Ebonivory

Ακούγοντας ξανά και ξανά το εκπληκτικό νέο άλμπουμ των Caligula's Horse, υπήρξαν στιγμές που αναρωτήθηκα αν το progressive metal της Αυστραλίας πλησιάζει πια τις απόλυτες κορυφές του. Λίγες μόνο μέρες μετά, σε μια παράξενη ευθυγράμμιση των άστρων, ένα σχετικά νέο γκρουπ στο δεύτερο μόλις άλμπουμ του μας κλείνει πονηρά το μάτι: ναι, το παρόν είναι λαμπρό αλλά μην υποτιμάτε ακόμα το μέλλον αυτής της σκηνής.

Στη συνείδηση μου, η prog σχολή της Αυστραλίας έχει σαν κύρια χαρακτηριστικά της τον πελώριο ήχο, απανωτές ασκήσεις ύφους πάνω στα ρυθμικά του "Awake", εμπλουτισμό τους με τις κατακτήσεις του djent και μια μελωδική/εμπορική προσέγγιση στις φωνητικές γραμμές και τα ρεφρέν. Δηλαδή ένα υπέρ-ρυθμικό, radio-friendly prog κτήνος. Οι Ebonivory παραδίδουν όλα τα παραπάνω με άνεση βετεράνων, προσθέτοντας επίσης στοιχεία alternative, modern punk και post-hardcore, κατά τα δικά τους λεγόμενα. Δεν θα συμφωνήσω σε αυτό, το στυλ τους παραμένει 100% progressive metal, ας κρατήσουμε όμως το "modern punk" αν με αυτό εννοούν τα μελωδικά ρεφρέν που θυμίζουν την άλλη πλευρά του Ειρηνικού.

Κεντρική φιγούρα της μπάντας είναι ο Charlie Powlett, τραγουδιστής, συνθέτης και απόλυτος mastermind των Ebonivory. Πρόκειται εμφανώς για έναν εξαιρετικά επίμονο και τελειομανή δημιουργό. Το υλικό του "The Long Dream I" (θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος) δουλευόταν στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από το ντεμπούτο τους "The Only Constant" του 2015 και είναι γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή που θα πατήσεις το play, θα εντυπωσιαστείς. Η μουσική είναι επιμελώς τελειοποιημένη και γυαλισμένη σε κάθε εκτελεστική και ηχητική της λεπτομέρεια.

Κυρίως όμως, ο Charlie είναι σπουδαίος τραγουδιστής, διαθέτοντας το χάρισμα μιας φωνής εύπλαστης, νεανικής, αναντίρρητα συναισθηματικής. Το παλικάρι δεν πρέπει να είναι πάνω από 24-25 ετών κι όμως επιδεικνύει μια σπάνια εκτελεστική δεινότητα. Οι τυπικές φωνητικές γραμμές του είναι ορμητικά δυναμικές και, αν πρέπει να ανεχτούμε ότι η αγορίστικη χροιά του σε κάποιες στιγμές ακούγεται λίγο γλυκανάλατη, μπορούμε αντίστοιχα να θαυμάσουμε και την ωριμότητα των harsh φωνητικών όπου αυτά εμφανίζονται. Αποτέλεσμα είναι ότι οι Ebonivory μοιάζουν σε στιγμές να γεφυρώνουν το «κλασικό» prog με τους My Chemical Romance και τους Beyond The Buried And Me.

Με τα πάντα να μοιάζουν να βρίσκονται με το μέρος της μπάντας, μένει οι συνθέσεις να καθορίσουν για το πόσο σπουδαίο άλμπουμ μιλάμε. Το υλικό είναι χορταστικό, όχι μόνο επειδή η διάρκεια του είναι ωριαία αλλά, κυρίως για τον τεράστιο όγκο πληροφορίας. Τρομερά riffs και ρυθμοί, δεκάδες vocal parts σε κάθε ένα από τα 13 tracks, αναπόφευκτα όμως δεν στέκουν τα πάντα στο ίδιο επίπεδο. Εδώ πέφτουν στην παγίδα του νεαρού ταλαντούχου σχήματος που θέλει να πει πολλά πράγματα σε λίγο χρόνο, χάνουν τις εντυπώσεις στις αυξομειώσεις της μουσικής τους και διαθέτουν σχετικά λίγα hooks. Είναι ο γνωστός συμβιβασμός που προκύπτει και από αυτήν τη σχολή παραγωγής: όταν στη μίξη όλα είναι στα κόκκινα, τέλεια ψηφιακά και πολύ compressed, το αποτέλεσμα θα ψαρώνει τον ακροατή, οι δυναμικές όμως θα θυσιαστούν. Κάθε νέος καλλιτέχνης πρέπει να το καταλάβει καλά αυτό, χρειάζεσαι τις δυναμικές σου, είναι το οξυγόνο της μουσικής σου!

Ακόμα κι έτσι, όλα τα τραγούδια έχουν εντυπωσιακά μέρη και κάποια είναι εξ' ολοκλήρου θαυμάσια. Το ντουέτο των "The Window Man" και "Explosions After Dark" κερδίζει τις εντυπώσεις, το μεν για το μεγαλόπρεπα μελωδικό του feeling και το δε για την ιδιαίτερη φροντίδα στην ανάπτυξη του. Ηχώντας ωριμότερα, θα τολμήσω να ελπίσω ότι είναι τα τραγούδια που γράφτηκαν πιο πρόσφατα και, κατά συνέπεια, τα τραγούδια που δείχνουν και το μέλλον. Συνολικά πάντως, και μην έχεις αμφιβολίες γι αυτό, η τελική εντύπωση είναι ενός υλικού που στέκεται σε πολύ καλό επίπεδο.

Άκουσε τους Ebonivory και υποδέξου μαζί μας ένα από τα καυτότερα prospects του progressive metal, ένα γκρουπ που δείχνει ότι έχει τα φόντα να πρωταγωνιστήσει. Και αν μάθουν να αφήνουν τις ιδέες τους να ανασαίνουν περισσότερο και τα τραγούδια τους να γαντζώνουν περισσότερο την ψυχή, τότε αυτοί εδώ οι νεαροί Αυστραλοί δεν θα είναι πια ελπίδα αλλά θα σταθούν ανταγωνιστικά στους μεγάλους του είδους. Έχω την αίσθηση ότι όλα δουλεύουν υπέρ τους - κι αν δεν τα καταφέρουν, θα είναι μόνο από δικό τους σφάλμα.