Dread Sovereign

Η τέχνη είναι το καταφύγιο πολλών αρρωστημένων μυαλών κι ευαίσθητων ψυχών. Από ζωγραφική και ποίηση μέχρι κινηματογράφο και μουσική, κάποιοι την γλύτωσαν, άλλοι προσπαθούν ακόμα να την σκαπουλάρουν και μερικοί δεν την πάλεψαν καθόλου με την πάρτη τους. Δεν έχω γνωρίσει προσωπικά τον Alan Averill, οι ερμηνείες του όμως και η σκηνική του παρουσία με τους Primordial, πέραν της συναισθηματικής φόρτισης, φανερώνουν έναν ανήσυχο χαρακτήρα που αν δεν συνέθετε μουσική και δεν καλλιτεχνούσε, θα έβλεπε τους δαίμονές του να σουλατσάρουν ανενόχλητοι στο μυαλό του.

Ok, πιθανώς όχι στην κλίμακα του φρενοβλαβούς Lars von Trier για παράδειγμα, τα θεματάκια του όμως θα τα είχε. Κι αν στους Primordial βγάζει το παράπονο και την οργή των συμπατριωτών του, στους Dread Sovereign το πράμα σφίγγει, γίνεται ζοφερό κι απόκοσμο στα όρια του μοχθηρού. Εν αρχή ην το doom, το παλιό, το βαρύ και το ασήκωτο, με τις μεγάλες διάρκειες, τον επικήδειο που αναγνωρίζεις πως κάποια στιγμή θα κοπάσει και θα ακούσεις το riff με τον καλπασμό που τόση ώρα χτιζόταν ("We Wield The Spear Of Longinus"). Εν συνεχεία ην η ατμόσφαιρα˙ μαύρη κι άραχνη, πιο σκοτεινή κι απ' το σκοτάδι το ίδιο, με κάποια growls και μουρμουρητά αγνώστου προελεύσεως, έτσι για το thriller της υπόθεσης.

Είναι όμως άλλο να λες και να τραγουδάς πως είμαι ο πιο μίζερος άνθρωπος του κόσμου, βαράτε με αντέχω, στείλτε με στα κάτεργα γιατί αυτό μου αξίζει κι άλλα τέτοια αισιόδοξα κι άλλο να δηλώνεις ότι θα σε βρω όπου κι αν κρυφτείς, δεν μου την γλυτώνεις με τίποτα, θα σου κάνω τον κώλο σουρωτήρι με ανάποδο σταυρό κι άλλα τέτοια χριστιανικά. Το "All Hell's Martyrs" ανήκει στην δεύτερη κατηγορία κι αυτό το κάνει ακόμα πιο θελκτικό, όπως και με το rockάδικο solo του "Cathars To Their Doom" ή με την ποικιλία των φωνητικών εναλλαγών, που θα προσελκύσουν και τους τελευταίους κατοίκους στα heavy metal Μάταλα. Εκείνους που θεωρούν τους Venom ως το μοναδικό γνήσιο black metal συγκρότημα και συνεχίζουν να προφέρουν τους Cirith Ungol ως Σίριθ Άνγκολ.

Κι εν τέλει ην η μουσική δήλωση του ιρλανδικού trio. Μπορεί να μας έδειξαν φόρα παρτίδα το doom προσωπείο τους, έδωσαν και τα σημάδια εκείνα όμως να κοιτάξουμε πίσω από τις λέξεις και τις νότες. Το εισαγωγικό και άστιχο "Drink The Wine", σαφώς και παραπέμπει σε post rock quotes, το δεύτερο μισό του "All Hell's Martyrs, Transmissions From The Devil Star" είναι τίγκα στην rock ψυχεδέλεια και το εξαιρετικό epic doom "Thirteen Clergy" δεν αρκεί να μην πιστέψουμε τ' αφτιά μας. Σε περίπτωση που ο επόμενος δίσκος τους κυμανθεί σε πιο Sahg φόρμες μην πάρεις εκείνη την απορημένη φάτσα που δεν αντέχει ούτε κι ο καθρέφτης. Θυμήσου μόνο πως έχουν κοινή καταγωγή με Rory Gallagher και Gary Moore...