Great White

Δεν ξέρω αν έχω γίνει πολύ απαιτητικός από τις μπάντες που δισκογραφούν στον μελωδικό χώρο ή απλά τα τελευταία χρόνια η ποσότητα υπερέχει της ποιότητας. Όταν κυκλοφορεί μια καινούργια δουλειά είμαι λίγο καχύποπτος για το τελικό αποτέλεσμα, είτε προέρχεται από νεογνό του είδους είτε από γερόλυκο. Οι Great White, για τους έχοντες άποψη περί αμερικανικού hard rock, είναι ένα από τα καλύτερα και αντιπροσωπευτικότερα group του είδους. Όταν το ρολόι του χρόνου έδειχνε τα 80s αυτοί μεσουρανούσαν, μιας και το απαράμιλλο ταλέντο τους τούς ώθησε να γράψουν κομμάτια που έχουν μείνει ιστορικά.

Παρόλο που το "Back To The Rhythm" (2007) τους αποκατέστησε ξανά στα μάτια των οπαδών, δεν περίμενα ότι θα ήταν ικανοί να επαναλάβουν έναν δίσκο που θα έστεκε αξιοπρεπώς στην καριέρα τους. Βλέπετε, τα χρόνια πριν το "Back To The Rhythm" οι δουλειές τους δεν είχαν να προσφέρουν κάτι, οπότε το μόνο που περίμεναν όλοι ήταν ένα άλμπουμ που απλά θα φέρει το όνομα της μπάντας χωρίς κάτι περαιτέρω. Έτσι, το "Elation" ήρθε να προστεθεί στη λίστα με τις κυκλοφορίες τους. Ευτυχώς δεν είναι απλά μια κυκλοφορία. Από το εναρκτήριο κομμάτι και πρώτο video clip της μπάντας "(I've Got) Something For You", δείχνουν ξεκάθαρα ότι θέλουν να μεταδώσουν ένα μήνυμα προς τα έξω ότι είναι ακόμα ακμαίοι και ζωντανοί σαν μουσικοί. Ο δίσκος θα εκπλήξει θετικά, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο ήχο νοτών, όσους μπουν στη διαδικασία ακρόασης, μιας και τα γνώριμου στυλ mid tempo τραγούδια είναι πάλι παρόντα αποτελώντας τον σκελετό του άλμπουμ. Όλος ο δίσκος διακατέχεται από μελωδίες που σου μένουν στο μυαλό, αλλά και από πιο bluesy σημεία που ίσως φέρουν στο μυαλό πρωίμους Whitesnake ή ακόμα και τους Led Zepellin της πρώτης περιόδου. Όχι, ησυχάστε, δεν άλλαξαν μουσικό στυλ έκφρασης, απλά ίσως η ηλικία τους έχει επιφέρει λόγω εμπειριών μια τάση να είναι λίγο πιο παλιομοδίτικα μελωδικοί χρησιμοποιώντας στοιχεία των ήχων που είχαν στην εφηβεία. Ίσως. Το αποτέλεσμα πάντως είναι κάτι παραπάνω από καλό.

Από το 2010, τη θέση του Jack Rusell στο μικρόφωνο έχει αναλάβει ο Terry Llous, τον οποίο ίσως θα θυμάστε από τη θητεία του στους XYZ. Μετά και το πέρας όλων των κομματιών, η απουσία του Russell δεν είναι καν αισθητή. Ο Llous έχει κάνει τη δουλειά του καλά και με το παραπάνω κι έτσι για ακόμα μια φορά λόγω του στησίματος των συνθέσεων σε κάνουν να θέλεις να χορέψεις, νοερά ή όχι. Το groovy στοιχείο που έχουν συνηθίσει οι οπαδοί στα καλά χρόνια του group, συνοδευόμενο από όλα τα στοιχεία του αμερικάνικου hard rock, είναι πάλι εδώ διανθισμένο με ηχητικές μελωδίες που θα παρασύρουν όπου βγει, αλλά με τελικό γνώμονα ότι έχεις περάσει καλά ακούγοντάς τες. Σίγουρα το άλμπουμ δεν έχει το feeling των αρχικών δίσκων τους, στέκει όμως αξιοπρεπέστατα δίπλα σ' αυτούς και αν μη τι άλλο είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια κατά την προσωπική μου άποψη βάσει συνθέσεων. Σε αυτά προσθέστε και την προσεγμένη καθαρή παραγωγή, όπως πρέπει να έχουν όλα τα άλμπουμ του είδους, και θα καταλάβετε εύκολα ότι ο δίσκος αξίζει και με το παραπάνω.

Θεωρώ ότι οι Great White έκαναν πραγματικά το καθήκον τους, θυμίζοντας και αποδεικνύοντας σε όλους γιατί έγιναν μεγάλο όνομα. Τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει πολλά σαν μπάντα, οπότε η όποια επιτυχία του δίσκου σίγουρα τους αξίζει. Μακάρι τα επόμενα χρόνια να συνεχίσουν να παράγουν καλή μουσική η οποία θα μας κρατάει καλή συντροφιά, αλλά με καλύτερα εξώφυλλα γιατί αυτό της τελευταίας δουλειάς είναι απαράδεκτα άσχημο, ευτυχώς όντας το μόνο μελανό στοιχείο σε αυτή.