Hell City Glamours
Hell City Glamours
MGM (2009)
18/02/2010
Το εξώφυλλο του CD είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να θυμίζει φθαρμένο εξώφυλλο βινυλίου σε κάποια από τις γνωστές τρύπες στο Μοναστηράκι. Τέσσερις ρεμπεσκέδες με μαλλούρες, στενά τζιν και γυαλιά ηλίου εικονίζονται να περπατούν ωσάν συμμορία προς το μέρος μας. Πάνω αριστερά υπάρχει το λογότυπο του συγκροτήματος: Hell City Glamours…
Μετά από αυτή την πρώτη οπτική επαφή υπάρχει καμία περίπτωση να περιμένει κανείς να ακούσει... τεχνικό death metal ή... euro-power; Ρητορικό το ερώτημα.
Οι Hell City Glamours είναι ένα μερακλίδικο sleaze / glam γκρουπ, με την μουσική του να πατάει πάνω στην παράδοση των παλιών καλών Aerosmith, New York Dolls, των «παιδιών» τους, Faster Pussycat και (κυρίως) D.A.D. του εκπληκτικού "Riskin' It All", μερικές Thin Lizzy lead κιθάρες σε κάποια τραγούδια και μια αυθόρμητα ανεπαίσθητη δόση από την punk προσέγγιση των Misfits.
Α, και να μην ξεχάσουμε κάτι βασικό: Οι τύποι έρχονται από το Σίδνεϊ της... Αστραλίας (που έλεγε και η Γεωργία Βασιλειάδου). Ποιες οι πιθανότητες να μην έχουν επηρεαστεί από (πρώιμους) AC/DC και Airbourne; Άλλωστε έχουν ανοίξει συναυλίες και για τους τελευταίους, αλλά και για γκρουπ και καλλιτέχνες όπως οι Alice Cooper, Paul Stanley, Sebastian Bach, New York Dolls, Rose Tatoo, L.A. Guns, Hardcore Superstar κλπ.
Περνώντας στο καθαρά μουσικό κομμάτι, στο πρώτο τους αυτοχρηματοδοτούμενο full length LP (μετά από τρία EP και ένα 7ιντσο που δημιούργησαν αρκετό θόρυβο γύρω από το όνομά τους στην ντόπια, και όχι μόνο, σκηνή, με την MGM να αναλαμβάνει την διανομή)
οι Oscar McBlack (φωνή / κιθάρα), Mo Mayhem (κιθάρα / φωνητικά), Robbie Potts (τύμπανα) και Jonny (μπάσο / φωνητικά) προσφέρουν το τυπικό sleaze/glam πακέτο: Σκληρές κιθάρες, καθαρό rock'n'roll attitude, «βρώμικα» φωνητικά με μπόλικη χρήση των «δεύτερων» και ζεστή - «παίζω δίπλα σου σε ένα μπαρ με 100 ατόμα τίγκα στον καπνό» - παραγωγή.
Αυτό που λείπει είναι οι πολλές συνθέσεις που θα σου πάρουν το κεφάλι, με ρεφρέν που θα σου κολλήσουν στο μυαλό και δεν θα λένε να ξεκολλήσουν. Ξεχωρίζουμε οπωσδήποτε το εκπληκτικό "I'm Not Here", το "In The Cold" που κλείνει τον δίσκο, το "Josephine" και το "Worst Kinda Man", αλλά σίγουρα τα υπόλοιπα τραγούδια θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα.
Το βέβαιο είναι ότι το μεγάλο αβαντάζ των Αυστραλών τυπάδων, είναι ένα και αδιαπραγμάτευτο: Αυτό που κάνουν «βρωμάει» ειλικρίνεια, τιμιότητα και καλές προθέσεις. Σίγουρα ένα τσεκάρισμα της δουλειάς τους στην σελίδα τους στο myspace αξίζει τον κόπο πριν αποφασίσει κανείς να βάλει το χέρι στην τσέπη και να ενισχύσει την προσπάθειά τους. Σίγουρα οι οπαδοί της συγκεκριμένης σκηνής θα το κάνουν (αν δεν το έχουν ήδη κάνει).
Μετά από αυτή την πρώτη οπτική επαφή υπάρχει καμία περίπτωση να περιμένει κανείς να ακούσει... τεχνικό death metal ή... euro-power; Ρητορικό το ερώτημα.
Οι Hell City Glamours είναι ένα μερακλίδικο sleaze / glam γκρουπ, με την μουσική του να πατάει πάνω στην παράδοση των παλιών καλών Aerosmith, New York Dolls, των «παιδιών» τους, Faster Pussycat και (κυρίως) D.A.D. του εκπληκτικού "Riskin' It All", μερικές Thin Lizzy lead κιθάρες σε κάποια τραγούδια και μια αυθόρμητα ανεπαίσθητη δόση από την punk προσέγγιση των Misfits.
Α, και να μην ξεχάσουμε κάτι βασικό: Οι τύποι έρχονται από το Σίδνεϊ της... Αστραλίας (που έλεγε και η Γεωργία Βασιλειάδου). Ποιες οι πιθανότητες να μην έχουν επηρεαστεί από (πρώιμους) AC/DC και Airbourne; Άλλωστε έχουν ανοίξει συναυλίες και για τους τελευταίους, αλλά και για γκρουπ και καλλιτέχνες όπως οι Alice Cooper, Paul Stanley, Sebastian Bach, New York Dolls, Rose Tatoo, L.A. Guns, Hardcore Superstar κλπ.
Περνώντας στο καθαρά μουσικό κομμάτι, στο πρώτο τους αυτοχρηματοδοτούμενο full length LP (μετά από τρία EP και ένα 7ιντσο που δημιούργησαν αρκετό θόρυβο γύρω από το όνομά τους στην ντόπια, και όχι μόνο, σκηνή, με την MGM να αναλαμβάνει την διανομή)
οι Oscar McBlack (φωνή / κιθάρα), Mo Mayhem (κιθάρα / φωνητικά), Robbie Potts (τύμπανα) και Jonny (μπάσο / φωνητικά) προσφέρουν το τυπικό sleaze/glam πακέτο: Σκληρές κιθάρες, καθαρό rock'n'roll attitude, «βρώμικα» φωνητικά με μπόλικη χρήση των «δεύτερων» και ζεστή - «παίζω δίπλα σου σε ένα μπαρ με 100 ατόμα τίγκα στον καπνό» - παραγωγή.
Αυτό που λείπει είναι οι πολλές συνθέσεις που θα σου πάρουν το κεφάλι, με ρεφρέν που θα σου κολλήσουν στο μυαλό και δεν θα λένε να ξεκολλήσουν. Ξεχωρίζουμε οπωσδήποτε το εκπληκτικό "I'm Not Here", το "In The Cold" που κλείνει τον δίσκο, το "Josephine" και το "Worst Kinda Man", αλλά σίγουρα τα υπόλοιπα τραγούδια θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα.
Το βέβαιο είναι ότι το μεγάλο αβαντάζ των Αυστραλών τυπάδων, είναι ένα και αδιαπραγμάτευτο: Αυτό που κάνουν «βρωμάει» ειλικρίνεια, τιμιότητα και καλές προθέσεις. Σίγουρα ένα τσεκάρισμα της δουλειάς τους στην σελίδα τους στο myspace αξίζει τον κόπο πριν αποφασίσει κανείς να βάλει το χέρι στην τσέπη και να ενισχύσει την προσπάθειά τους. Σίγουρα οι οπαδοί της συγκεκριμένης σκηνής θα το κάνουν (αν δεν το έχουν ήδη κάνει).
ROCKING FEATURED
