Heaven & Earth

Dig

Quatro Valley (2013)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 06/11/2013
Άλμπουμ κλασικού rock, γεμάτο αδρεναλίνη, μεγάλα ρεφρέν, κιθάρες, πλήκτρα και την απαραίτητη δόση blues και συναισθήματος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο Stuart Smith αποτελεί μία απ' τις περιπτώσεις κατά τις οποίες τα άστρα απλά δεν έτυχε να ευθυγραμμιστούν. Μετά από πολλά χρόνια στο κουρμπέτι, μετά από μερικές βραχύβιες μπάντες και παρά την εγνωσμένη του αξία, η ευρύτερη αναγνώριση δεν έχει έρθει ακόμα. Πάντως, δύο είναι τα αδιαμφισβήτητα highlight της καριέρας του εν λόγω κιθαρίστα: η θητεία του στους glam θρύλους, Sweet, και η εκκίνηση του προσωπικού του project, Heaven & Earth.

Το 1999, μαζεύοντας μερικά ιδιαίτερα τρανταχτά ονόματα (Glenn Hughes, Richie Sambora, Joe Lynn Turner, Camine Appice), δημιούργησε τον πρώτο δίσκο των Heaven & Earth και κέρδισε τόσο κοινό όσο και κριτικούς. Το κράμα μελωδικού hard rock και εμφανών blues επιρροών που παρουσίασε, έβαλε τον Άγγλο κιθαρίστα περισσότερο από ποτέ στο προσκήνιο. Δύο χρόνια μετά, συνέχισε στα ίδια μονοπάτια, με το "Windows To The World", προσπαθώντας σιγά-σιγά να προσδώσει περισσότερο έναν χαρακτήρα συγκροτήματος στους Heaven & Earth, παρά ενός προσωπικού εγχειρήματος.

Δώδεκα ολόκληρα χρόνια αργότερα, ο Smith επιστρέφει, επεκτείνοντας τις προθέσεις που είχε δείξει τότε. Στο τρίτο άλμπουμ των Heaven & Earth, "Dig", είναι ξεκάθαρο πως ακούμε μια μπάντα κι όχι απλώς μερικούς session μουσικούς. Αυτό έχει ως φυσικό επόμενο ο δίσκος να παρουσιάζει αβίαστη συνοχή και λογική συνέχεια, όπως και δεμένο ηχητικό αποτέλεσμα. Βέβαια και αυτή τη φορά υπάρχουν guest εμφανίσεις (Howard Leese, Richie Sambora, David Paich) αλλά είναι ακριβώς αυτό, guest. Ο βασικός πυρήνας των Joe Retta (φωνή), Arlan Schierbaum (πλήκτρα), Richie Onori (drums), Chuck Wright (μπάσο) και Stuart Smith είναι αυτός που δίνει στο άλμπουμ τη δυναμική που έχει.

Και αυτή δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, αμελητέα. Το πομπώδες εναρκτήριο "Victorious" εξάλλου δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για μετριότητες μετά από αυτό. Παίζει βέβαια εκ του ασφαλούς, μιας και το διαδέχεται το καταιγιστικό "No Money, No Love". Κομμάτι-οδοστρωτήρας, βγαλμένο απ' τις καλύτερες στιγμές των Rainbow, με αξιοζήλευτη ισορροπία σε κιθάρα/πλήκτρα και ένα ρεφρέν που απλά δεν μπορείς να το ακούσεις ακίνητος. Ακίνητο δεν σ' αφήνει ούτε το "Man & Machine", πατώντας γκάζι, εξυμνώντας εχμ... ακριβώς αυτό, ενώ τα εξίσου ξεσηκωτικά "Good Times", "Sexual Insanity" και "Rock & Roll Does" δεν χρειάζεται, θαρρώ, να εξηγήσω τι εξυμνούν.

Το hard rock του Stuart Smith και κατ’ επέκταση των Heaven & Earth, όντας ήδη εμποτισμένο στη blues, δεν θα μπορούσε να μείνει φυσικά μόνο στις up tempo συνθέσεις. Εκεί δημιουργούνται δύο μονοπάτια. Υπάρχει αυτό του αισθαντικού, αργόσυρτου "House Of Blues" και του χορταστικού "Waiting For The End Of The World", αλλά και η περισσότερο συναισθηματική προσέγγιση, αυτή του "I Don't Know What Love Is", που με το ολοκληρωτικό ρεφρέν του είναι αδύνατο να αφήσει κάποιον αδιάφορο.

Το "Dig", λοιπόν, μπορεί να πήρε πολύ καιρό να φτάσει στα χέρια μας, τελικά όμως φαίνεται πως άξιζε τον κόπο. Πρόκειται για ένα άλμπουμ κλασικού rock, γεμάτο αδρεναλίνη, μεγάλα ρεφρέν, κιθάρες, πλήκτρα και την απαραίτητη δόση blues και συναισθήματος. Ο Stuart Smith πέτυχε έτσι απόλυτα το σκοπό του να συντονίσει μια συλλογική προσπάθεια, δίνοντας ξεκάθαρα πια ταυτότητα συγκροτήματος στους Heaven & Earth. Αυτό, σε συνδυασμό με την άψογη παραγωγή, τις έξυπνα δομημένες συνθέσεις και φυσικά τον αέρα του μέντορά του, Ritchie Blackmore, να πλανάται παντού, έχει ως αποτέλεσμα μία εκ των ποιοτικότερων φετινών κυκλοφοριών.
  • SHARE
  • TWEET