Ill Nino

Οι Αμερικανοί Ill Nino είναι ένα από τα λίγα συγκροτήματα που κατάφεραν να επιπλεύσουν, αφότου ο Τιτανικός του nu metal χτύπαγε στο παγόβουνο της ημερομηνίας λήξεως μιας μόδας. Εικάζω πως η σωτήριος ιδιαιτερότητά τους πιθανόν να είναι η παρουσία του latino στοιχείου. Αν παρατηρήσουμε τη δισκογραφία τους, είναι σαφές πως κανένα άλμπουμ τους δεν πέφτει κάτω από έναν μεσαίο πήχη ποιότητας και αυτό αληθεύει και για τη νέα τους κυκλοφορία, "Enigma". Δεν έχουν όμως παρουσιάσει ποτέ, στον ήχο τους, καμία άξια προσοχής εξέλιξη.

Η απομάκρυνσή τους από τη δισκογραφική Roadrunner, για αυτό το τέταρτο άλμπουμ, έμοιαζε να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Το περιεχόμενο του "Enigma" αγνοεί αυτό το γεγονός και παραδίδει ένα εύπεπτο και λουστραρισμένο nu metal. Η έναρξη, με το single "The Alibi Of Tyrants", ξυπνάει ένα πλαστικοποιημένο τηλεοπτικό metal με ενεργεία και μελωδικότητα και ίσως κάποια déjà-vu από Soulfly. Μετά την άμεση εξοικείωση με το ύφος, ο ακροατής έρχεται αντιμέτωπος με μια δυστυχή ωχρότητα, που διαχέει όλα τα κομμάτια του δίσκου. Η μπάντα παλεύει να συνδυάσει τα συστατικά της επιτυχίας, εναλλάσσοντας εμπορικότατες pop μελωδίες και μουσικά ξεσπάσματα, και δημιουργεί ένα κουραστικό και επίπονα άνοστο «αίνιγμα».

Μπαίνοντας στα χωράφια του (τέως μεταλλά, ε!) κυρίου Juanes, οι Ill Nino παραδίδονται σε δύο hispanopop μελιστάλακτες ψευδονοσταλγικές μπαλάντες -"Me Gusta La Soledad" και "De Sangre Harmosa"- που σκάνε σα σαπουνόφουσκες και διαλύουν την αισθητική του άλμπουμ. Κατά τα άλλα, οι διάφορες νοτιοαμερικάνικες αποχρώσεις παντρεύονται τέλεια με τα βαριά riffs, στις υπόλοιπες συνθέσεις, και μάλλον αυτό είναι το δυνατό ατού των Ill Nino.

Το "Hot Summer's Tragedy" αποδεικνύει πως η μπάντα μπορεί να προτείνει κάτι ενδιαφέρον. Δεν το κάνει όμως στις άλλες συνθέσεις αυτού του άλμπουμ και, ενώ χειρίζεται χαρισματικά τη μελωδία, αυτή χάνεται στον όλεθρο μιας αποκαρδιωτικής θολούρας. Η ακρόαση του "Emigma" είναι ευχάριστη, η μη-ακρόασή του, πιθανόν ακόμα πιο ευχάριστη.