Elton John

«Spending all our time, trying to get back home again», τραγουδά με σοβαρότητα ο sir Elton John, κλείνοντας πονηρά το μάτι στο παρελθόν. Μ' αυτόν τον στίχο μπορεί κανείς επίσης να περιγράψει εύστοχα το "The Diving Board", που, ύστερα από όσα έχουν μεσολαβήσει από το ντεμπούτο του 1969 και μετά, ακούγεται φρέσκο, απλά και μόνο επειδή μοιάζει παλιό!

Ομολογώ πως αυτό το όμορφο μουσικό πισωγύρισμα, ύστερα από την κυκλοφορία του "The Union" με τον Leon Russell, δεν ήταν και τόσο απροσδόκητο. Κι επειδή τα τελευταία χρόνια ο Elton John βρίσκεται στην επικαιρότητα κυρίως λόγω της προσωπικής του ζωής και όχι της καλής μουσικής του, τότε φυσιολογικά γίνεται ευπρόσδεκτο. Οι παλιοί γνώριμοι Bernie Taupin στους στίχους και T-Bone Burnett στην παραγωγή είναι και αυτή τη φορά παρόντες, αλλά σταθερά προσανατολισμένοι σε κλασικά pop δεδομένα και όχι πια σε disco, folk ή country συνήθως ερασιτεχνικούς πειραματισμούς (ειλικρινά λυπάμαι, αν αυτό ακούγεται λιγάκι ωμό, Elton). Με άλλα λόγια, εδώ δεν θα βρείτε τραγούδια τύπου "I'm Still Standing" ή "Candle In The Wind" (τώρα με τη lady Di ασχολείται η Naomi Watts, κλαψ), αλλά μην ενθουσιάζεστε και περιμένετε κανένα "Goodbye Yellow Brick Road". Αυτό που θα ακούσετε είναι ένας δίσκος «στοιχειωμένος» από το πιάνο, που ντύνει απλά και ζεστά στίχους που μιλούν για τον έρωτα, την απώλεια και τη μοναξιά των ποιητών. Τα πρώτα τραγούδια, με εξέχοντα τα "Oceans Away", "Ballad Of Blind Tom", και ιδίως το "Oscar Wilde Gets Out", δημιουργούν αυξημένες προσδοκίες για τη συνέχεια, οι οποίες δεν επαληθεύονται πλήρως. Ειλικρινά, όμως, τι καλύτερο μπορούσε να περιμένει κανείς μετά από τριάντα κυκλοφορίες;

Συνήθως κάποιος έχει ένα τάλαντο και όχι πολλά. Κι αν το πέρασμα του χρόνου συνεπάγεται αναπόφευκτα την επανάληψη, κάποιες φορές αυτή είναι σαφώς προτιμότερη από καινοτόμες ανέμπνευστες διαδρομές, ακόμα κι αν αυτές δεν γίνονται στο όνομα του εύκολου κέρδους, αλλά της αναζήτησης νέων τρόπων έκφρασης.