Extreme

Οι Extreme μοιάζουν να μην κάνουν τικ σε κανένα από τα κουτάκια που θα τους έκαναν δημοφιλείς στη χώρα μας. Καλός κιθαρίστας ο Bettencourt αλλά η πολλή η τεχνική το τρώει το συναίσθημα, άσε που όλο αυτό το hard rock που έχει ως βάση του τους Van Halen παραείναι αμερικάνικο. Ακόμα κι αυτό το "More Than Words" που υποτίθεται ότι είναι τεράστια επιτυχία, σιγά το τραγούδι. Μήπως το ακούσατε στις αυτιστικά επαναλαμβανόμενες playlist των εγχώριων ραδιοφωνικών σταθμών;

Υπερβάλλω προφανώς με τα παραπάνω, αλλά - μεταξύ μας - μπορεί να μην απέχουν και τόσο από την πραγματικότητα, αντικατοπτρίζοντας την ρεαλιστική εικόνα αναγνώρισης της οποίας (δεν) τυγχάνουν hard rock καλλιτέχνες όπως οι Extreme. Οι οποίοι, ξαφνικά, με το έκτο τους άλμπουμ και μετά από μια δεκαπεντάχρονη απουσία από τα δισκογραφικά δρώμενα έχουν σηκώσει αρκετή σκόνη γύρω από το όνομά τους.

Για όσους δεν έχουν την παραμικρή ιδέα, οι Extreme βρίσκονται στο κουρμπέτι εδώ και περίπου 35 χρόνια, αποτελώντας ουσιαστικά την μπάντα του φανταστικού κιθαρίστα Nuno Bettencourt, ο οποίος έχει δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια τον Gary Cherone στα φωνητικά και τον Pat Badger στο μπάσο. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί πως από τις τάξεις της μπάντας έχει περάσει πίσω από το drum kit κι ο πολύς Mike Mangini, για να γίνεται πιο αντιληπτό και το επίπεδο μουσικότητας που χαρακτηρίζει τα μέλη του συγκροτήματος.

Η αλήθεια είναι πως από το 1995 κι έπειτα η μπάντα δεν επέδειξε ποτέ την απαιτούμενη σταθερότητα, είτε λόγω της σύντομης ένταξης του Cherone στους Van Halen στα τέλη της δεκαετίας του '90, είτε λόγω του γεγονότος ότι από το 2009 κι έπειτα ο Bettencourt βρήκε μια πολύ glamourous (και φαντάζομαι αποδοτική χρηματικά) δουλειά ως κιθαρίστας της pop-star Rihanna. Ως αποτέλεσμα, το μοναδικό άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ενδιάμεσα, το "Saudades de Rock" του 2008, πέρασε σχετικά απαρατήρητο. Μόνο που δεν φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο με το φετινό "Six".

Πέραν του αν είναι πραγματικά καλό άλμπουμ, τη σκόνη γύρω από αυτό βοήθησαν να σηκωθεί τύποι σαν τον Rick Beato και τον Justin Hawkins, μέσα από τα κανάλια που διατηρούν στο youtube και τα οποία έχουν (δικαίως σε μεγάλο βαθμό) σημαντική απήχηση στον κόσμο. Ειδικότερα, καταλυτικό ρόλο έπαιξε η αντίδρασή τους στο πρώτο single, το εναρκτήριο "Rise", που ομολογουμένως κερδίζει της εντυπώσεις με την ενεργητικότητά του και κυρίως το αδιανόητο σόλο που παίζει ο Bettencourt. Ήταν η σπίθα που άναψε τη φλόγα κι από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους.

Στο λιτά τιτλοφορούμενο "Six", οι Extreme έχουν όλη την απαραίτητη ουσία για να υποστηρίξουν τον θόρυβο που δημιουργήθηκε. Διότι, αυτό περιλαμβάνει πραγματικά καλά τραγούδια πυρακτωμένου hard rock, όπως το "Rise" που αναφέρθηκε ήδη, το groovy "#Rebel" ή το "Banshee" που με έκανε να θυμηθώ πόσο μου έχουν λείψει (και θα μου λείπουν) οι Velvet Revolver. Την ίδια στιγμή, τα καταφέρνουν το ίδιο αξιόλογα όταν οι συνθέσεις γίνονται πιο laid back και προστίθενται η ακουστική κιθάρα και οι πιο πιαράρικες μελωδίες στην εξίσωση. Απόδειξη αποτελούν τα υπέροχα "Other Side Of The Rainbow" και "Small Town Beautiful", καθώς και το κλείσιμο του "Here's To The Losers" το οποίο φέρνει στο νου αντίστοιχες συνθέσεις των Sixx A.M., των Halestorm ή των Shinedown και φαντάζομαι πως- όπως κι αρκετά ακόμα τραγούδια του άλμπουμ - θα έχει την τιμητική του από τους rock ραδιοφωνικούς σταθμούς της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού. Οκ, το "Beautiful Girls" ίσως φαντάζει λίγο cringy δεδομένης της ηλικίας των μελών της μπάντας, αλλά ακόμα κι έτσι παραμένει μια συμπαθητική καλοκαιρινή σύνθεση.

Πάντως, πρέπει να πιστωθεί στην παρέα των Bettencourt και Cherone ότι δεν διστάζουν να δοκιμάσουν και λίγο διαφορετικά πράγματα, προσθέτοντας κάποια πιο μοντέρνα στοιχεία σε συνθέσεις όπως το "The Mask" ή το "X Out". Μεταξύ μας, όμως, δεν είναι αυτές οι συνθέσεις οι οποίες καθιστούν το "Six" ξεχωριστό και το κάνουν να ξεπερνά τον μέσο όρο των κυκλοφοριών εκεί έξω. Αυτό οφείλεται στις συνθέσεις που αναφέρθηκαν πιο πριν, στον ωραίο ήχο που έχει το άλμπουμ, στην πολύ καλή διάθεση που βγάζει η μπάντα, στις πραγματικά δυναμικές ερμηνείες του Chrerone και φυσικά στο παίξιμο του Bettencourt που αποδεικνύει γιατί θεωρείται μεταξύ των καλύτερων, όντας απολαυστικό σε κάθε στιγμή του.

Τα πράγματα με την νέα δισκογραφική δουλειά των Extreme είναι σχετικά απλά. Αν σου αρέσει το κιθαριστικό hard rock, τότε με τα τραγούδια, τις ερμηνείες και τα παιξίματά τους δεν σου αφήνουν περιθώρια να αμφισβητήσεις την αξία του "Six". Μπορεί να μην αποτελεί κάποιου είδους ρηξικέλευθη μουσική πρόταση, αλλά αν ψήνεσαι για Van Halen, Slash, Wylde, Satriani και δεν ξινίζεις τα μούτρα σου με τις «αμερικανιές», το δεν έχεις κανένα λόγο να το προσπεράσεις. Εναλλακτικά, υπάρχει πάντα η επιλογή των ελληνικών rock ραδιοφωνικών σταθμών.