Helloween

Μετά το -επιεικώς απογοητευτικό και νερόβραστο- "Unarmed", οι πάλαι ποτέ ηγέτες του ευρωπαϊκού power metal άρχισαν ένα παιχνίδι δηλώσεων υπέρ του επερχόμενου "7 Sinners": «…Αδιαμφισβήτητα ένας από τους πιο γρήγορους και πιο heavy δίσκους στην ιστορία της μπάντας…», «…ηχογραφήθηκε αποκλειστικά χωρίς click tracks, πράγμα που, λαμβάνοντας υπόψη τις ακραίες ταχύτητες των κομματιών, είναι ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα...», «…ένα album αληθινού metal, το φάσμα του οποίου εκτείνεται σε εκπληκτικές διαστάσεις…», και λοιπές γλαφυρότητες. Κι επειδή έχουμε βαρεθεί να ακούμε τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις, ιδίως από τα μεγαλύτερα ηλικιακά συγκροτήματα, μόνο ένας τρόπος υπάρχει να μάθουμε.

Το πρώτο δείγμα, λοιπόν, από τους Helloween του 2010 φέρει τον «προβοκατόρικο» τίτλο "Are You Metal?" και περιέχει τρία νέα κομμάτια, τα δύο εκ των οποίων θα συμπεριλαμβάνονται και στο "7 Sinners". Εδώ που τα λέμε, είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο ένα single των Γερμανών να είναι αντιπροσωπευτικό του δίσκου που θα ακολουθήσει, όμως σ' αυτή την περίπτωση τα πράγματα φαίνονται εξαρχής ενθαρρυντικά.

Το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι, αν και όχι τυπικό Helloween, έχει μία πρωτοφανή επιθετικότητα και, σε συνδυασμό με τα -σχεδόν gothic- πλήκτρα και ένα-δύο υπερηχητικά σημεία, δημιουργεί μία ιδιότυπη ατμόσφαιρα που γίνεται αμέσως κολλητική. Βέβαια, το διαολάκι που βρίσκεται στον αριστερό μου ώμο μού επισημαίνει πως τέτοια κομμάτια οι Γερμανοί συνήθως τα προόριζαν για b-sides. Και δεν έχει άδικο. Θυμηθείτε το "Madness Of The Crowds" από το single του "Just A Little Sign" και θα καταλάβετε τι εννοεί.

Το "Raise The Noise" που ακολουθεί, από την άλλη, είναι όσο πιο προβλέψιμο γίνεται. Καλπάζον riff, αυτόματος πιλότος στα drums, και ένα παραπάνω από χαρακτηριστικό refrain του είδους. Ωραία δουλειά στις κιθάρες, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο στην τελική. Η εντύπωση που μένει είναι ότι το έχεις ξανακούσει σε ένα απ' τα προηγούμενα δύο album.

Στο τελευταίο "I'm Free" (που δεν θα βρίσκεται στον δίσκο), η διάθεση ανεβαίνει ακόμα περισσότερο, παράλληλα με τη μελωδικότητα, και απολαμβάνουμε ένα έξοχο δείγμα euro power αισθητικής, χωρίς πάλι να ξεφεύγει από τα πρότυπα των πρόσφατων "The Legacy" και "Gambling With The Devil".

Γενικά, γλυκόξινο ορεκτικό από ένα συγκρότημα που μας έχει συνηθίσει στα ασυνήθιστα προγεύματα πριν το κυρίως πιάτο. Επομένως, εν αναμονή του "7 Sinners", φάτε ελαφρά και κρατήστε χώρο για μετά. (Ρε μήπως πεινάω τελικά;)