Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...
Δεν είμαι σίγουρος, για ξαναπάτα το play.
Να, ας πούμε, αυτό το "The Spectre's Sinister Commadment" που ξεκινάει το δίσκο, άκου τι ωραίο groov-άτο garage/punk μπασάκι έχει. Δε σε κάνει να θες να χορέψεις; Δεν κάνει τα πόδια σου και τον αυχένα σου να κουνιούνται; Αλλά αυτή η φωνή τι ακριβώς θέλει να πετύχει; Δεν είναι σα να ακούς στρουμφάκι να κάνει brutal φωνητικά; Και άραγε η γλώσσα στην οποία τραγουδάει υπάρχει; Περιλαμβάνει όντως λέξεις; Ο ρυθμός και το ριφάκι όμως συνεχίζουν να μου αρέσουν, ρε γαμώτο.
Tο "Coupe-Gorge", από την άλλη, πώς καταφέρνει την ίδια συνταγή να την κάνει να ακούγεται τόσο αποτυχημένη; Αλλά για μισό λεπτό. Αυτό δεν κρατάει για πολύ. Μήπως άλλαξε το κομμάτι; Αυτό το ψυχεδελικό break μεταμορφώνει το τραγούδι και με στέλνει για λίγο σε άλλη διάσταση, τουλάχιστον μέχρι να ξαναγυρίσει στο προηγούμενο αποτυχημένο μοτίβο.
Στο "An Eye For A Knife" μόνο εγώ ακούω τον Jello Biafra να τζαμάρει επί 8 λεπτά παρέα με τους Hawkwind; Και πώς γίνεται αυτό τελικά να είναι γοητευτικό; Και μάλιστα τώρα που τελειώνει το τραγούδι, γιατί αδυνατώ να θυμηθώ πώς είχε ξεκινήσει;
Το περίεργο είναι ότι μετά από τις παραπάνω διαστροφές το, "I Know What You Want" μου φαίνεται σχεδόν νορμάλ. Σε λίγο θα ψάχνω να βρω και κουπλέ - ρεφρέν. Χα! Αστειεύομαι βέβαια, οι Gunslingers βιάζονται να αποδομήσουν γρήγορα - γρήγορα ό,τι δείχνει να μοιάζει με στρωτή δομή σύνθεσης.
Κουράστηκα όμως, και το "Sub Of Fortune" δε με βοηθάει. Μα καλά, την ίδια ιδέα αναπτύσσουν σε όλο το δίσκο; Και αυτή η εμηνεία του Gregory Raimo εντυπωσιάζει σαν εκκεντρικότητα για λίγο, αλλά μετά από κάποια ώρα παραπάει, δε νομίζεις; Να προχωρήσω στο τελευταίο; Enter at your own risk, που λένε και στο χωριό μου.
Α, ναι. Το "Condor's Radiant Spawn". Αυτό με την πιο μελωδική κιθάρα. Καλά, μη φανταστείς, απλά μπορείς να ξεχωρίσεις με σαφήνεια ένα αρπισματάκι που λες και έχει ξεπηδήσει μέσα από κάποιο δίσκο των Byrds. Εδώ ναι, η όλη τους προσπάθεια ξαφνικά αποκτά νόημα. Όλα αυτά που τόση ώρα πριν πάσχιζαν να μου περάσουν, σχηματοποιούνται και τα πιάνω καλύτερα. Λες να φταίει που έχω αδυναμία στους 60s ήχους; Ή μήπως που απουσιάζει η φωνή του Raimo; Κακίες...
Σε μπέρδεψα; Αν τελικά είναι σκουπίδι ή ελκυστικός πειραματισμός; Δεν είμαι σίγουρος, για ξαναπάτα το play...
Να, ας πούμε, αυτό το "The Spectre's Sinister Commadment" που ξεκινάει το δίσκο, άκου τι ωραίο groov-άτο garage/punk μπασάκι έχει. Δε σε κάνει να θες να χορέψεις; Δεν κάνει τα πόδια σου και τον αυχένα σου να κουνιούνται; Αλλά αυτή η φωνή τι ακριβώς θέλει να πετύχει; Δεν είναι σα να ακούς στρουμφάκι να κάνει brutal φωνητικά; Και άραγε η γλώσσα στην οποία τραγουδάει υπάρχει; Περιλαμβάνει όντως λέξεις; Ο ρυθμός και το ριφάκι όμως συνεχίζουν να μου αρέσουν, ρε γαμώτο.
Tο "Coupe-Gorge", από την άλλη, πώς καταφέρνει την ίδια συνταγή να την κάνει να ακούγεται τόσο αποτυχημένη; Αλλά για μισό λεπτό. Αυτό δεν κρατάει για πολύ. Μήπως άλλαξε το κομμάτι; Αυτό το ψυχεδελικό break μεταμορφώνει το τραγούδι και με στέλνει για λίγο σε άλλη διάσταση, τουλάχιστον μέχρι να ξαναγυρίσει στο προηγούμενο αποτυχημένο μοτίβο.
Στο "An Eye For A Knife" μόνο εγώ ακούω τον Jello Biafra να τζαμάρει επί 8 λεπτά παρέα με τους Hawkwind; Και πώς γίνεται αυτό τελικά να είναι γοητευτικό; Και μάλιστα τώρα που τελειώνει το τραγούδι, γιατί αδυνατώ να θυμηθώ πώς είχε ξεκινήσει;
Το περίεργο είναι ότι μετά από τις παραπάνω διαστροφές το, "I Know What You Want" μου φαίνεται σχεδόν νορμάλ. Σε λίγο θα ψάχνω να βρω και κουπλέ - ρεφρέν. Χα! Αστειεύομαι βέβαια, οι Gunslingers βιάζονται να αποδομήσουν γρήγορα - γρήγορα ό,τι δείχνει να μοιάζει με στρωτή δομή σύνθεσης.
Κουράστηκα όμως, και το "Sub Of Fortune" δε με βοηθάει. Μα καλά, την ίδια ιδέα αναπτύσσουν σε όλο το δίσκο; Και αυτή η εμηνεία του Gregory Raimo εντυπωσιάζει σαν εκκεντρικότητα για λίγο, αλλά μετά από κάποια ώρα παραπάει, δε νομίζεις; Να προχωρήσω στο τελευταίο; Enter at your own risk, που λένε και στο χωριό μου.
Α, ναι. Το "Condor's Radiant Spawn". Αυτό με την πιο μελωδική κιθάρα. Καλά, μη φανταστείς, απλά μπορείς να ξεχωρίσεις με σαφήνεια ένα αρπισματάκι που λες και έχει ξεπηδήσει μέσα από κάποιο δίσκο των Byrds. Εδώ ναι, η όλη τους προσπάθεια ξαφνικά αποκτά νόημα. Όλα αυτά που τόση ώρα πριν πάσχιζαν να μου περάσουν, σχηματοποιούνται και τα πιάνω καλύτερα. Λες να φταίει που έχω αδυναμία στους 60s ήχους; Ή μήπως που απουσιάζει η φωνή του Raimo; Κακίες...
Σε μπέρδεψα; Αν τελικά είναι σκουπίδι ή ελκυστικός πειραματισμός; Δεν είμαι σίγουρος, για ξαναπάτα το play...
ROCKING FEATURED
