Forever Still

Πιστεύω ότι είναι πραγματικά δύσκολο για ένα νέο όνομα να ξεχωρίσει ανάμεσα στο πλήθος νέων κυκλοφοριών που υπάρχει. Η δεδομένη δυσκολία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν ο ήχος του εν λόγω καλλιτέχνη/συγκροτήματος έχει επιπλέον χαρακτηριστικά τα οποία μπορούν εύκολα να παρεξηγηθούν από μια μεγάλη μερίδα κόσμου. Στην περίπτωση των Forever Still υπάρχουν γυναικεία φωνητικά, goth-ίζον παρουσιαστικό, πιασάρικα ρεφρέν και στοιχεία που φέρνουν στο μυαλό την εναλλακτική/post-grunge/nu σκηνή της από κει μεριάς του ατλαντικού.

Όσοι δεν τρομάζουν από τα παραπάνω και δεν έφυγαν με ragequit, έχουν σε γενικές γραμμές μια αρκετά καλή ιδέα ως προς το πού κινείται ο δίσκος. Χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, διάσπαρτες ηλεκτρονικές λεπτομέρειες, απλές δομές και δυνατές μελωδίες, που άλλοτε βγάζουν οργή, άλλοτε απογοήτευση κι άλλοτε κάτι ενδιάμεσο. Συνολικά το ύφος μοιάζει να ισορροπεί ανάμεσα στους Evanescence του "Fallen" και τους Chevelle του "This Type Of Thinking". Οι παραλληλισμοί με την Amy Lee και την παρέα της είναι οι πιο προφανείς, λόγω φωνητικών, θεματολογίας και προσέγγισης· αυτά που δίνουν στο αποτέλεσμα το κάτι παραπάνω, όμως, είναι τα κοφτά riff και τα ξεσπάσματα που έχουν κάτι από την μπάντα των αδερφών Loeffler.

Συνολικά, οι όποιες επιρροές, πέρα από αναμενόμενες, παρουσιάζονται καλά φιλτραρισμένες, με τρόπο που το ντεμπούτο των Δανών ακούγεται ιδιαίτερα δεμένο. Σε αυτό πιθανότατα συμβάλλει το γεγονός ότι υπάρχει ένα ενιαίο concept, όπως μας είπε η frontwoman Maja Shining, καθώς και το ότι εκείνη και ο Mikkel Haastrup είναι υπεύθυνοι για κάθε πτυχή του δίσκου, από τη σύνθεση ως την παραγωγή, χωρίς να έχουν μπλεχτεί εξωτερικοί παράγοντες. Τα δέκα κομμάτια είναι καλά στημένα, με τουλάχιστον τα μισά από αυτά να μπορούν δυνητικά να λειτουργήσουν ανεξάρτητα ως singles και μοναδική πιθανή αδυναμία τη σχεδόν πλήρη υφολογική ομοιομορφία τους.

Το "Scars" είναι ιδανικό ως εισαγωγή στον δίσκο, και κατ' επέκταση στην μπάντα, με το κιθαριστικό θέμα, το ραδιοφωνικό ρεφρέν και τη σκοτεινή ατμόσφαιρα, ενώ δεν μπορώ να βρω κανέναν λόγο να μην χρησιμοποιηθούν ως μέρος της προώθησης το "Miss Madness" με την κολλητική μελωδία ή το πιο εναλλακτικό "Awake The Fire". Από κοντά ακολουθούν το nu-ish "Breathe In" με τα σκισμένα περάσματα της Shining και το "Your Light" που κλείνει διακριτικά το μάτι στους Godsmack, με τα υπόλοιπα κομμάτια να μην περνούν αδιάφορα, καθώς σε κάθε ένα υπάρχει κάποιο hook.

Θεωρώ ότι αν το "Tied Down" είχε κυκλοφορήσει μια δεκαετία πίσω, σήμερα θα λογιζόταν με σχετική ευκολία ανάμεσα στους δυνατούς, παρεξηγημένους από πολλούς, alternative metal δίσκους της εποχής. Μπορεί να μην έχει κάτι το ξεκάθαρα καινούργιο να προσθέσει στον χώρο, αλλά σε κάθε περίπτωση, οι Forever Still δείχνουν να πιστεύουν σε αυτό που κάνουν, στον ήχο που κινούνται στέκονται το λιγότερο αξιόλογα και αφήνουν αρκετές υποσχέσεις για το μέλλον.