Hardline

Οι δόξες του παρελθόντος δύσκολα επαναλαμβάνονται. Οι αιθεροβάμονες προτιμούν να μένουν προσκολλημένοι σε αυτές. Οι ρεαλιστές προτιμούν να προχωρήσουν μπροστά και να τιμήσουν το ένδοξο παρελθόν τους παραμένοντας ποιοτικοί και αξιοπρεπείς. Στην τελευταία συνομοταξία συμπεριλαμβάνονται και οι Αμερικανοί Hardline με το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο “Leaving The End Open”.
Την ιστορία την έχουμε ξανασυναντήσει: Η επιτυχία του παρθενικού “Double Eclipse” πίσω στο 1992, με την αστραφτερή συμμετοχή του τεράστιου Neal Schon (Journey, Bad English) στην παραγωγή, τη σύνθεση και τις κιθάρες ή του Deen Castronovo (Bad English, Steve Vai, νυν Journey) και hit singles όπως το αγαπημένο των rock clubs “Hot Cherrie”, δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες, τις οποίες κατάπιε η διαβόητη «λαίλαπα του grunge».

Η συνέχεια εξίσου γνωστή: Ο ταλαντούχος τραγουδιστής Johnny Gioeli κόσμησε τους δίσκους του Axel Rudi Pell διαδεχόμενος τον Jeff Scott Soto, ενώ ο αδερφός του Joey (αμφότεροι ιδρυτές του group) χάθηκε από την «πιάτσα». Έως ότου η Frontiers Records «αναστήσει» (και) τους Hardline, οι οποίοι θα κυκλοφορήσουν το come back τους το 2002 με τον απλό τίτλο “II”. Ο δίσκος απέσπασε πολύ καλές κριτικές για το ποιοτικότατο μελωδικό rock που περιείχε, αυτή τη φορά έχοντας στις κιθάρες τον Josh – ο Schon είναι ο θεός μου  – Ramos και διαφορετικά μέλη σε μπάσο, ντραμς και πλήκτρα (με guest συμμετοχή του Schon σε ένα τραγούδι, για να μην ξεχνιόμαστε).

Και ερχόμαστε στο παρόν, επτά χρόνια αργότερα. Τα αδέλφια Gioeli δεν το βάζουν κάτω. Με τον Ramos ξανά στις κιθάρες και τους Michael T. Ross στα πλήκτρα, Jamie Brown στο μπάσο και Atma Anur στα τύμπανα προσπαθούν (ξανά) να κερδίσουν το χαμένο έδαφος. Τα καταφέρνουν;
Η απάντηση είναι καταφατική. Το “Leaving The End Open” περιέχει έντεκα όμορφα κομμάτια ώριμου μελωδικού rock, άψογα ενορχηστρωμένα και με υποδειγματική για το είδος παραγωγή από το ίδιο το συγκρότημα. Τα φωνητικά του Johnny επιβλητικά και «ψυχωμένα» όπως πάντα δεν επιδέχονται αμφισβήτησης,  η κιθαριστική δουλειά του Joey και του Josh τόσο σε riff όσο και στα leads είναι εξαιρετική και αρκετά «ψαγμένη», ενώ και τα υπόλοιπα μέλη κάνουν αισθητή την παρουσία τους.

Hard rock τραγούδια με αρκετό groove (μην περιμένετε υψηλές ταχύτητες και ξεσπάσματα με πιασάρικα ρεφραίν), εναλλάσσονται καθ’όλη τη διάρκεια του άλμπουμ με εξαιρετικές μπαλάντες. Το εναρκτήριο “Voices”, το πιασάρικο “Falling Free”, το συγκινητικό, παιγμένο στο πιάνο, “In This Moment” (ο Johnny καταθέτει τα διαπιστευτήριά του) ή το mid tempo “Start Again” είναι τραγούδια που πρέπει να έχουν την ευκαιρία να φτιάξουν την μέρα σας, ενώ πραγματικά κακή ή αδιάφορη στιγμή δύσκολα θα βρείτε.

Αν πρέπει να δώσουμε το στίγμα του δίσκου συνοπτικά, θα λέγαμε ότι συνίσταται για ασφαλή και ευχάριστη οδήγηση: Ακούγεται πολύ στρωτά και ωραία, αλλά λείπουν οι στιγμές που θα σας κάνουν να πατήσετε το γκάζι παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Αυτές ανήκουν στις δόξες του παρελθόντος που λέγαμε στην αρχή. Το παρόν, όμως, είναι τώρα. Και οι Hardline μας δίνουν την ευκαιρία να το ζήσουμε με μερικές όμορφες πινελιές της μουσικής τους. Στο χέρι σας είναι να «αφήσετε το τέλος ανοιχτό» για την μπάντα...