Jaded Heart

Καθαρός επαγγελματισμός ή καθαρή προδοσία; Στην περίπτωση των Jaded Heart δύσκολα μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Και επιλέγω το δεύτερο. Το «άδειασμα» του Michael Bormann, της ψυχής, της φωνής και των εκπληκτικών melodic rock συνθέσεων για 6 άλμπουμ από το υπόλοιπο γκρουπ πριν από μερικά χρόνια μάλλον ως μια από τις πιο άτυχες στιγμές στα rock μουσικά δρώμενα μπορεί να καταχωρηθεί.
Βλέπετε, όπως και να το κάνουμε, όσα κι αν είναι (ή δεν είναι) τα φράγκα, στο τέλος έχουμε πάντα να κάμουμε με τέχνη και με ανθρώπινα συναισθήματα. Δυστυχώς (για τους ακροατές) ή ευτυχώς (για την τσέπη τους, ο χρόνος θα δείξει) οι Jaded Heart επέλεξαν τον δρόμο του στυγνού επαγγελματισμού με ό,τι αυτό συνεπάγεται (προδοσία φιλίας χρόνων, δικηγόρους, συμβόλαια κλπ αηδίες).

Διώχνοντας τον Bormann και σκεπτόμενοι πρακτικά, προσέλαβαν πίσω από το μικρόφωνο τον αξιολογότατο Johan Fahlberg, υπέγραψαν στην «σιγουριά» της Frontiers και ποντάροντας στο άνοιγμά της σε πιο power-heavy πεδία, αρχής γενομένης από το αρκετά καλό «Helluva Time» του 2006, άλλαξαν την ρότα τους για τα καλά...

Ακολούθησε σχετικά γρήγορα το «Sinister Mind» που επιβεβαίωσε την τάση του γκρουπ προς το στακάτο γερμανικό heavy-power metal και η στροφή τους ολοκληρώθηκε το 2009, το οποίο τους βρήκε με το «Perfect Insanity» στις προθήκες των δισκοπωλείων.

Στο περί ου ο λόγος CD οι οπαδοί της περιόδου Bormann πολύ δύσκολα θα βρουν κάτι να τους συνδέει με τα ακούσματά τους. Αντιθέτως, όσοι θα ήθελαν να ακούσουν heavy, mid-tempo και καλπάζοντα power τραγούδια με κοφτές και «βιρτουόζικες» κιθάρες, μερικές «μπαλαντοειδείς» στιγμές, άψογη παραγωγή, στιβαρό rhythm section, γρέτζα «γερμανική» φωνή και απλωμένα, στα όρια του «επικού», ρεφρέν, μάλλον θα μείνουν αρκετά ευχαριστημένοι από το πακέτο που τους προσφέρουν οι Jaded Heart.

Στο «αλλά» της υπόθεσης; Θα επιμείνω στην «συντηρητική» άποψη ότι από το όνομα Jaded Heart δεν περιμένω να ακούσω αυτό που τόσα άλλα γκρουπ προσφέρουν εδώ και χρόνια σε πολύ πιο ικανοποιητικό επίπεδο. Όταν έχεις κερδίσει τον απόλυτο σεβασμό των λίγων, πλέον, φίλων του μελωδικού hard rock με κομματάρες που στοιχειώνουν το μυαλό τους για χρόνια και στα δύσκολα επιλέγεις να αποκηρύξεις το πλούσιο μουσικό παρελθόν σου για το πλούσιο χρηματικό μέλλον σου, πρέπει να γνωρίζεις το ρίσκο που παίρνεις.

Επιπλέον, όντας φίλος του γερμανικού κιθαριστικού heavy-power, δυσκολεύομαι να βρω τις συνθέσεις εκείνες που θα κάνουν την διαφορά, που θα κολλήσουν στο μυαλό και θα δικαιολογήσουν την επιλογή των μελών του συγκροτήματος. Δεν θα παραβλέψω ότι πρόκειται για μια σοβαρή προσπάθεια, αλλά αυτό κρύβει πίσω του την «απεγνωσμένη» προσπάθεια των «νέων» Jaded Heart να ακουστούν σε ένα ευρύτερο metal κοινό και, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο στις μέρες μας, να «πουλήσουν» και περισσότερο. Καλή τους επιτυχία, αλλά εχθρός του καλού είναι το καλύτερο...