο χαραμίζεται σε στερεοτυπικές και σχετικά ανέμπνευστες συνθέσεις.

Δεν είναι βέβαια τόσο άσχημα τα πράγματα, οφείλω να είμαι πιο σφαιρικός στην περιγραφή μου. Το άλμπουμ έχει μερικές πολύ δυνατές στιγμές. Το "Phantom Divine" είναι η κλασσική power-μεταλλιά που θα σου κολλήσει στο μυαλό για μέρες ολόκληρες με το ρεφραίν του. Το Delain-ικό "Amnesiac" επίσης είναι μια εκκολαπτόμενη χιτάρα που στα live θα δημιουργήσει πάταγο. Στο “Burns To Embrace” βλέπουμε το πιο επικό πρόσωπο των Kamelot, με την παιδική χορωδία να δίνει μια ιδιαίτερη νότα, ενώ το "In Twilight Hours" είναι μια cheesy μεν, πολύ όμορφη δε μπαλάντα, με τη συμμετοχή της Jennifer Habens (BEYOND THE BLACK) να δίνει μια δυναμική αίσθηση στο ντουέτο.

Από κει και πέρα, ξεκινάει η αδιαφορία, με το δεύτερο μέρος του δίσκου να φαίνεται διεκπαιρεωτικό, ανέμπνευστο και θα τολμούσα να πω χωρίς λόγο ύπαρξης. Δυστυχώς η έλλειψη φρεσκάδας είναι εμφανής, με τον επιτηδευμένο σκοτεινό χαρακτήρα να μην μπορεί να υποστηριχτεί χωρίς αξιομνημόνευτα riff.

Σε επίπεδο παραγωγής, ο δίσκος είναι αναμενόμενα εξαιρετικός, με καλογυαλισμένο ήχο και ισορροπία σε όλα τα όργανα. Ο Tommy και πάλι κλέβει την παράσταση, βρίσκοντας λίγο ακόμη τον εαυτό του στους Kamelot και ξεφεύγοντας περισσότερο από τη σκιά του Khan. Κρίμα που ο δίσκος είναι τόσο άνισος, που σε στιγμές φαίνεται πως ο Tommy προσπαθεί να σώσει τα κομμάτια από τη μετριότητα, ωστόσο ένας κούκος δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη.

  • SHARE
  • TWEET