Harlott

Είναι συναρπαστικό που σχεδόν σαράντα χρόνια μετά το thrash metal, όπως αυτό εννοήθηκε από τους Big 4 (Metallica, Anthrax, Slayer, Megadeth) και λοιπούς (Exodus, Possessed, Testament, κτλ), όχι μόνο υπάρχει ακόμα αλλά και μάλιστα από την μακρινή Αυστραλία υπάρχουν κάποιοι τρελαμένοι τύποι που με συνέπεια εδώ και επτά χρόνια παράγουν αυθεντικό, ωμό και επιθετικό thrash παλαιοτάτης κοπής.

Τα τρία πρώτα άλμπουμ ("Origin", "Proliferation", "Extinction") σχημάτιζαν μια τριλογία με φυσική ροή από τη γέννηση στο θάνατο οπότε το "Detritus Of The Final Age" (τα μπάζα, απόβλητα της τελευταίας εποχής) έρχεται να συμπληρώσει στιχουργικά αυτή τη τριλογία διατηρώντας το ίδιο πεσιμιστικό, καταστροφολογικό και άγριο μοτίβο όπως μπορείτε να διακρίνετε και από το χμ... υπέροχο αυτό εξώφυλλο.

Υπάρχει ένας ενθουσιασμός όμως και μια φρεσκάδα που πηγάζει από την προσθήκη δύο νέων μελών: του Glen Trayhern στα drums και του Leigh Bartley στην κιθάρα. Και τα drums μαζί με το μπάσο του Tom Richards είναι πραγματικά αυτά που απογειώνουν το άλμπουμ και που δίνουν τη πλατφόρμα για τα κιθαριστικά μέρη να αναδειχτούν. Σε όλα τα δέκα κομμάτια η δουλειά που έχει γίνει είναι τρομερή με το μπάσο στη πρώτη γραμμή με την αγριότητα και το ρυθμό του να συμπληρώνεται από το αδιάκοπο σφυροκόπημα των τυμπάνων. Και θα φαίνεται σαν όλα τα κομμάτια να είναι το ίδιο τετριμμένα και είναι έτσι.

Παραγωγή αραφινάριστη και ωμή, σαν να ακούς ένα live άλμπουμ ή σαν μια παραγωγή του '80 από ένα dodgy στούντιο κάπου στη Bay Area. Τα κομμάτια είναι αυτό που υπόσχεται η thrash αισθητική και ο δίσκος ακούγεται με τη μία αλλά δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλός αφού κάθε κομμάτι έχει αυτό το κατιτίς του και σε στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να κάνει air guitar. Και παρά την old school αισθητική κομμάτια όπως το "Idol Minded" και "Prime Evil" καταφέρνουν να ακούγονται μοντέρνα αφού οκ τα παλικάρια είναι νέοι και όπως και να έχει αναπόφευκτα οι ιδέες τους θα είναι φρέσκες. Ακούστε το ομώνυμο "Detritus Of The Final Age" και "Slaughter" και χτυπηθείτε άφοβα, διαλύστε τα πάντα με το δίλεπτο φινάλε στη διασκευαρα του "The Time To Kill Is Now" των Cannibal Corpse. Και ξανά από την αρχή με το "As We Breach" με τα φανταστικά κοψίματα και downstrokes του και το solo που ολοκληρώνεται με ένα συγκλονιστικό blastbeat μπαραζ στα drums.

Έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικά αυθεντικό και πολύ δυνατό thrash άλμπουμ που τιμά τις ρίζες του χωρίς να τις παπαγαλίζει. Είναι από αυτά που ακούς και εύχεσαι να τελειώσει η καραντίνα μια ώρα νωρίτερα να μπορέσουμε να ξαναπάμε σε συναυλίες και να μπούμε ξανά σε κάποιο circle pit (λέμε τώρα).