Giant Squid

Το καλοκαίρι του 2012 ο Aaron John Gregory επισκέφθηκε την Ελλάδα με την οικογένειά του, θέλοντας να γνωρίσει από κοντά τους αρχαίους πολιτισμούς για τους οποίους μάθαινε στο σχολείο. Η Αθήνα διετέλεσε τον ρόλο του ενδιάμεσου προορισμού, με το κύριο μέρος του ταξιδιού να λαμβάνει χώρα στην (Αρχαία) Κρήτη. Ο ιθύνων νους των Giant Squid έμεινε γοητευμένος από τον μινωικό πολιτισμό, και κάπως έτσι το τρίτο ολοκληρωμένο άλμπουμ της μπάντας άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφορεί υπό τον τίτλο "Minoans", διαδεχόμενο -τυπικά- το EP "Cenotes" και -ουσιαστικά- το αριστουργηματικό "The Ichthyologist" του 2009.

Αυτή η αλληλουχία με τον προκάτοχό του είναι κάτι που διαπιστώνεται άμεσα μέσω του εναρκτήριου ομότιτλου κομματιού, που περικλείει στην οχτάλεπτη διάρκειά του τα βασικότερα των χαρακτηριστικών που έκαναν τους Giant Squid αυτό που είναι σήμερα˙ μία post-progressive / sludge / avant-garde / doom rock / metal μπάντα με απίστευτα προσωπικό ήχο και ρηξικέλευθη υφολογική προσέγγιση.

Όπως δηλώνει ο τίτλος του, το άλμπουμ καταπιάνεται με τον μινωικό πολιτισμό κατά την εποχή του χαλκού, από την ανάπτυξη και την εδραίωσή του στην 3η και την 2η χιλιετία π.Χ. έως την καταστροφή του από την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας και την επιδρομή των Μυκηναίων περί το 1450 π.Χ.. Και, ουσιαστικά, η αφήγηση της ιστορίας διαμορφώνει το περιεχόμενο του δίσκου, με την μουσική να περιβάλλει τους στίχους και να αναπτύσσεται γύρω τους σε απόλυτη αναλογία, δημιουργώντας έντονες εικόνες και συναισθήματα. Το "Thera", για παράδειγμα, εκφράζει ιδανικά τον τραγικό συνδυασμό αισθημάτων δέους και εκτίμησης προς τον μεγάλο καταστροφέα των Μινωιτών -την φύση- που καταδίκασε έναν ολόκληρο πολιτισμό στην κατάπτωσή του, με την διπλή ερμηνεία των Aaron Gregory / Jackie Perez Gratz να αγγίζει το peak της εκφραστικότητάς της. Το "Sir Arthur Evans" αναπαριστά με υπέροχο τρόπο τις ανασκαφές της Κνωσού, με τους αρχικά υπνωτιστικούς ρυθμούς σε μπάσο και τσέλο να φέρνουν σταδιακά στο φως μία μελωδία αντίστοιχου μεγαλείου με το εμβληματικό προϊστορικό ανάκτορο, σε ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που θα ακούσετε φέτος. Το "Palace Of Knossos" αποκαλύπτει τον πλούτο του εσωτερικού του παλατιού μέσω του αντίστοιχου πλούτου της ενορχήστρωσης αλλά και αυτού των επιμέρους επιδόσεων των μουσικών, όπου διακρίνεται ο νεοεισελθόντας Zack Farwell (των Grayceon) στα ντραμς.

Η ποικιλία σε ασυνήθιστα όργανα -και η αναλόγως ασυνήθιστη χρήση τους- φέρνει τα αποτελέσματα ακόμη πιο κοντά στον πρότερο βίο των Αμερικανών, με την επιστροφή του Andrew Southard στα πλήκτρα να αποκτά βεβαρημένο ρόλο, αναλαμβάνοντας επιπλέον μέρος της ενορχήστρωσης των φωνητικών. Η συμβολή του βιμπράφωνου, του μπουζουκιού, των πνευστών και αρκετών ακόμη δευτερευόντων οργάνων γίνεται αντιληπτή ακρόαση με την ακρόαση, και το "Minoans" απαιτεί πραγματικά πολλές απ' αυτές προκειμένου να εκτυλιχθεί στην πραγματική του έκταση. Ακόμα και στις ευθύτερες στιγμές του, όπως το "Sixty Foot Waves" που παραπέμπει στις πρώτες δουλειές της μπάντας, ο παράγοντας «heavy» δεν ταυτίζεται με την αμεσότητα των πρωτόλειων συστατικών του, παρά δρα υπογείως, ακριβώς όπως μία ηφαιστειακή έκρηξη ή ένας σεισμός προκαλεί ένα τσουνάμι. Ίσως κάτι τέτοιο συμβαίνει λιγότερο στο "Mycenaeans", που ενώνει το heavy ύφος του "Metridium Fields" με το ελληνικό στοιχείο (\m/ μπουζούκι \m/) μέσα από ένα θεόρατο κεντρικό riff αλλά και μερικές από τις πιο όμορφες φράσεις του τσέλο της Gratz.

Η πιο ιδιαίτερη στιγμή έρχεται λίγο πριν το τέλος με το "The Pearl And The Parthenon", ένα -αρχικά- μαγευτικό νανούρισμα που κλιμακώνεται αναπάντεχα στο τελευταίο του λεπτό σε ένα από τα βαρύτερα θέματα του δίσκου. Από εκεί συνεχίζει το "Phaistos Disc", αναλαμβάνοντας να ολοκληρώσει το "Minoans" όπως του αξίζει, με το μεγαλύτερό του riff να επαναλαμβάνεται θριαμβευτικά, αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι του στα 43 λεπτά του άλμπουμ. Το γεγονός ότι η αποκρυπτογράφηση του δίσκου της Φαιστού συνέπεσε χρονικά με την κυκλοφορία του "Minoans" μπορεί να μην σημαίνει κάτι, πέρα από μία καθαρή σύμπτωση, ωστόσο ο παραλληλισμός είναι πολύ προφανής για να αγνοηθεί...

Όπως μας έχει δείξει η μέχρι τώρα πορεία τους, οι Giant Squid είναι καταδικασμένοι να αναγνωριστούν περισσότερο σε μια άλλη εποχή παρά στη δική τους, όπως καθετί τόσο μοναδικά προοδευτικό. Ο τρίτος ολοκληρωμένος δίσκος τους ίσως είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει, ίσως και όχι, η αξία του όμως τον στέλνει αυτομάτως στη σφαίρα του διαχρονικού, αναμένοντας μοιραία την αποκρυπτογράφησή του. Το "Minoans" είναι ένα υπερκόσμιο μουσικό / ιστορικό ταξίδι, ικανό να συγκινήσει και να στοιχειώσει οποιονδήποτε αφεθεί σ' αυτό, ζητώντας ως μοναδικά ανταλλάγματα την υπομονή και την προσοχή του. Είναι ευνόητο ότι η έλλειψη αμεσότητας που το χαρακτηρίζει δεν θα ελκύσει πολλούς, και ενδέχεται να χρειαστεί να περάσει καιρός μέχρις ότου αφομοιωθεί στην πλήρη εμβέλειά του, όσοι όμως αποφασίσουν να βυθιστούν στα ύδατά του είναι βέβαιο πως θα ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να κρίνουν επιφανειακά, καταδικάζοντας μία από τις πιο συναρπαστικές μπάντες των ημερών μας στην αφάνεια.