Jupiter One

Μυστήριο κουιντέτο αυτοί οι Jupiter One. Ίσως θα έχετε καταλάβει πως μου «αρέσει» να παίζω με ταμπέλες και κατηγορίες και τα ρέστα, και να πετάω και την εξυπνάδα μου αραιά και που, γιατί όπως και να το κάνουμε, τέτοιος είμαι. Αλλά, αυτοί δε ξέρουν ούτε οι ίδιοι τι παίζουν. Με την καλή έννοια φίλε αναγνώστη, δεν είμαι από κείνους.
Στο θέμα μας όμως, οι Jupiter Οne είναι μαζί από το 2003 και αυτή είναι η δεύτερη full length προσπάθειά τους μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2007 που, δε θα σας πουλήσω φούμαρα, δεν το 'χω ακούσει. Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως είναι μία από αυτές τις «εναλλακτικές» μπάντες που ακούνε αυτοί οι αξύριστοι με τα στενά γκρίζα τζιν όταν κάνουν βόλτες με το ποδήλατό τους την Πρωτομαγιά. Μαγκιά τους, και γω αν είχα ποδήλατο το ίδιο θα 'κανα.

Album ανοιξιάτικο λοιπόν, που πράγματι ευχαριστιέμαι. Ευχαριστιέμαι την αναπάντεχη χαλαρότητα που προσφέρει και την απλότητα τον ρετρό πλήκτρων που καιρό είχα να μην αντιπαθήσω σε συγκρότημα. Πρώτη επιλογή single το "Flaming Arrow", όχι άσχημο, αλλά δεν κάνει και φοβερή εντύπωση καθώς μοιάζει με κάτι που θα σου πέρναγε εντελώς απαρατήρητο σε ένα casual άκουσμα, σε μία καφετέρια για παράδειγμα. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό είναι και το «μείον» όλου του δίσκου. Παραείναι διακριτικό, τουλάχιστον για τα γούστα μου. Τα indie, ακουστικά σημεία του "Sunshower"  δένουν αρμονικότατα με τα βιολιά που κρύβονται δω και κει, ενώ το μπάσο είναι αυτό που δίνει την, εχμ, γκρουβάτη του αίσθηση (παρέα μ' ένα σκόρπιο Hammond). Χαρακτηριστικό είναι το "Anna", το αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο, που κουβαλάει έναν αέρα άλλης δεκαετίας. Ομορφιά σκέτη.

Όμως, υπάρχουν κομμάτια όπως το "Simple Stones"  και το "Made In A Day" που τα βρήκα άκρως ανέμπνευστα, σε βαθμό αναφώνησης: «Μας τα ’παν άλλοι!», πράγμα που ρίχνει λίγο την ποιότητα του album, που όμως, για καλή του τύχη, έχει άλλα, ενδιαφέροντα, κομμάτια που καταφέρνουν να σε αποσπάσουν από τις μετριότητες, σαν τον electro-synth-pop (εε; ε;) "Volcano" με το πιασάρικο ρεφρέν του, και το "Find My Place", μια δακρύβρεχτη μπαλαντίτσα, που θα πω την αμαρτία μου, μου έφερε τον Sting στο μυαλό...

Σε γενικές γραμμές, είναι ένας δίσκος που θα σε συντρόφευε άνετα κάποια χαλαρή ανοιξιάτικη μέρα, χωρίς σκοτούρες και άγχη. Χωρίς έγνοιες, χρέη και υποχρεώσεις. Το πρόβλημα όμως είναι να βρείτε μία τέτοια μέρα...