Firmament

Μια νέα προσθήκη στο διαρκώς αυξανόμενο πλήθος σχημάτων που επιδίδεται σε αυτό το '70s/early '80s proto metal υβρίδιο αποτελούν οι Firmament, ένα γερμανικό κουιντέτο που διατηρεί δεσμούς με λοιπές μπάντες της traditional metal σκηνής της Λειψίας. Βλέπετε, ο πυρήνας των μελών τους προέρχεται από τις τάξεις των ελπιδοφόρων - αλλά αδικοχαμένων - Tension, ενώ ένα από αυτά βρίσκεται ακόμη στους Wayward, γεγονός που δείχνει μια τοπική σκηνή σε γενικότερο δημιουργικό αναβρασμό. Πέραν, όμως, των πληροφοριών που αφορούν τα μέλη της μπάντας, η ίδια η μουσική της φάνταζε απολύτως θελκτική σε μια πρώτη ανάγνωση του δελτίου τύπου της παρθενικής τους ολοκληρωμένης κυκλοφορίας, μιλώντας στο θυμικό μας με τις αναφορές στους Wishbone Ash, τους Thin Lizzy, τους Blue Oyster Cult και τους '70s Scorpions.

Ομολογουμένως, το “We Don't Rise, We Just Fall” προσφέρει αυτά που «υπόσχεται», τουλάχιστον υφολογικά. Η παραγωγή ακούγεται οργανική, οι διπλές κιθάρες στάζουν πώρωση ανά στιγμές, οι ατμόσφαιρες «φωνάζουν» '70s εξαρχής και τα τραγούδια του άλμπουμ είναι απολαυστικά σε μουσικό επίπεδο. Πραγματικά, αυτό το πρωτόλειο μουσικό ταξίδι σε μια δημιουργική εποχή παρελθοντική και, πιθανόν, πιο «αληθινή» στα πεπραγμένα και τις προθέσεις της δίνει έναν ιδιαίτερο αέρα στο σχήμα, κυκλώνοντας το όνομα τους ως ένα από εκείνα τα σχήματα από τα οποία θα περιμένουμε σπουδαία πράγματα στο μέλλον.

Γιατί, όμως, στο μέλλον και όχι στο παρόν; Αυτό διότι το ντεμπούτο των Γερμανών metallers υστερεί σε ορισμένα χαρακτηριστικά - μικρές λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν το ποιοτικό από το πραγματικά μοναδικό. Καλώς ή κακώς, η φωνή του Maik Huber δεν ταιριάζει στο υλικό του δίσκου, όσο ικανός τραγουδιστής κι αν μπορεί να θεωρηθεί ο ίδιος. Οι φωνητικές γραμμές, οι ερμηνείες και η εν γένει φωνητική προσέγγιση του στα τραγούδια του άλμπουμ, ναι μεν δεν μπορούν να σχολιαστούν ξεκάθαρα αρνητικά, αλλά δεδομένα αφαιρούν πόντους από τις τελικές εντυπώσεις, καθώς σε λίγες περιπτώσεις κουμπώνουν ιδανικά στις συνθέσεις. Ευτυχώς, η μπάντα έχει ήδη ξεκινήσει να δουλεύει στο δεύτερο δίσκο της, αυτή τη φορά με τον Marco Herrmann πίσω από το μικρόφωνο.

Σε δευτερεύον επίπεδο, οι Firmament αντιμετωπίζουν ό,τι και κάθε πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα που εισέρχεται στη δισκογραφία, κοινώς αυτή τη συνθετική «ανωριμότητα» που αναδεικνύει επιρροές και προθέσεις, αλλά κουβαλάει μαζί της και μια δημιουργική αφέλεια, σε μια προσπάθεια να κερδηθεί το στοίχημα των εντυπώσεων. Προφανώς, σε αυτό το σημείο δεν μπορούν να κριθούν αυστηρά, ούτε στην πραγματικότητα επηρεάζεται άσχημα το μουσικό σκέλος του άλμπουμ τους, αλλά εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και η μπάντα δείχνει ικανή για μεγάλα πράγματα μόλις συνειδητοποιήσει και αξιοποιήσει τις δυνατότητες της.

Εν τέλει, ο τίτλος του πρώτου full length των Firmament θα έπρεπε να είναι ελαφρώς παραλλαγμένος, καθώς το σχήμα δεν πέφτει στην παγίδα που επιτάσσουν οι πρόσκαιρες μόδες του σκληρού ήχου, αλλά ανέρχεται περήφανο στη παραγωγική δισκογραφία, ικανό για το καλύτερο. Προσδοκάμε νέα τους σύντομα, όσο το “We Don't Rise, We Just Fall” επιτελεί τη grower φύση του με κάθε επιπλέον ακρόαση.

Bandcamp