Innosense

Είναι φορές που κομπιάζω, λαμβάνοντας μια ακόμα νέα εγχώρια δουλειά για να εκφέρω άποψη. Έχουμε αρκετά μεγάλη σκηνή, αναλογιζόμενοι το ποσοστό του ενεργού rock πληθυσμού της χώρας μας, και ποτέ δε δίστασα να πω δημοσίως πως την πλειονότητα τη βρίσκω κάτω του μετρίου, καταδικασμένη να αναλωθεί σε εσωτερικές «φιλοφρονήσεις» μεταξύ φίλων, γνωστών ή κακόβουλων -για κάποιο λόγο- πολέμιων. Οι Innosense έρχονται να με κάνουν να κομπιάσω και να αισθανθώ άσχημα για μια ακόμα φορά, αλλά ευτυχώς από την εντελώς αντίθετη πλευρά.

Έχω σχεδόν σοκαριστεί από το πόσο άρτιο είναι το ντεμπούτο cd των Λαρισαίων proggers, του οποίου οι μελωδίες και η λυρικότητά των συνθέσεών με έχουν αναγκάσει να παραμερίσω νέες δουλειές από αγαπημένες μπάντες για να δώσω χώρο στο "Outcast" να αναπνεύσει, να μεγαλώσει μέσα μου και να το αφήσω να με συνεπάρει. Οι Innosense μοιάζουν να είναι οι πρώτοι που αποκωδικοποίησαν με τόση επιτυχία το μεγάλο μυστικό της προσωπικότητας των Conception, δείχνουν να έχουν κρατήσει το απόσταγμα της μελωδίας της τελευταίας εποχής των Sieges Even και έχουν εμφυσήσει στη μουσική τους την αντίληψη συγκροτημάτων όπως οι Pain Of Salvation και οι Wolverine.

Παρόλο που η αγάπη μου για το ιδίωμα που πρεσβεύουν με ωθεί στο να αναζητώ τα καλά κρυμμένα μυστικά και να επιζητώ να ακούσω νέες προτάσεις στα πλαίσια αυτού, προς τιμή της μπάντας δεν άκουσα μεγαλεπήβολες δηλώσεις να προηγούνται τις κυκλοφορίας του cd, κάτι που εκτιμώ ιδιαίτερα. Πιθανότατα, οι Innosense έβαλαν σε πρώτο πλάνο την ίδια τη μουσική, εστιάζοντας στις δέκα συνθέσεις που απαρτίζουν την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, ενώ παράλληλα βρήκαν στέγη σε μια εταιρεία που δείχνει τρομερή συνέπεια στο να ανακαλύπτει και να αναδεικνύει πραγματικά αξιόλογα εγχώρια συγκροτήματα, όπως η Steel Gallery.

Χωρίς να θέλω να μειώσω καθόλου κανένα από τα υπόλοιπα μέλη, δεν ξέρω πού θα έφταναν χωρίς αυτή τη φωνή πίσω από το μικρόφωνο. Έχουμε να κάνουμε με αποκάλυψη, μια από τις καλύτερες φωνές που έχει βγάλει το ελληνικό metal και ενδεχομένως ό,τι πιο κοντινό έχω ακούσει στη μοναδική φωνή του Roy Khan. Ο Βασίλης Γεωργίου με την απόδοσή του και τις ερμηνείες του καταφέρνει να μετατρέψει την αχίλλειο πτέρνα του συνόλου σχεδόν των ελληνικών συγκροτημάτων σε δυνατό σημείο, διαθέτοντας χαρακτηριστική χροιά, το απαραίτητο εύρος, σωστή άρθρωση και τοποθετώντας εξαιρετικές φωνητικές γραμμές. Για το βασισμένο στο συναίσθημα και τη μελωδία progressive metal της μουσικής των Innosense είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να έχουν.

Η οποία μουσική της μπάντας -αναλογιζόμενοι ότι μιλάμε για prog- είναι μάλλον απλή, σχεδόν αφαιρετική, κάτι που αντικατοπτρίζεται στη διάρκεια και τη δομή των συνθέσεων, έχοντας ως σκοπό να αναδειχθούν οι μελωδίες και όχι να καλυφθούν από κάποια τεχνική επίδειξη. Η παραγωγή είναι όπως πρέπει, με τα πλήκτρα να ξεχωρίζουν λίγο σε  σχέση με τα υπόλοιπα όργανα, φέρνοντας ελαφρά προς Kevin Moore, και ιδιαίτερα προσεγμένους καθαρούς ήχους.

Το εναρκτήριο "On And On" αποτελεί μάλλον την πιο ξεχωριστή στιγμή του δίσκου, καθώς σου καρφώνεται απευθείας στο μυαλό, ενώ δε μπορεί κανείς να μην αναφερθεί στην Conception γεύση του "The Cradle Of My Soul", στα εξέχοντα refrain του "Mystify" και του "The Fall" ή στο Sieges Even riff-αρπισμό του "Release". Γενικά η φόρμα που ακολουθείται σε αρκετά τραγούδια, με πιο κοφτά verse και έντονα λυρικά refrain, λειτουργεί εξαιρετικά στο σύνολο του δίσκου, ενώ θα ήταν παράλειψη να μην επισημανθεί η πιο ήρεμη στιγμή του άλμπουμ, το "Seasons Of Oblivion", που αποτελεί μια πανέμορφη σύνθεση με πιάνο, ακουστική κιθάρα και φωνή. Αν πρέπει -ντε και καλά- να βρω κάτι να γκρινιάξω, τότε αυτό θα αφορά στο μέτριο εξώφυλλο, αν και φυσικά αυτό αποτελεί μάλλον μικρή λεπτομέρεια.

Είναι ελάχιστες οι φορές που κάποια εγχώρια κυκλοφορία με έχει κερδίσει σε τέτοιο βαθμό (τελευταίο ήταν το "Siamese God" των Need) και το "Outcast" έρχεται να βάλει το όνομα των Innosense κατευθείαν ανάμεσα στις καλύτερες μπάντες που έβγαλε ποτέ η χώρα μας στο progressive metal, με προοπτική να πάνε ακόμα ψηλότερα. Και μόνο το γεγονός ότι συγκρίνεται με άλμπουμ όπως το "Flow" και το "The Art Of Navigating By The Stars" θα έπρεπε να τα λέει όλα. Ελπίζω μόνο αυτή να είναι η απαρχή και όχι μια ακόμα χαμένη περίπτωση για την οποία θα μιλάμε σε μερικά χρόνια.