Godthrymm

«Το καλύτερο κρασί είναι το παλιό, το καλύτερο νερό είναι το καινούριο», λέει κάπου στο The Marriage Of Heaven and Hell και οι Godthrymm είναι καλυμμένοι κι από τα δύο σκέλη. Είναι μεν μια καινούρια μπάντα στο πρώτο της full length album (είχε προηγηθεί το "A Grand Reclamation" EP το 2017), αποτελείται όμως από τους βετεράνους Hamish Glencross (φωνή, κιθάρα, ex-My Dying Bride, Vallenfyre, Solstice) και Shaun Taylor-Steels (τύμπανα, ex-My Dying Bride, Anathema), ενώ το line up συμπληρώνεται με τον μπασίστα Ben Crolla. Η προϋπηρεσία των μελών τα λέει, νομίζω, όλα.

Το doom metal είναι μια μουσική με παλιά ψυχή, ελάχιστα ενδιαφέρεται για τις μόδες και τις τάσεις στον υπόλοιπο σκληρό ήχο και θα ήταν μάλλον παράλογο να περιμένουμε από τις παραπάνω γέρικες αλεπούδες να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ξέρουν: αγέρωχο και περήφανο doom βρετανικής κοπής, κατευθείαν από την εποχή που η Peaceville μεγαλουργούσε και ταλαντούχοι newcomers κατάφερναν να παντρέψουν την παράδοση των Sabbath με το κατακάθι της παρουσίας της gothic σκηνής των 80s. Όσοι από εσάς πιστεύετε (παρακαλώ συμπεριλάβετε κι εμένα) ότι η βρετανική doom σκηνή των πρώιμων 90s είναι ένα από τα πιο γοητευτικά ιδιώματα που γέννησε ποτέ το heavy metal, θα βρείτε τον παράδεισο στους Godthrymm: η πρώτη αίσθηση του "Reflections" παραπέμπει απευθείας στους My Dying Bride και τους Paradise Lost της "Gothic" και ειδικά της "Shades Of God" περιόδου.

Θα είναι άδικο να πούμε ότι αυτός ο δίσκος αξίζει μόνο επειδή ενεργοποιεί νοσταλγικά αντανακλαστικά ή επειδή αποτελεί ένα μέρος του, έτσι κι αλλιώς υπαρκτού, 90s revival. Η εμπειρία του πυρήνα των Glencross και Taylor-Steels είναι τέτοια που δεν θα μπορούσε παρά να γεννήσει doom κομματάρες. Λίγο-πολύ, στέκονται αντάξιοι αυτής της προσδοκίας και το άλμπουμ περιλαμβάνει πολλές θαυμάσιες στιγμές αργού, υψιτενούς μετάλλου και μια παρέλαση από κλασικά riffs. Ο ήχος της κιθάρας θα μπορούσε βέβαια να είναι μια ιδέα λιγότερο ξερός (σε αντίθεση με τα τύμπανα του Taylor-Steels που είναι έξοχα, ηχητικά κι εκτελεστικά), ας πούμε όμως ότι εντάσσεται ομαλά στην λογική της ηχητικής αυθάδειας ενός power trio.

Από μια άποψη, η κριτική μου θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, όμως θέλω να αναφερθώ σε δύο στοιχεία που - στην δική μου συνείδηση - δεν αφήνουν το "Reflections" να πετάξει σε τρελά ύψη. Ανέφερα πριν την φράση «παρέλαση»: το άλμπουμ κάνει μια υφολογική διαδρομή που ξεκινάει από τα γοτθικά early 90s, προχωράει προς ένα πιο επικό ύφος και καταλήγει σε ελαφρώς πιο θρηνητικά/μελαγχολικά μονοπάτια. Όλοι ήχοι αγαπημένοι, «ποιο το πρόβλημα;» θα μου πεις. Το πρόβλημα είναι ότι το "Reflections" χάνει λίγο σε συνοχή, ειδικά αν το συγκρίνεις για παράδειγμα με το εξαιρετικό περσινό album των Fvneral Fvkk.

Αν το τραβήξω λίγο ακόμα, θα βρω σημεία που παραπέμπουν σε έναν σχετικό μιμητισμό: φερειπείν, θέλει προσπάθεια να κάνεις την κιθάρα σου να ακουστεί τόσο ίδια όσο με του Mackintosh και το μπάσο τόσο ίδιο όσο με του Stephen Edmondson, αναφερόμενος στο "Shades Of God" . Αντίστοιχα η φωνή (η οποία είναι τρομερή από την αρχή ως το τέλος) κουβαλάει ξεκάθαρες ομοιότητες με του Holmes στα δυο πρώτα track και γίνεται μελωδικότερη κι επικότερη στην συνέχεια (με διαστήματα μελωδικής τρίτης να την συνοδεύουν). Όλο αυτό με κάνει να αισθάνομαι λίγο ότι η μπάντα παίζει σαν "best of doom" tribute σχήμα. Σαν ακροατής το απολαμβάνω, σαν συντάκτης όμως οφείλω να το αναφέρω. Και για να είμαι δίκαιος, αν και τα τραγούδια είναι όλα πολύ καλά, ανατριχίλες μου γεννήθηκαν μόνο στο εκπληκτικό "We Are The Dead" και στο τρομερά επικό "The Grand Reclamation" - που με έκανε να νιώσω σαν λυσσασμένος 16χρονος.

Έχοντας τις απαιτούμενες παραστάσεις κι εμπειρίες, οι Godthrymm δημιουργούν ένα πολύ δυνατό άλμπουμ που αναμφίβολα θα αγγίξει και θα συσπειρώσει όσους αγαπούν ή αγάπησαν κάποτε το doom metal. Θα σταθούμε μαζί τους γιατί από το doom δεν θέλουμε απαραίτητα καινοτομίες αλλά την γεύση του παλιού, του καλύτερου κρασιού. Κι αν κάποιοι από εμάς βρίσκουμε σχεδόν πάντα κάτι για να γκρινιάξουμε είναι γιατί, να πάρει, κάποιες φορές τα θέλουμε όλα. Η γεύση όμως δεν αλλάζει και είναι βέβαιο ότι το "Reflections" θα μείνει ως το τέλος της χρονιάς ως ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα άλμπουμ του ιδιώματος.