Joe Bonamassa

Live From Nowhere In Particular

Provogue (2008)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 14/10/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Joe Bonamassa είναι το άρμα που κουβαλά τα blues τη δεκαετία αυτή. Έχει δώσει μερικά από τα καλύτερα δείγματα γραφής που έχει παρουσιάσει γενικώς το ιδίωμα εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Εκτός των άλλων, είναι επιτυχημένος και εμπορικά, κάτι σπάνιο στις μέρες μας για τη μπλουζ σκηνή.

Το σπουδαιότερο όμως από όλα είναι η βελτίωση του άλμπουμ με το άλμπουμ. Εμπορικά και καλλιτεχνικά ο Νεοϋορκέζος μπλουζ ρόκερ βρίσκεται στην καλύτερή του φάση και ο φίλος μου ο Κώστας σας μίλησε για αυτό πέρσι τέτοια εποχή στην κριτική του τελευταίου studio άλμπουμ του με τίτλο "Sloe Gin", ενός πραγματικά ολοκληρωμένου και πανέμορφου μπουκέτου τραγουδιών.

Τι ωραιότερο λοιπόν για το διψασμένο για καλή μουσική ακροατή ένα διπλό cd γεμάτο όμορφες blues συνθέσεις, εκτελεσμένες από έναν παθιασμένο και σε μεγάλη φόρμα "θεό" του ιδιώματος και βιρτουόζο της κιθάρας; Ξέρω, η ανάσταση του Stevie Ray Vaughan και η συνύπαρξη με τον Bonamassa στη σκηνή σε ένα 3ωρο χορταστικό show στο Terravibe με 5€ εισιτήριο. Aλλά επειδή πρέπει να βάζουμε ρεαλιστικούς στόχους, θα αρκεστούμε στο ταπεινό νέο cd του τελευταίου.

Το "Live From Nowhere In Particular" είναι η όγδοη κυκλοφορία του Bonamassa και το δεύτερο live άλμπουμ του. Στηρίζεται κυρίως στις δύο τελευταίες και ωριμότερες, κατά τη γνώμη μου, δουλειές, τα "You And Me" (2006) και "Sloe Gin" (2007), αφού τα 9 από τα 14 τραγούδια προέρχονται από αυτές. Βεβαίως, σταθερές αξίες από το πρώτο άλμπουμ ("A New Day Yesterday") αλλά και το προηγούμενο live άλμπουμ ("A New Day Yesterday Live") παραμένουν τα τρία διαμάντια "Walk In My Shadows", "A New Day Yesterday" και "If Heartaches Were Nickels".

Η μουσική πανδαισία ξεκινά με δύο υπέροχα feel good τραγούδια, τα "Bridge To Better Days" και "Walk In My Shadows", με το πρώτο να περιέχει μερικά μέτρα του "Perfect Strangers" των Deep Purple. Ομολογώ ότι ο ροκ τρόπος που παίζει τα μπλουζ ο κύριος JB εξακολουθεί να με ξεσηκώνει όπως την πρώτη φορά που τον άκουσα να παίζει. Η φωνή του είναι σε πολύ καλή κατάσταση και το παίξιμό του στη κιθάρα άκρως ξεσηκωτικό. Συνεχίζει ρίχνοντας στροφές με το "So Many Roads" του Marshall σε μια άκρως συγκινητική ερμηνεία. "So many roads, so many trains to ride" λοιπόν στην αναζήτηση μιας φανταστικής αγαπημένης και περίπου τους ίδιους ρυθμούς ακολουθεί το "India / Mountain Time", ένα 10λεπτο πάντρεμα δύο συνθέσεών του από δύο διαφορετικά άλμπουμ.

