Gorillaz

Πριν λίγες μέρες ο Elton John αποκάλεσε τον Damon Albarn «βρετανικό πολύτιμο λίθο». Και, στον βαθμό που σας ενδιαφέρει η γνώμη μου, βρίσκω απόλυτα δικαιολογημένη αυτή τη δήλωση καθώς η πλούσια καριέρα του, οι πολλαπλές επιτυχίες του, και οι διαρκείς πειραματισμοί του, τον καθιστούν, όχι απλά τον πιο ολοκληρωμένο Βρετανό καλλιτέχνη της γενιάς του, αλλά, πιθανά, κι έναν από τους σημαντικότερους Βρετανούς δημιουργούς όλων των εποχών.

Πόσοι εξάλλου είναι οι μουσικοί που κατάφεραν με τη διάλυση ενός τόσου πετυχημένου συγκροτήματός, όπως ήταν οι Blur, να φτιάξουν ένα άλλο το οποίο, όχι μόνο θα γινόταν εξίσου επιτυχημένο, αλλά θα εξελισσόταν σε ένα τεράστιο φαινόμενο της pop κουλτούρας; Γιατί πέρα από τη μουσική τους, οι Gorillaz είναι σήμερα αναγνωρίσιμοι σε κάθε γωνιά του πλανήτη χάρη στα χαρακτηριστικά, ευφάνταστα σχέδια του Jamie Hewlett. Για να μην αρχίσω να γράφω για το πόσο ενδιαφέροντα project ήταν οι The Good, the Bad & the Queen ή οι Rocket Juice & the Moon, ή οι Africa Express και για το πως το "Everyday Robots" ήταν όλα όσα ελπίζαμε από έναν solo δίσκο του. Κοινώς ο 52χρονος σήμερα καλλιτέχνης δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.

Σε αυτό το πλαίσιο η πρώτη σεζόν του "Song Machine" μοιάζει περισσότερο με μια ευκαιρία για τον Damon Albarn να συνεργαστεί με ανθρώπους που εκτιμά, θαυμάζει, ή πιστεύει ότι αποτελούν το μέλλον του hip-hop και της εναλλακτικής ή pop μουσικής. Έτσι, στα τραγούδια του δίσκου συναντάμε θρύλους της μουσικής βιομηχανίας όπως ο Elton John, ο Robert Smith ή ο Peter Hook, πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες όπως ο Beck, η St. Vincent και ο Leee John ενώ, παράλληλα, από τη λίστα των συμμετεχόντων παρελαύνουν «φρέσκα» ονόματα όπως ο Slowthai, ο Octavian, η Georgia και άλλοι. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι το πώς ο Albarn χρησιμοποιεί αυτούς τους μουσικούς πετυχαίνοντας να τους βγάλει από το comfort zone τους ενώ, συγχρόνως, τα κομμάτια στα οποία συμμετέχουν δείχνουν να κουμπώνουν τέλεια πάνω τους.

Μπορεί λοιπόν το "Strange Times" να μην έχει καμία σχέση ηχητικά με τους The Cure όμως η συμμετοχή του Robert Smith σε αυτό δεν μοιάζει ως κάτι παράξενο ή παράταιρο, αλλά δένει άψογα με την ηλεκτρονική ψυχεδέλεια των Gorillaz δημιουργώντας σου την αίσθηση πως ακούς κάποιο remix των The Cure από την εποχή του "Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me". Αντίστοιχα, στο "The Valley of The Pagans" ακούμε τον πιο ενδιαφέροντα Beck των τελευταίων χρόνων, και το μπάσο του Hook στο "Aries" μας ταξιδεύει στη χρυσή εποχή των New Order. Από την άλλη, στο "Momentary Bliss", όπου συμμετέχουν οι Slaves και ο Slowthai, ο Albarn στήνει ένα punk πανηγύρι γεμάτο εθιστικά μπλιμπλίκια και ska αναφορές, δίνοντας την τέλεια απάντηση στο ερώτημα «Πώς πιστεύετε ότι θα ακούγονταν ιδανικά οι Clash αν δισκογραφούσαν σήμερα;».

Μπλέκοντας hip-hop, ηλεκτρονικά στοιχεία, κι ολίγον εναλλακτικό rock με τεράστιες δόσεις R&B και pop, οι Gorillaz, μας παραδίδουν τον καλύτερο τους δίσκο από την εποχή του "Plastic Beach". Γιατί μπορεί σε αυτά τα δέκα χρόνια να μεσολάβησαν δουλειές όπως το "The Fall", το "Humanz", ή το "The Now Now" όμως κανένα από αυτά δεν κατάφερε να αγγίξει τις κορυφές που έπιασε με τα τρία πρώτα του άλμπουμ αυτό το υπέροχο ψηφιακό συγκρότημα. Στο "Song Machine, Season One: Strange Timez" όμως όλα φαίνεται να λειτουργούν τέλεια, καθώς ο Albarn πετυχαίνει να φέρει σε ισορροπία όλες του τις μοντέρνες καλλιτεχνικές ανησυχίες με αυτά τα στοιχεία που αγαπήσαμε στους Gorillaz από το 2001, όταν και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους.

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά λοιπόν, αυτή η φανταστική - see what I did there? - μπάντα, συνεχίζει να γράφει καταπληκτικά τραγούδια κάνοντάς μας να ξεφεύγουμε από τα στενά όρια των μουσικών μας προτιμήσεων και να ακούμε μόνο τη μουσική, έξω από rock, hip-hop και pop κουτάκια. Με το έβδομο άλμπουμ τους - μένει ένα ακόμη για να ισοφαρίσουν τη δισκογραφία των Blur - οι Gorillaz επέστρεψαν με μια εξαιρετική δουλειά. Το γεγονός όμως ότι τα τραγούδια του δίσκου ξεκίνησαν να κυκλοφορούν τον Ιανουάριο του 2020, ως μέρος του οπτικοακουστικού web series που στήσανε οι Hewlett και Albarn, με αναγκάζει να δω την παρούσα κυκλοφορία περισσότερο σαν compilation παρά σαν νέο δίσκο. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που δεν θα το βάλω και στα καλύτερα άλμπουμ που άκουσα φέτος. Θα ήταν δηλαδή σαν να έβαζα την αγαπημένη μου σειρά σε μια λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Μην έχετε αμφιβολίες πάντως, οι Gorillaz, τόσο σε επίπεδου ήχου, όσο και επίπεδο εικόνας, είναι σταθερά ένα από τα πιο μοντέρνα, πολύπλευρα, και καινοτόμα συγκροτήματα της εποχής μας και πιθανά το μόνο που καταφέρνει ακόμη να μας εκπλήσσει με κάθε νέα του κυκλοφορία. Και ο Damon Albarn εκφράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλα όσα αγαπήσαμε στη βρετανική rock μουσική από την εποχή των Beatles μέχρι την εποχή των Clash και, από εκεί στο σήμερα. Δεν ξέρω λοιπόν για εσάς, αλλά εγώ ήδη ανυπομονώ για την δεύτερη σεζόν.