Red Fang

Only Ghosts

Relapse (2016)
Από τον Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, 30/09/2016
Οι Red Fang το παλεύουν πολύ και με τιμιότητα, αλλά δεν μπορούν πλέον παρά να χαρακτηριστούν μία μπάντα «χρυσή εφεδρία»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ενδιαφέρουσα περίπτωση μπάντας οι Red Fang. Όταν εμφανίστηκαν πίσω στο 2009, o Tύπος, παγκοσμίως, τους παρουσίασε σαν τη νέα και φρέσκια πνοή στο heavy rock με ολίγη από stoner και sludge (των Baroness και των Kylesa ωστόσο). Κάτι τα άκρως χορταστικά βίντεο κλιπ των τραγουδιών τους, κάτι τα τέρμα ραδιοφωνικά χιτάκια "Prehistoric Dog", "Wires" και "Hank Is Dead", δεν ήθελε και πολύ για να τους κολλήσει η στάμπα του next big thing.

Αυτό το next big thing όμως δεν ήρθε ποτέ. Δεν ξέρω αν πλέον τους καλούν σε μεγάλα φεστιβάλ (καλή ώρα όπως το φετινό εγχώριο Desert Fest στο οποίο είναι headliners) αλλά η γενικότερη εμπορικότητά τους δεν συνάδει με την ποιοτική αναβάθμιση της μουσικής τους. Από το "Murder The Mountains" (το οποίο δεν καινοτομούσε, αλλά, διάολε, είχε όμορφες ιδέες πιασάρικων ροκ τραγουδιών) και έπειτα, δισκογραφικά, δεν έχουν παρουσιάσει την παραμικρή πρόοδο. Το "Whales and Leeches" με άφησε πραγματικά αδιάφορο σε σημείο να τους ξεγράψω.

Και κάπως έτσι ερχόμαστε στο φετινό "Only Ghosts". Μετά από αρκετές προσπάθειες να παίξει προσεκτική και ενδελεχής ακρόαση μπορώ να πω ότι οι Red Fang ανήκουν στην κατηγορία «χρυσές εφεδρίες»... μετριότητας. Ο δίσκος ακολουθεί πάλι τη μανιέρα «τα δύο πρώτα τραγούδια αποτελούν τα ραδιοφωνικά του δίσκου». Τα "Flies" και "Cut It Short" είναι εξαιρετικά δομημένα και δεμένα δίνοντας το στίγμα αυτής της νέας κατεύθυνσης τους συγκροτήματος. Γρέτζα φωνητικά, stoner riff, μελωδικό πέρασμα στο ρεφρέν, σκοτεινή και ολίγον πιο βαριά γέφυρα και πάλι από την αρχή.

Έπειτα ο δίσκος κάνει μία τεράστια κοιλιά με τέσσερα fillers τα οποία δεν κατάλαβα ποτέ τον λόγο ύπαρξης τους. Για να φτάσουμε στο πραγματικά ενδιαφέρον σημείο του "Only Ghosts". Την δυάδα "The Smell Of The Sound" και "The Deep". Τα συγκεκριμένα τραγούδια είναι τα πιο εμπνευσμένα που έχουν γράψει οι Red Fang, μπορεί, και σε όλη τους την καριέρα. Οι επιρροές από Mastodon και Kylesa πήραν το πάνω χέρι και η ψυχεδέλεια ακολουθεί τον όγκο και την υπόγεια ατμόσφαιρα που πάντα υπήρχε υφέρπουσα στη μουσική των Σαβαναίων βλάχων. Τα δύο αυτά τραγούδια έχουν ταυτότητα και τσαγανό. Και μετά ακολουθούν δέκα λεπτά χρυσής μετριότητας. Πόσες φορές θα ακούσουμε πια από αυτήν τη σκηνή της Αμερικής δύο ειδών φωνητικά; Έναν που τραγουδάει όμορφα και μελωδικά με δική του ταυτότητα και έναν δεύτερο που προσπαθεί να γρετζάρει αφαιρώντας στην τελική -την όποια- καινοτομία/διαφορετικότητα έχει η κάθε σύνθεση. Brent Hinds δεν φτάνει που έχεις γαμήσει φωνητικά τα μισά τραγούδια των Mastodon δημιουργείς και ακολουθητές τώρα; Ω! θεέ.

Οι Red Fang το παλεύουν πολύ. Τέσσερεις δίσκοι σε επτά χρόνια δεν είναι και λίγοι. Ξέρουν -στο περίπου- τι θέλουν να παίξουν, αλλά χάνονται κάπου μεταξύ των επιρροών τους, του stoner hype, και αυτού του all around σκληρού ήχου που καλώς ή κακώς εδραίωσαν οι Mastodon απογειώνοντας την καριέρα τους. Μόνο που οι Mastodon... είναι οι Mastodon.

  • SHARE
  • TWEET