Πάνω που αρχίζω να πέφτω έρχεται το "Another Kind Of Love" με το υπέροχο σόλο και με πιάνει από το λαιμό. Θεέ μου τι κιθαρίστας! Δεν έχω κάτι άλλο να πω για αυτό το τραγούδι, γιατί εκεί που ακόμα ηχεί στα αυτιά μου το σόλο του έχει ξεκινήσει το "Sloe Gin" και εδώ εκτός από τις μεγάλες πενιές ξεχωρίζει και ο τραγουδιστής με το όνομα Joe Bonamassa. Οι αγγλόφωνοι λαοί το λένε "his finest moment", εγώ θα το πω "η μέρα που ο Joe έγινε άντρας". Το "Sloe Gin" δεν είναι σύνθεσή του, αλλά είναι από τα πρώτα τραγούδια που πραγματικά του ανήκουν και θα του ανήκουν για πάντα. Κάτι αντίστοιχο με το "Mary Had A Little Lamb" και τον SRV ή το "Hey Joe" και τον Jimi Hendrix. Συγκίνηση, ερμηνεία και ένα σόλο που δε θες να τελειώσει.

Το πρώτο cd κλείνει με το "One Of These Days" του Alvin Lee σε μια εμπνευσμένη διασκευή που και αυτή φέρει την υπογραφή του Αμερικανού.

Το δεύτερο cd δυστυχώς δεν έχει την ισορροπία του πρώτου. Ξεκινά με τρία τραγούδια όπου κυριαρχεί η ακουστική κιθάρα και είναι το πρώτο σημείο που χάνεται λιγάκι το ενδιαφέρον. Ακόμη και το αγαπημένο μου "If Heartaches Were Nickels" (σύνθεση του επίσης αγαπημένου Warren Haynes) παίζεται πιο υποτονικά και από τη studio version. Συνεχίζοντας και περιμένοντας την ανάταση, ο Bonamassa ξεκινά με το "Parisienne Walkways" του με το όνομα "Django", μια σύνθεση επηρεασμένη από το "Vous Et Moi" του Reinhardt. Τέταρτο αργό κομμάτι δε θα το άντεχα και ευτυχώς έρχεται να κολλήσει (σε ένα περίεργο ομολογουμένως medley) το "Just Got Paid" των ZZ Top για να ξυπνήσουν λίγο τα πνεύματα. Πάνω λοιπόν που ενθουσιάζομαι, το τραγούδι δίνει τη θέση του μετά από λίγα λεπτά σε ένα ανούσιο και αργό αυτοσχεδιασμό, ο οποίος τραβάει πάαααρα πολύ (18 λεπτά) και καταλήγει στο "Dazed And Confused" των Zeppelin. Joe είσαι μεγάλος, αλλά εδώ παρατράβηξες το jam σχοινί.

Η συνέχεια είναι εξίσου υποτονική με αργές συνθέσεις παιγμένες ακουστικά. Μόνη αναλαμπή στο φινάλε το blues/prog medley "A New Day Yesterday / Starship Trooper / Wurm" με τις συνθέσεις των Jethro Tull και Yes να ενώνονται, αλλά και πάλι όχι ιδανικά.

Συνοψίζοντας, αν εξαιρέσουμε τα δύο medley με τις διασκευές και την υποτονικότητα του δεύτερου cd, το "Live from Nowhere In Particular" έχει να δώσει πάρα πολλά στον ακροατή, ειδικά στον "ψημένο" στα blues ακούσματα. Δεν είναι μια απλή καταγραφή μίας συναυλίας, αλλά μια εκλεκτική επιλογή διαμαντιών από διάφορες εμφανίσεις.
Επενδύστε στη καλή μουσική και δε θα βγείτε χαμένοι.

15 seconds review (εμπρός στο ροκ ψυχίατρο):

Bridge To better days: Perfect but no stranger
Walk In My Shadows: Feel "Free" to rock us
So Many Roads: Not so many players around
India/Mountain Time: Love time in the mountains of India
Another Kind Of Love: Super-Blues kind
Sloe Gin: Joe's masterpiece
One Of These days: Alvin vs Joe : No winner
Ball Peen Hammer: Hammered our souls
If Heartaches Were Nickels: Ηymn for love struck fools
Woke Up Dreaming: Αbusing the Acoustic
Django/Just Got paid: Just got bored & confused
High Water Everywhere: Roots bloody blues
Asking Around For You: Searching for angels
A New Day Yesterday/Starship Trooper/Wurm: Yes, Jethro Tull rocks

  • SHARE
  • TWEET