Evergrey

Οι Evergrey εδώ που έχουν φτάσει δύσκολα θα λαθέψουν ή θα κυκλοφορήσουν μια δουλειά που θα απογοητεύσει κάποιον που δηλώνει οπαδός τους. Κάθε νέο τους άλμπουμ θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι θα πληροί συγκεκριμένα ποιοτικά στάνταρ, και τα μόνα ερωτήματα που προκύπτουν έχουν να κάνουν με το πόσο καλό είναι και τι διαφορετικό προσφέρει σε σχέση με την ήδη υφιστάμενη δισκογραφία τους.

Το (αισίως) 12^ο στούντιο άλμπουμ τους, "Escape Of The Phoenix", βρίσκει τους Σουηδούς σε ένα μάλλον καλό φεγγάρι της καριέρας τους, καθώς η τριλογία των "Hymns For The Broken", "The Storm Within" και "The Atlantic" - ειδικά το καταπληκτικό "Hymns" - τους τοποθέτησε ξανά δυνατά στον χάρτη μετά από μια περίοδο καμπής και σταθεροποίησε τη θέση τους στην progressive (αλλά και εν γένει) metal σκηνής του σήμερα. Συνειδητοποιημένοι πιθανότατα για το ποιο είναι το εμπορικό ταβάνι του χώρου στον οποίο κινούνται, με σταθερότητα στη σύνθεση και αρκετά αποκρυσταλλωμένη ηχητική ταυτότητα, οι Evergrey συνεχίζουν πάνω σε αυτό έχτισαν τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς να επιχειρούν να ταράξουν ιδιαίτερα τα νερά.

Όπως συμβαίνει σε όλα τα άλμπουμ, έτσι κι εδώ - και με όλο τον σεβασμό στα υπόλοιπα μέλη, ειδικά στον drummer και συν-συνθέτη Jonas Ekdahl και παρά το συλλεκτικό πνεύμα που διέπει την μπάντα - ο Tom Englund είναι που καθορίζει το αποτέλεσμα. Όχι μόνο ως βασικός συνθέτης, αλλά και λόγω της χαρακτηριστικής φωνής του, των φορτισμένων συναισθηματικά ερμηνειών του και των προσωπικών στίχων με τους οποίους ντύνει τα τραγούδα. Αν και απαλλαγμένος από το στιχουργικό πλαίσιο των προηγούμενων δίσκων, επιμένει να προσεγγίζει τους στίχους και τις ερμηνείες ως ψυχοθεραπεία και εξωτερίκευση συναισθημάτων. Και ορθά πράττει, διότι αυτή του η προσέγγιση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της μουσικής ταυτότητας των Evergrey, οδηγώντας συχνά σε ένα πιο προσωπικό δέσιμο τον ακροατή.

Επίσης, λίγο-πολύ πρέπει να θεωρείται αναμενόμενη και η ηχητική προσέγγιση, αφού οι Englund και Ekdahl πίσω από την κονσόλα της παραγωγής μοιάζουν να έχουν βρει τον ήχο που εκφράζει τη μπάντα κι όπως πάντα ο Jacob Hansen προσδίδει κάτι από την trademark ευκρίνεια/καθαρότητα που χαρακτηρίζει τις δουλειές του. Οι κιθάρες είναι δυνατές και σχετικά χαμηλοκουρδισμένες, το rhythm section έχει πολύ σημαντικό ρόλο και είναι αρκετά μπροστά στη μίξη, ενώ τα πλήκτρα έχουν κυρίως τον ρόλο να γλυκάνουν το wall of sound που δημιουργείται, αλλά στην πραγματικότητα καθορίζουν το μελωδικό πλαίσιο των τραγουδιών. Με λίγα λόγια, η παραγωγή είναι αναμενόμενα φορτωμένη, κάτι που μπορεί να αναχθεί σε πλεονέκτημα ή μειονέκτημα ανάλογα με τον τρόπο και το μέσο που θα ακούσει κάποιος το άλμπουμ. Πάντως, εξυπηρετεί ιδανικά αυτό που παίζουν.

Όσον αφορά σε συνθετικό επίπεδο, η εκτίμησή μου είναι πως στο σύνολό του το "Escape Of The Phoenix" στέκεται στο ίδιο επίπεδο, ενδεχομένως και ελαφρώς πάνω από τους δυο προκατόχους του. Μπορεί να μην έχει ένα τραγούδι συγκλονιστικό όσο το "The Impossible" και τα singles του να μην είναι απαραίτητα καλύτερα από το "Weightless" παραδείγματος χάριν, αλλά η ολοκληρωμένη ακρόαση από αρχής έως τέλους με αφήνει με την αίσθηση πως το συνολικό αποτέλεσμα έχει καλύτερη ροή κι ομοιογένεια.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν συνθέσεις που ξεχωρίζουν, όπως το αργό, μελωδικό και φορτισμένο "Stories", του οποίου το ύφος ταιριάζει απόλυτα στις ερμηνευτικές αρετές του Englund ή το "The Beholder" με την guest εμφάνιση του James LaBrie των Dream Theater να το διαφοροποιεί και να προσδίδει πόντους. Από κοντά θα τοποθετούσα το "Where August Mourn", το οποίο είναι το πιο ωραίο από τα πιο άμεσα (τύπου-single) τραγούδια, έχοντας έναν συνδυασμό βαριών κιθάρων και πλήκτρων που μου έφερε στο μυαλό παλιές (και σαφώς πιο καλές από τις πιο πρόσφατες) εποχές των In Flames, ενώ πολύ μεστό βρίσκω και το "You From You".

Από εκεί και πέρα υπάρχουν τα ευχάριστα μεν, τυπικά δε singles "Forever Outsider" και "Eternal Nocturnal", ενώ τα "Dandelion Cipher" και "In The Absence Of The Sun" έχουν σχετικά θετική συνεισφορά, χωρίς να καθορίζουν όμως την αξία του δίσκου. Για κάποιο λόγο, το ομότιτλο τραγούδι είναι από τα πιο επιθετικά που έχουν γράψει, με το βασικό του να φέρνει στο νου τους Gojira και μαζί με το "Leaden Saint", που περιλαμβάνει μάλλον το ωραιότερο solo του Danhage στο άλμπουμ, αποτελούν τις πιο βαριές στιγμές του, χάνοντας όμως κάτι από την επιζητούμενη ισορροπία. Μια ισορροπία που επιτυγχάνεται περισσότερο στο "Run" που κλείνει το άλμπουμ με συμπαθητικό αλλά όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό τρόπο.

Όσο περισσότερο ακούω το "Escape Of The Phoenix" τόσο περισσότερο ενισχύεται η άποψή μου ότι κερδίζει περισσότερους πόντους ως ολοκληρωμένη δουλειά. Ίσως αυτό έχει να κάνει με τη ροή των τραγουδιών, τις αυξομειώσεις στις ταχύτητες και στις εντάσεις και με την ισορροπία μεταξύ βαρύτητας και μελωδικότητας όπως αυτή αποτυπώνεται. Σε κάθε περίπτωση, με το "Escape Of The Phoenix", οι Evergrey χωρίς να διαφοροποιούνται σημαντικά υφολογικά ή ποιοτικά, προσθέτουν ένα ακόμα αξιόλογο άλμπουμ στη δικογραφία τους, που δεν προβλέπω να αλλάζει ιδιαίτερα - είτε θετικά, είτε αρνητικά - την άποψη που έχει ήδη κάποιος για αυτούς.