Kaipa

Οι Kaipa έγιναν γνωστοί ουσιαστικά από τη συμμετοχή τους σε αυτούς, σε πολύ νεαρή ηλικία αλλά με σημαντική συνεισφορά, του Roine Stolt, μετέπειτα ηγέτη των Flower Kings και γενικώς σημαντικής φυσιογνωμίας της σύγχρονης prog σκηνής. Κάτι το γεγονός αυτό, κάτι η γενικότερη αναζήτηση «κρυμμένων θησαυρών» του παρελθόντος, οι πρώτοι δίσκοι τους από τα μέσα της δεκαετίας του '70 έγιναν αντικείμενα συλλεκτικού ενδιαφέροντος που οδήγησαν και στην επανασύσταση του συγκροτήματος το 2002. Η αποχώρηση του Stolt to 2005 δεν χάλασε το χαρακτήρα του «κάτι σαν supergoup» που είχαν αποκτήσει οι Kaipa αφού δίπλα στον, από τη σύστασή τους, ηγέτη τους Hans Lundin (πλήκτρα), τον παραμένοντα Jonas Reingold των Flower Kings (μπάσο) και τους υπόλοιπους αξιόλογους αν και πιο άγνωστους μουσικούς, ήρθε να προστεθεί ο κιθαρίστας των Scar Symmetry, Per Nilsson.

Πιάνοντας το νήμα από τον νεότερο στο συγκρότημα, πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι αντίθετα με το τι θα υπονοούσε το death metal ιστορικό του, ο Nilsson αποδεικνύεται απόλυτα μελωδικός, σε βαθμό μάλιστα που ορίζει σημαντικά το χαρακτήρα όλου του συγκροτήματος. Δίπλα σε αυτόν στέκονται ως χαρακτηριστικά άλλα δύο στοιχεία των Kaipa: Τα παλιομοδίτικα (με την καλή έννοια) και κάπως βρετανικά πλήκτρα του Lundin και οι έντονες αναφορές στην παραδοσιακή Σουηδική μουσική.

Συνδέοντας όλα τα παραπάνω έχουμε μία επισκόπηση του τι είναι το "Vittjar". Ακολουθεί τα μονοπάτια του συμφωνικού rock κάπου ανάμεσα σε παραδοσιακό και νέο ήχο με το folk στοιχείο να εμφανίζεται συνέχεια στη μορφή τόσο των ανδρικών όσο και των γυναικείων φωνητικών, ακουστικών κιθάρων, φλάουτου και βιολιού. Φυσικά όλα αυτά δίνονται με την απαραίτητη για το είδος πολυπλοκότητα και τις εναλλαγές ρυθμών και μελωδιών, τα μεγάλης διάρκειας τραγούδια και τα δεξιοτεχνικά solo.

Αυτό που κερδίζει όμως τον ακροατή είναι ότι όλα τα παραπάνω προσφέρονται ταυτόχρονα με αμεσότητα αλλά και μία αίσθηση συγκεκριμένου ηχητικού «στόχου». Χρειάζεται μόλις λίγες ακροάσεις για να μπορέσει να γίνει ελκυστικό ενώ δίνει εξαρχής την αίσθηση ενός καλά οργανωμένου και απόλυτα ελεγχόμενου καλλιτεχνικού αποτελέσματος που ξέρει ακριβώς τι θέλει να «πει» και το κάνει αποτελεσματικά. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ούτε άλμπουμ-αποκάλυψη, ούτε «δίσκος της χρονιάς», ούτε άλμπουμ που «πρέπει κάθε prog οπαδός να ακούσει». Είναι όμως ένα πολύ ευχάριστο και στιβαρό δημιούργημα που έχει δική του προσωπικότητα. Περισσότερη, για να πω την κακία μου, από ότι φαίνεται να έχει η φετινή δουλειά των Flower Kings.