Dominici

Ο καλλιτέχνης (sic) με τον οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα (όχι επί μακρόν, μην ανησυχείτε) ανήκει στην μάλλον καταραμένη κατηγορία: «ξεχασμένο πρώην μέλος». Τουτέστιν, υπήρξε μέλος στα πρώτα βήματα μεγάλης μπάντας, έως ότου αυτή να αντιληφθεί το αυτονόητο: Πως ο ίδιος θα αποτελούσε τροχοπέδη στις όποιες πιθανότητες αναγνώρισης υπήρχαν. Οπότε πήρε... πόδι (και όχι κάτι άλλο, βρωμόμυαλοι).

Η μπάντα στην οποία αναφέρομαι βέβαια δεν είναι άλλη από τους Dream Theater (των οποίων είμαστε και μεγάλοι οπαδοί παρεμπιπτόντως), ενώ ο καλλιτέχνης ο κύριος Charlie Dominici. Ναι, ναι, αυτός με το μαλλί copy-paste από τη χαίτη του Σάββα Κωφίδη (respect) που τραγουδούσε στο πρώτο τους album.

Άσχημο πράγμα η αφάνεια σκέφτηκε λοιπόν ο Charlie. Και μιας και σε αυτήν είχε περιπέσει εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια (όσα δηλαδή αποτελεί παρελθόν από τις τάξεις των Theater), σκέφτηκε πολύ ορθά πως ο καλύτερος τρόπος για να επιστρέψει στα μουσικά δρώμενα θα ήταν να εκμεταλλευτεί την πρώην ιδιότητα του (αυτή του τραγουδιστή στους Theater ντε!). Βρήκε λοιπόν ένα group μουσικών που μπορούν να παίξουν όπως οι Theater (λέμε τώρα), σκέφτηκε ένα concept (φουτουριστικό / αστυνομικό) και αποφάσισε να συγγράψει μία τριλογία δίσκων υπό το γενικό τίτλο "O3 A Trilogy". Το πρώτο μέρος δεν το πήρε κανείς χαμπάρι, το δεύτερο όμως κυκλοφορεί οσονούπω μέσω της Inside Out.

Από τα συμφραζόμενα θα έχετε ήδη καταλάβει πως το "Part 2" δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία προσπάθεια αντιγραφής των Dream Theater και δη μιας ανάμιξης των "When Dream And Day Unite" και "Train Of Thought" περιόδων αυτών. Ας πούμε heavy progressive metal πολύ γενικά. Η φωνή του Dominici ακούγεται ικανοποιητικά, αν και σε αρκετά πιο χαμηλές συχνότητες από το ντεμπούτο των Theater. Ο δίσκος είναι άρτιος εκτελεστικά, όμως στερείται του βασικότερου στοιχείου: της έμπνευσης. Αν έχεις έμπνευση διάβαινε, αν δεν έχεις όμως... ασ' το καλύτερα. Οι λιγοστές καλές ιδέες του δίσκου μπορούν να βρεθούν μαζεμένες στο εισαγωγικό instrumental "The Monster" (μπου!) το οποίο αποτελεί ουσιαστικά το overture του album. Από εκεί και πέρα τίποτα άλλο από παρωχημένες ιδέες.

Μόνο για τους φανατικούς των Theater που μαζεύουν ό,τι βγει από το «δέντρο» της μπάντας.