Dinosaur Pile Up

Τα τελευταία χρόνια ο ήχος του Seattle αρχίζει να παίρνει νέα μορφή μέσα από τις δουλειές νέων συγκροτημάτων του εναλλακτικού χώρου, αναμοχλεύοντας κάπως το πνεύμα της grunge. Μέσα σε αυτό πρωτοστατεί ο χώρος της Αγγλίας με μπόλικες μπάντες όπως οι The Old Romantic Killer και Pulled Apart By Horses, να τείνουν να ακολουθήσουν αυτό το ρεύμα. Το στοίχημα που έχουν να πετύχουν αυτές οι μπάντες είναι η αναβίωση του παλιού αυτού ήχου, ενσωματώνοντας τις επιρροές από τους πρωτεργάτες και τα μεγάλα ονόματα του χώρου και πετυχαίνοντας έναν φρέσκο ήχο με τη δική τους ταυτότητα. Στοίχημα γενικώς αρκετά δύσκολο.

Σε αυτόν τον χώρο, επίσης με προέλευση από την Αγγλία, κινούνται και οι Dinosaur Pile Up τα τελευταία εννιά χρόνια, αποτελώντας μία μπάντα κύριο εκφραστή του κύματος αυτού στην περιοχή του Leeds. Μέσα στα χρόνια, βέβαια, που μεσολάβησαν από την προηγούμενη κυκλοφορία τους στη μουσική σκηνή, έσκασε και η βόμβα με όνομα Royal Blood και με ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο επηρεάζοντας κυκλοφορίες του εναλλακτικού rock ήχου. Με το «βασιλικό αίμα» τους έχουν βαφτεί πολλές και από τις συνθέσεις του τελευταίου δίσκου των Dinosaur Pile Up με πρώτο και καλύτερο το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, κάτι στο οποίο έχει συντελέσει σε μεγάλο βαθμό και η συνεισφορά του Tom Dalgety στην παραγωγή. Και αν το όνομα δεν θυμίζει κάτι σε πολλούς, αρκεί να πούμε ότι είναι αυτός που έχει αναλάβει και την παραγωγή των Royal Blood.

Πέραν από την πρόσφατη σκηνή που αποτυπώνεται πάνω στις συνθέσεις τους, το πιο έντονο συστατικό στον δίσκο τους είναι μία μπόλικη δόση της grunge σκηνής του '90. Τα στοιχεία που έχουν πάρει από τους Nirvana είναι εμφανή και αποτυπώνονται πρωτίστως στον χειρισμό της φωνής του Matt Bigland, που άλλοτε γίνεται πιο ευαίσθητη και άλλοτε βάζει μέσα περισσότερο γρέζι, και συνεχίζοντας με τον ήχο να υιοθετεί την απόχρωση των Nirvana. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του "Crystaline" που ο τρόπος που μπαίνει αλλά και το παίξιμο της κιθάρας είναι βγαλμένο κατευθείαν από τα κομμάτια της μπάντας του Cobain.

Το ερώτημα είναι αν τελικώς κερδίζουν το στοίχημα. Σε γενικές γραμμές, ναι. Αν και σε μερικά κομμάτια μπορεί να φαίνεται ότι δεν υποστηρίζονται τόσο καλά οι καταβολές της μπάντας, με τρόπο ώστε να μην αναμασάται απλά μία μελωδία, οι Dinosaur Pile Up καταφέρνουν να προσφέρουν αρκετά κομμάτια απ' όπου προβάλλουν και τον δικό τους χαρακτήρα. Μέσα σε αυτά ξεχωρίζουν το τσαμπουκαλεμένο ομώνυμο "11-11", το "Grim Valentine" που χωρίς να αποτελεί κάτι ιδιαίτερα τεχνικό βγάζει το ταμπεραμέντο της μπάντας, και το "Crystaline" ως μια καλοδουλεμένη απομίμηση των Nirvana.

Σαν δίσκος είναι ευχάριστος και ακούγεται χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, αν και ανά φάσεις δεν μπορεί παρά να αφήσει το αίσθημα επαναληψιμότητας. Το αν θα επιστρέψει κάποιος σε αυτόν τον δίσκο πολλές φορές είναι αμφίβολο, γιατί μέσα στα δώδεκα κομμάτια λίγα είναι αυτά που κεντρίζουν το ενδιαφέρον ως κάτι ξεχωριστό. Όπως έχει διαμορφωθεί πλέον η μουσική σκηνή, μάλλον χρειάζεται κάτι παραπάνω για να αναβιώσει η grunge με μία νέα μορφή. Αναμένουμε εις το μέλλον.