Hanoi Rocks

Μια από τις αγαπημένες συζητήσεις των οπαδών της μουσικής που αγαπάμε είναι το πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα για ένα group εάν δεν είχε πεθάνει κάποιο μέλος του. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά: Rhoads, Scott, Bonham και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Στην κατηγορία αυτή βρίσκονται και οι Hanoi Rocks. Ο τραγικός θάνατος του drummer τους Razzle σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα το 1984, με υπαίτιο (;) τον Vince Neil, διέκοψε τη μουσική τους πορεία, καθώς το 1985 το group διαλύθηκε, αφού υπήρχαν έντονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στον Monroe και τον McCoy.

Άφησαν ως μουσική παρακαταθήκη album όπως τα "Self Destruction Blues" και "Back To Mystery City", μεταξύ άλλων, αλλά και μουσικούς απογόνους, όπως κάποιους άσημους (!) Guns N' Roses, οι οποίοι όντως μεγάλοι rock stars και βεντέτες επανακυκλοφόρησαν μέσω της Uzi Suicide το 1989 τα album των Hanoi Rocks στην Αμερική. Η σχέση τους δεν τελειώνει εκεί, αλλά συνεχίστηκε και στο "Spaghetti Incident" album, με το ντουέτο του Axl με τον Micheal Monroe στο "Ain't It Fun", αλλά και το "Use Your Illusion Ι".

Μετά τις σόλο καριέρες των μελών του group, η φυσική συνέχεια ήταν η επανασύνδεση στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε. Από το "Twelve Shots On The Rocks" (2002) μέχρι σήμερα συνεχίζουν να κυκλοφορούν album και να περιοδεύουν σε όλο τον κόσμο, με αποκορύφωμα την Ιαπωνία, όπου είναι εξαιρετικά δημοφιλείς.

Εν έτει 2007 το group μας παρουσιάζει το τελευταίο του album και εξαρχής φαίνεται ότι το συγκρότημα είναι σε πολύ καλή διάθεση. Το γέλιο που υπάρχει στην εισαγωγή του "Powertrip", μετά, πιθανότατα, από ένα ψιλό λάθος στην αρχή του κομματιού, μας δείχνει ότι τα album τους γίνονται πρώτα από όλα για να διασκεδάσουν οι ίδιοι και μετά για όλους τους άλλους. Σύντομα κομμάτια, με μέγιστη διάρκεια τα 4,5 λεπτά, με το μουσικό τους ύφος να μην ξεφεύγει σε σχέση με αυτό που ήδη γνωρίζουμε. Καθαρό sleaze / rock n roll, με τα riffs του McCoy να έχουν τον πρώτο λόγο και χαρακτηριστικότερη στιγμή το instrumental κομμάτι, υπό τον περίεργο τίτλο "Fumblefood And Busy Bee", με το οποίο τελειώνει το album.

Το "Street Poetry" ακούγεται ως σύνολο και όχι μεμονωμένα. Από τη μία δεν υπάρχει το super hit, από την άλλη δεν υπάρχει και μέτρια στιγμή που να σε κάνει να πατήσεις το next στο στερεοφωνικό σου. Σίγουρα καλύτερο από την πρόσφατη δουλειά ενός γνωστού super group και μέχρι να βγει το «γεφύρι της Άρτας», το "Street Poetry" θα είναι ένα album που πολύ συχνά θα βρίσκει θέση στο στερεοφωνικό μας.