Eden's Curse

Την έχω την αδυναμία μου στις μελωδίες, το ομολογώ. Όλα για μένα ξεκινάνε από μια ωραία μελωδία, αλλά τελικά από μόνη της η καλή αίσθηση αυτής δε μπορεί πλέον να με εντυπωσιάσει, κάτι που επιβεβαίωσα με την τρίτη δισκογραφική δουλειά των Eden's Curse, "Trinity". Οι Eden's Curse, λοιπόν, κινούνται στο μελωδικό metal, αυτό που εκτιμάνε όσοι ψάχνουν τα παρατρεχάμενα projects των μελών των Pink Cream 69 και τα μουσικά τους ακούσματα κινούνται σε εύρος που καλύπτει από τους Ten και τον Axel Rudi Pell, μέχρι τους Royal Hunt, τους Vanden Plas ή τους Time Machine, μειώνοντας βεβαίως αισθητά το όποιο prog στοιχείο των τριών τελευταίων.

Οφείλω να ομολογήσω, επίσης, πως πριν παραλάβω το promo του νέου άλμπουμ δεν είχα ασχοληθεί με τις προηγούμενες δουλειές των -παραδόξως- Βρετανών στη βάση, πολυεθνικών στην ουσία, Eden's Curse, οι οποίες δεν παρεκκλίνουν μουσικά από αυτό που περίμενα και πρεσβεύει η μπάντα. Τυπικό μεν, καλοπαιγμένο δε metal που στηρίζεται στα φωνητικά του Michael Eden (είναι όσο κλισέ μου ακούγεται;), στην υπερ-γυαλισμένη παραγωγή, στο καλό παίξιμο -ειδικά στα κιθαριστικά solo- και στα ευκολομνημόνευτα refrain.

Το "Trinity" δε μπορεί κανείς να πει πως είναι κακό, κάθε άλλο, η προσπάθεια που φαίνεται να έχει γίνει είναι επαγγελματική και ενδεχομένως όσοι ποθούν να ακούν μόνο μελωδικές εκφάνσεις του hard rock και του metal να την καταβρούν με τις συνθέσεις του. Από την άλλη, δε μπορώ να ισχυριστώ ότι αποκόμισα κάτι το ιδιαίτερο από τη μουσική που περιέχει και εν τέλει έχω την αίσθηση πως είναι ένα από τα πολλά «απλά καλά» άλμπουμ του χώρου, που βρίσκονται σε πλεόνασμα στη δισκοθήκη μου, καθώς παλιότερα τα συνέλλεγα μαζικά από τα ράφια με τις προσφορές.

Δε σας αποθαρρύνω τελείως από το να του δώσετε μια ευκαιρία, αφού περιέχει καλές στιγμές, όπως το ομώνυμο τραγούδι, που είναι πραγματικά καλό, με ωραία γέφυρα, ενώ πρέπει να αναφερθούν οι συμμετοχές των James Labrie (Dream Theater) στο "No Holy Man" και Andi Deris (Helloween) στο "Black Widow", που περνάνε όμως μάλλον αδιάφορες, γιατί με τον πρώτο ο Eden έχει πανομοιότυπη χροιά φωνής και το δεύτερο είναι μέτριο ως σύνθεση γενικότερα. Αντιθέτως, μια χαρά στέκονται συνθέσεις όπως η μπαλάντα "Guardian Angel" ή το "Jerusalem Sleeps", ενώ έναν πιο up tempo χαρακτήρα έχουν τα "Can't Fool The Devil" και "Dare To Be Different". Η διασκευή στο "Rock 'N' Roll Children" του Dio, που κλείνει το δίσκο, ήταν μάλλον αχρείαστη.

Ενδεχομένως να τους αδικώ λίγο, αλλά λείπει το στοιχείο στο άλμπουμ που θα μπορούσε να μου εκμαιεύσει κάποιον καλύτερο λόγο για να προκρίνω την εν λόγω κυκλοφορία ως κάτι το ιδιαίτερο ή ξεχωριστό. Κάποτε αναζητούσα και αγόραζα «τυφλά» τέτοια cd στα δισκοπωλεία, με ελπίδα να πετύχω κάποιο διαμαντάκι, αλλά πλέον οι καιροί άλλαξαν και αφενός τα δισκοπωλεία λιγοστεύουν, αφ' ετέρου ίσως τιμήσω μια τέτοια κυκλοφορία μόνο αν την εντοπίσω σε (χαμηλή) τιμή ευκαιρίας, ανταμείβοντας την καλή προσπάθεια και μόνο. Στην εποχή όμως που δε χρειάζεται να υποχρεώσω κανέναν να ξοδευτεί, πιθανότατα αξίζει μια ακρόαση από τους ενδιαφερόμενους στον ήχο.