Entropia

Μου αρέσει όταν μια μπάντα, που έχουμε ξεχωρίσει σαν μια από τις καλύτερες underground κυκλοφορίες κάποτε, έρχεται χρόνια μετά, με την επόμενη δουλειά της και δείχνει ότι έχει υπερκαλύψει τις προσδοκίες μας. Φέτος, κατάφεραν κι έκοψαν βινύλια σε μια πολωνική εταιρεία, σε σχέση με τη αυτοχρηματοδοτούμενη παλιότερη δουλειά τους.

Συνεχίζουν να παίζουν ένα άγριο black metal, με προσμίξεις από πολλά ακραία και προοδευτικά είδη του σκληρού χώρου. Αν επικεντρωθώ σε φετινούς δίσκους με παρόμοια στοιχεία, το "Ufonaut" είναι αρκετά κοντά ηχητικά, στο εκπληκτικό "Slow Forever" των Cobalt και το ανεπανάληπτο "Värähtelijä" των Oranssi Pazuzu. Φυσικά και ποιοτικά δεν μπορώ να τους συγκρίνω με τα συγκροτήματα που προανέφερα, αλλά η προσπάθεια τους είναι και πάλι, αρκετά καλή. Όταν στο κάτω κάτω, τους συγκρίνω με τα μέχρι στιγμής, κατά γενική ομολογία, καλύτερα ακραία black που έχουν κυκλοφορήσει φέτος, σίγουρα κάτι εχουν να μας πουν. Οι Πολωνοί καταφέρνουν να παρουσιάσουν έναν ιδιαίτερα ενδιαφέρον δίσκο, λοιπόν, που καλύπτει σίγουρα φίλους του είδους και πολλούς άλλους που θα ψάξουν το ακραίο και το διαφορετικό. Τα τύμπανα τους είναι φρενήρη και ο ήχος τους, με αλλεπάλληλες εναλλαγές έντασης, ρυθμού και ταχύτητας, αρκετά προοδευτικός. Τα φωνητικά ακούγονται σχετικά πίσω από τα όργανα, σκληρά, παραμορφωμένα και αρκετά πνιχτά.

Φυσικά και έχουν ακόμα αδυναμίες. Διακρίνω μεταξύ των κομματιών μια μικρή έλλειψη συνοχής. Αν και σε σημεία ακούγονται μερικά εκπληκτικά περάσματα, όπως στο κομμάτι "Apogeum", σε άλλα αντιλαμβάνομαι την έλλειψη οργάνωσης και τα ανεπαίσθητα λάθη στην ενορχήστρωση. Επίσης εντυπωσιακό και καλοφτιαγμένο είναι και το κομμάτι "Veritas", το οποίο ξεχωρίζει μεταξύ όλων πανεύκολα. Είναι από τα καλύτερα black metal (με προσμίξεις) κομμάτια που άκουσα φέτος. Όπου μπλέκουν sludge με progressive ιδέες και death ταχύτητες και black φωνητικά, παράγουν πανέμορφα πράγματα. Το εναρκτήριο "Fractal" ας πούμε, έχει κάτι παλιομοδίτικο, αλλά συνάμα και μια όμορφη μοντέρνα σαπίλα που το εξυψώνει. Στα υπόλοιπα πιο άρρυθμα ή επιπόλαια σημεία, και σε κομμάτια χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, σαν το "Samsara" και το "Paradox", ο δίσκος σίγουρα χωλαίνει.

Δεν είναι ο καλύτερος metal δίσκος της χρονιάς. Αλλά σίγουρα αξίζει να τον ακούσεις. Συνδυάζει όραμα και όρεξη με μαεστρία και έντονη προσπάθεια. Δεν διακατέχεται από πρωτότυπη γραφή και ιδέες, αλλά μπορεί να σου προσφέρει μια καλή ακουστική εμπειρία ακραίου metal.

Bandcamp