Diamond Plate

Μετά από την σχεδόν καθολική προτροπή του μουσικού Τύπου για την αντιμετώπιση του «προβληματικού» Jon Macak, τα υπόλοιπα μέλη των Diamond Plate αποφάσισαν να δείξουν στον μπασίστα / τραγουδιστή την πόρτα της εξόδου. Είναι αλήθεια ότι το προ διετίας ντεμπούτο των Αμερικανών, "Generation Why?", χώλαινε σημαντικά στον τομέα των φωνητικών, με αποτέλεσμα να χαντακώνεται το πραγματικό ταλέντο της μπάντας, αυτό του κιθαρίστα Konrad Kupiec. Κάπως έτσι, οι Diamond Plate προσλαμβάνουν τον Matt Ares (ματάρες!), παραχωρώντας του τον ίδιο διπλό ρόλο, και κυκλοφορούν φέτος το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, "Pulse".

Η αντικατάσταση μοιάζει αρχικά να λειτουργεί προς όφελος της μπάντας, αν και η απόδοση του νέου τραγουδιστή δεν υπερβαίνει κατά πολύ αυτή του προκατόχου του. Η παραπλήσια χροιά του διατηρεί την αναγνωρισιμότητα του ύφους σε ανάλογα επίπεδα, ενώ αρκετά αξιόλογα είναι και τα καθαρά του, εν αντιθέσει με τα ανύπαρκτα του Macak. Ωστόσο, απόλυτος πρωταγωνιστής είναι για μια ακόμα φορά ο Kupiec. Ακολουθώντας τις τεχνικές αλλά και τη γενική αισθητική του "...And Justice For All", ο κιθαρίστας «κεντάει» απ' το πρώτο riff μέχρι το τελευταίο solo του δίσκου, παραδίδοντας ένα 40-λεπτο σεμινάριο τεχνικά άρτιου thrash παιξίματος.

Το μεγάλο άλμα, παρ' όλα αυτά, εντοπίζεται στις συνθέσεις, μέσω των οποίων οι Diamond Plate δείχνουν να ωριμάζουν απότομα και να αποστασιοποιούνται μερικώς από το νεο-thrash ρεύμα. Η διαφορά στην εξέλιξη του ύφους τους, από το ελαφρώς μονόπαντο του "Generation Why?" στο ποικιλόμορφο του "Pulse", είναι καταφανής. Μπορεί οι Metallica να κυριαρχούν σε κομμάτια όπως τα "Walking Backwards" και "Running Dry", όμως δεν είναι μόνοι τους. Από το «χορευτικό» "Dance With Reality" που φέρνει τους Megadeth στο προσκήνιο έως το "Rainmaker" που δεν κρύβει τη λατρεία του για τον Danzig, η μπάντα ξανοίγεται σε νέες κατευθύνσεις και καταφέρνει να ευδοκιμεί σε καθεμία από αυτές. Pantera, Overkill, Flotsam And Jetsam και Suicidal Tendencies παίρνουν κι αυτοί τα μερίδια επιρροής που τους αναλογούν, με το αποκορύφωμα να συναντάται στο εκπληκτικό "Still Dreaming" και στην ατμόσφαιρά του που δανείζεται κάτι από τα μπαλαντοειδή των Testament στα 90s.

Συνολικά, ο δεύτερος δίσκος των Diamond Plate παρουσιάζεται απόλυτα αντιπροσωπευτικός της ενηλικίωσής τους, τόσο σε εκτελεστικό όσο και σε συνθετικό επίπεδο - αν και η αντικατάσταση του frontman τους θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι πιο επιτυχημένη. Ακόμη κι έτσι, όμως, το "Pulse" παραμένει ένα σύνολο ολόσωστα δομημένων τραγουδιών, με τον Kupiec να αναδεικνύεται σταδιακά σε γνήσιο απόγονο του Hetfield (χωρίς πλάκα). Μπορεί ο δρόμος προς την «δισκάρα» να μοιάζει ακόμα μακρύς, ωστόσο η απόσταση μόνο θα μειώνεται όσο υπάρχει ταλέντο και καταχωρίζεται σε δίσκους σαν αυτόν.