Derek Sherinian

Black Utopia

(2003)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν ότι ο Derek Sherinian φεύγοντας από τους Dream Theater θα εξαφανιζόταν σαν καλλιτέχνης και το άστρο του θα έσβηνε. Έλα όμως που δεν έγινε έτσι... Αντιθέτως, επανέρχεται με καινούριο album, το οποίο ίσως κάνει τους bandmates του στους Theater να μετανοιώσουν για το διωγμό του. Η νέα δουλειά φέρει τον τίτλο "Black Utopia" και είναι ένα δυναμικό μείγμα hard rock και heavy metal μουσικής.

Ο Derek Sherinian είναι πληκτράς, αυτό είναι γνωστό. Ακούγοντας όμως το "Black Utopia" δεν θα πήγαινε κανενός το μυαλό ότι το cd αυτό έχει κυκλοφορήσει στο όνομα του. Και αυτό γιατί κατά τη διάρκεια ολόκληρου του album το πάνω χέρι έχουν οι κιθάρες. Σ' αυτό βοηθάει και η παρουσία εξαίρετων κιθαριστών του είδους όπως ο Yngwie Malmsteen, Zakk Wylde, Simon Phillips και άλλοι, τους οποίους ο Sherinian άφησε να αυτοσχεδιάσουν και να γράψουν τα μέρη τους μόνοι τους. Να τονίσουμε ότι ο ήχος του album έχει ελάχιστα, έως μηδαμινά, στοιχεία που θυμίζουν τους Theater (πιο ελαφρύς ήχος, κομμάτια μικρότερα σε διάρκεια).

Το cd ξεκινάει με το "The Fury" σαν intro κομμάτι για να μας προϊδεάσει για το τι θα ακολουθήσει. Ακολουθεί το "The Sons Of Anu", κομμάτι διάρκειας 7 λεπτών όπου ο Malmsteen βάζει τα δυνατά του με γρήγορα solo, εξαιρετική μελωδία και αρκετές εναλλαγές στο ρυθμό. Από τα καλύτερα του δίσκου. Το "Nightmare Cinema", στο οποίο συμμετέχει ο Zakk Wylde, είναι πιο riffάτο και κάπως μονότονο. Κρίμα γιατί ένας κιθαρίστας της τάξης του έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει πολύ καλύτερα πράγματα. Σε αρκετούς το "Starcycle" ίσως θυμίσει Pink Floyd ("The Wall"?) αλλά σε πιο "ηλεκτρονικό" στυλ. Wylde και Malmsteen ενώνουν το ταλέντο τους στο "Axis Of Evil" με διφωνίες, γρήγορα solo και μελωδία που φέρνει στο μυαλό συνθέσεις του Satriani. Περισσότερη έμφαση στα πλήκτρα δίνεται στο "Gypsy Moth" όπου τον Sherinian συνοδεύει ο Al Dimeola στην ακουστική κιθάρα. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, αυτό θα ήταν το "Sweet Lament". Μικρό σε διάρκεια αλλά πλήρες σε μουσική επένδυση. Σε κάπως πιο ήπιους ρυθμούς από τα υπόλοιπα του album, αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι με μια κιθάρα και πλήκτρα μπορεί κανείς να καταφέρει θαυμαστά αποτελέσματα. Ο δίσκος τελειώνει με το ομόνυμο "Black Utopia", το οποίο, ομολογουμένως, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Βαριά riffs και φτωχή επαναλαμβανόμενη μελωδία, στοιχεία που θα κουράσουν τον ακροατή.

Το album, εν ολίγοις, κρύβει μέσα του αρκετά καλοδουλεμένα και ενδιαφέροντα κομμάτια που θα κεντρίσουν την προσοχή σε fans διαφόρων ειδών μουσικής. Τα 9 τραγούδια ενδεχομένως να είναι λίγα, αλλά η ποιότητα είναι αυτή που προπάντων μετράει.

  • SHARE
  • TWEET